حسین ای همـه عـالم فـدای قـاسم تو دوبــاره کـرده دل من هــوای قاسم تو
دل شکسته و چشم پر آب و قلب کباب شده است قسمت من در عزای قاسم تو
به کــربلای تـــو زد آتش جگـر سوزی حــدیث درد و غـــم کـربلای قاسم تو
قسم بـه آن تـن خـونین هنـوز می آید ز نیـنــوای دل مــا نــــوای قاسـم تو
چـو یـادگـار حسـن کرد عـزم قـربانگاه شکــوه داد بـه مقتـل صفـای قاسم تو
کمـر ببست بـه مــردن نبسته نعلینش به حیـرت است ملک از وفـای قاسم تو
ز پــا نشستی و افتـاد شعله بـر جگرت چـو شـد بلند ز میـدان صدای قاسم تو
ز داغ اکبـر اگـر سوخت هستی ات امـا سپید موی سـرت شد بـه پای قاسم تو
نبود وقت عروسی که دشمن از نی و تیر ببست حجلــه خــونین برای قاسم تو
شمیـم عطــر حسن بـر مشام می آمـد ز عطـر پیکـر در خـون شنـای قاسم تو
چو پایمال شد آن جسم پاره پاره ز تیـغ گــرفـت رونـق دیگـر منــای قاسم تو
برای سرمه چشم ملک مگر می خواست خدا که خاک شود عضـوهـای قاسم تو
"مـؤید"م ز تــو امیــد کـربلا دارم
ز چامه ای که سرودم برای قاسم تو
یک کربلا عطش- سیدرضا مؤیّد
