طایــر گلـزار وحــی! کجاسـت بــال و پــرت؟ کـه بـا سـرت سـر زدی بـه نـازنین دخترت
ز تـنــدبــاد خـــزان شکفتـه تـر مـی شـوی می شنـوم هـم چنــان بوی گل از حنجرت
بــه گـوشـۀ دامنـم اگــر چـه خــاکـی بُــوَد اذن بــده تـــا غبـــار بگیـــرم از منظرت
تــو کعبـه مـن زائـرت، خــرابـه ام حــائـرت حیــف کـه نتـوان کنـم طـواف دور سـرت
ببیـن اسیـــرم، پـــدر! ز عمـر سیــرم، پــدر! مـــرا بـــه همـره ببر بـه عصمت مـادرت
فتـح قیـــامـت منـم، سفـیــر شـامـت منـم تــویـی حسین شهیــد، منـم پیـام آورت
منــم کــه بـایـد کنــم گــریـه بــرای پـــدر تو از چـه گشته روان، اشـک ز چشـم تَرَت
خرابه شأن تـو نیـست، نگــویـم اینجــا بمان بیـــا مــــرا هـــم ببر مثل علی اصغـرت
پیکـــر رنجـــور مــن گــرفتــه بـــود التیام اگــر بغـــل می گــرفت مــرا علی اکبرت
این همه زخمت که هست بر سر و روی و جبین نیـزه و شمشیر و تیـر چـه کـرده با پیکرت
اگـر چـه میثم نبود به دشت کرب و بلا
به نظم جان سوز خود گشته پیام آورت
یک ماه خون گرفته 1- غلامرضا سازگار