خـــون جبیـــن مــن، کـه سرازیر می‌شود
صــوت نـــوک نیـــزه، جهـــانگیر می‌شود
پیشـــانیـم بــه چـوبۀ محمل که می‌خورد
قــرآن روح بخــش تــو، تفسیــر می‌شـود
هر قطره خون، که می‌چکد از زخم حنجرت
آن قطـــره یـــک شکــوفۀ تکبیــر می‌شود
تــا دختـــرت نــرفته ز دستــم سخن بگو
لـب بــاز کـــن عـــزیــز دلم، دیر می‌شود
در زیــر کعـب نــی، نفـسِ بی‌صــدای ما
در قلـب سخـت سنــگْ‌دلان، تیـر می‌شود
هـر آیه‌ای که ازلب خشکت رسد به گوش
بـــرنّــده‌تر، ز نیـــزه و شمشیـــر می‌شود
مــا را اگــر زدنــد لئیمان، عجیب نیست
روبَـــهْ کنــار خــانــۀ خــود شیر می‌شود
اطفـــال کـــوفه، سیــر زِ نانند و ای عجب
طفـــل گـــرسنـۀ تــو ز جان سیر می‌شود
دیشب سه‌ساله خواب تو را دید و گفتم‌اش
کنـــج خـــرابــه خــواب تو تعبیر می‌شود
«میثم» ببند لب که از این نظمِ سینه‌‌سوز
عــرش خـدا، ز غصـه زمین‌گیر می‌شود
یک ماه خون گرفته 4 - غلامرضا سازگار
