من کی ام طفل دبستان حسین سبـزه سـاحـت بستـان حسین
او بـود بنـده فــرمـــان خــدا من کی ام بنده فـرمـان حسین
مـن کـی ام محـرم آل عصمـت مُحـرم کعبــه عــرفـان حسین
اوسـت آیـیـنــه انـــوار خــدا مـن کی ام آینـه گـردان حسین
او حسین است و درِ رحمت حق من ابـوالفضلم و دربـان حسین
جـلـوه مــاه بنـی هــاشمی ام بــود از چهـره تــابــان حسین
اوسـت ابــر کــرم و بـــارانـی مـن یکی قطــره بـاران حسین
پـســـر اُمّ بـنــیــنـــم امــا دست پــرورده احسـان حسین
سـاقـی تشنــه شهیــدم امــا زنــده از گردش چشمان حسین
پـدرم شیـر خـدا فـرموده است پسـرم! جـان تـو و جان حسین
حـال مـن بـا سه برادر از صدق سـر نهـادیـم بـه فـرمان حسین
دیـن مـا را نپـذیــرد یـــزدان تــا نگـردیـم به قـربـان حسین
عطش و غربت و مظلومی و غم شده اند این همه مهمان حسین
رسـم قـرآن بـه سـر نیــزه زدن کــرده تغییـر بـه دوران حسین
اصغرش بـود چـو قـرآن و زدند کـوفیـان تیـر بـه قـرآن حسین
بـر ســر کشتــه اکبـــر بــودم شـاهـد سینـه ســوزان حسین
بعد از آنی که دو دستم شد قطع بـه هــواداری طفــلان حسین
کاش می شد همه اعضایم دست تـا زنـم چنـگ به دامان حسین
کـاش تــا جــرعـه آبـی بــودم که رسم بـر لب عطشان حسین
کاش چون ابر تنم می افکند
سایه بـر پیکر عریان حسین
یک کربلا عطش - سید رضا مؤیّد
