دست سقای من، شد ز بازو قلم
گشته نقش زمین، یاورم با عَلَم
ساقی کودکان داده لب تشنه جان (2)
چون علمدار من، در یم خون نشست
داغ جـانســوز او، کمــرم را شکست
ساقی کودکان داده لب تشنه جان (2)
قطعـه قطعه شـده، پیکر صـف شکـن
گشته در خاک و خون، غوطه‌ور ماه من
ساقی کودکان داده لب تشنه جان (2)
آمـده از جنـان، مـادرم فاطمه
تا ببیند چه رخ، داده در علقمه
ساقی کودکان داده لب تشنه جان (2)
مـادرم از وفـا، سـوگـواری کند
از جگر ناله با اشک جـاری کند
ساقی کودکان داده لب تشنه جان (2)
جسم عباس من، گشته آماج تیر
ای سکینـه ســراغِ عمـو را مگیر
ساقی کودکان داده لب تشنه جان (2)
فانوسهای اشک 2 – حاج حسینعلی محمودی
