دست آغشته بـه خـون شهدا سـاخته اید کـوفیـان وای به وضعی کـه شما ساخته اید
ای کـه در ذات شمـا نیست نصیبی ز وفـا بـه خطـا سـاخته اید آنچه بـه پا ساخته اید
مـا کجـا؟ کـوفه کجـا؟ رنج اسارت ای وای ایـن جنـایت ز چـه دربــاره مــا ساخته اید
خـوش نـدارید دل از داغ دل ما که چنین روز مـــا را ز ستــم شـــام عــزا ساخته اید
پســر دختــر پیغمبـــرتــــان را کشتن ایــن بنــایـی ست که در کـرببلا ساخته اید
پســر فــــاطمـه را کشتـه، نـدانید مگر چـه دلی ســوخته ایـد و چـه بلا ساخته اید
ایـن کـه پـامال ستـم شدتن صـد پاره او ســـر او را ز چـه از جـسـم جـدا ساخته اید
بعـد آن نیـــزه و شمشیــر زدن ها دیگر سنـگ بــاران تـن آن کشته چـرا ساخته اید
این حسین است و بـود قبلـه عشق زینب کـه سـرش بـر سـر نی قبلـه نمـا ساخته اید
حال بر خویش بِگرید و بِگِریید به خویش زآن چه با دست خود ای اهل جفا ساخته اید
چشمتان خشک نگردد همه، کاندر لب آب
منـع آب از لـب آن آب بقــا ســاخته اید
یک کربلا عطش- سیدرضا مؤیّد
