ای عســلت از دم شمشیرهــــا! خنـده زده زخـم تـو بــر تیـرها
زخـم بــدن توشـه، خطـر زاد تـو روز شهــادت شـب میــلاد تـو
دستـه گل حجلـه ی تـو سنگ ها گشته تنت دستخوش چنـگ ها
مرگ، عروسی که هم آغوش توست نیشِ سـرِ تیـرِ بـلا نوش توست
ای زرهــت پیــــــرهن نــازکت بـال در آورده تـــن از نـــاوکت
نـرگس مـن نـرگس خـود باز کن جـان عمـو کـم بـه عمـو ناز کن
دیـده بــه تبخـال لـبت دوختـم سـوختم و سـوختم و ســوختم
تشنـه ام از اشک خــود آبم بـده بـا دو لـب تشنــه جوابــم بده
حیـف کـه مـن تـاب ندادم به تو سـوختم و آب نـدادم بــه تــو
دفتــر عمـر تــو کـه شیـرازه شد داغ علـی اکبــر مـن تــازه شـد
بــاده ز صهبـای اجـل خـورده ای از دم شمشیـر عسـل خـورده ای
تشنـه بــه دیــدار اجـل می روی قاسـم مـن مـاه عسـل می روی
یـا بــه جنــان بـا علی مــرتضی فاطمـه کـرده است تـو را پاگشا
خلعت خــود کرده کفـن می روی بال زنـان سوی حسـن مـی روی
نیست روا بـا همــه ســوز درون نیـزه سـر از سینـه ات آرد بـرون
حیف کـه اوصــاف تـو نشناختند اسب به گلگون بــدنت تاختنـد
در حق ما ظلم و ستم کسب شد
مرهــم زخـم تـو سُمِ اسب شد
یک ماه خون گرفته 1 - غلامرضا سازگار
