ای سـرت سـایـه فکنـده بـه سرم هـم دمم، هـم سخنم، هم سفرم
سـایـه انـداختـه بــر محمـل من هـــاله دور ســـر تـــو دل من
حـــافظ محمـل زیـنب شـــده‌ای ســـاربــــانِ دل زینـب شده‌ای
صـــوت قـــرآن تـــو بی‌تابم کرد لـــب خشکیـــده تــو آبـم کرد
غـــم تــو می‌شکنـد پشت، مــرا زخــم پیشـــانی تــو کشت مرا
خــاک و خـــون و رخ نورانی تو؟ کی زده سنـگ بــه پیشـانی تو؟
مـــردم کــوفه عجـب بی‌دردنــد
همـــه انگشـت‌نمــایت کـردند
حملــه بـــر قـدر و جلالت کـردند نیمــــه مـــاه، هـلالت کــردند
مــن کــــه از داغ تــو مــالامالم زائـــر جسـم تــــو در گــودالم
بــــدن بــــــی‌کفنـت را دیــدم تـــن بــی‌پیــــرهنت را دیـدم
از تـــن پـــاک تـــو جز اسم نبود جـای یک بوسه بر آن جسم نبود
حــال بگــذار کـــه رویـت بـوسم بـــر ســـر نیـــزه گلویت بوسم
دست من بسته به بند است حسین چـه کنم؟ نیـزه بلنداست حسین
یـــا بیــا بــوسه بــه رویـت بزنم یـا سر خـویش به محمـل شکنم
دختـــر فــاطمـه از تـوست خجل تـــو سـرِ نیزه و مـن در محمل؟
کــاش ای دوش نبــی سنگــر تـو ســـر مـن بــود بـه جای سر تو
کـاش تـا جـان مـن از تـن می‌رفت نیــزه خـود در جگر من می‌رفت
ای چـــراغ دل مــــــن دور مشو دیگــر از محمـــل من دور مشو
همــه جــــا دور ســرت می‌گردم سنـــگ آیــد، سپـرت مـی‌گردم
دیـــدم از دور دعـــــایــم کـردی از ســـر نیــــزه صــدایم کـردی
دوش مـن هـم بـه نمـاز شب خود بــه دعــای تو گشودم لـب خود
سـوز ما در جگر «میثم» ماست
نظـم او قصه درد و غم مـاست
دو دریا اشک 2 - غلامرضا سازگار
