یارب چه شد ابـوالفضل که او نیامد
بـابـا ز میـدان آمــد و عمـو نیامد
در خـون نشستـه فـرقش شکسته
عمو اباالفضل
از یـاد مـا نگـردد عمـو فراموش
کـردیم تشنگی را بی او فراموش
دستش جدا شد، مست خدا شد
عمو اباالفضل
اَمّـن یُجیبُ المُضطـر گفتیم و خواندیم
صد دجله خون ز داغش، از دیده راندیم
کنــــار دریـــــا، افـتــــــاده از پــا
عمو اباالفضل
سقّا به خاک و خون خفت کنار دریا
آبـی بــرای اصـغـــر نشــد مهیّـا
بـا قلـب پـــر درد، آبــی نیــاورد
عمو اباالفضل
کاش از عطش به سقا نگفته بودیم
تا داغ مــرگ او را نمی شنــودیم
از مـا چه هـا دیـد، کـه بـرنگردید
عمو اباالفضل
گلبـرگ صـورت او بی آب و رنـگ است
ششماهه را خدایا کی تاب جنگ است؟
شــد دل پــر اخـگــر، از یــاد اصغـر
عمو اباالفضل
یک کربلا عطش - سید رضا مؤیّد
