امشب چه خـوب سـر زدی از آشیانه ای کانجا فتـاده مـرغک بی آب و دانه ای
از اهل بیت خویش به ویران عجب مکن جز ایـن غـریب خـانه نداریم خانه ای
ای یـوسف عــزیــز ســرت را خریده ام بــا اشـک دانــه دانه و آه شبـانه ای
مـن با سـرت معــامله جـان و دل کنم ای سـرکه در معامله بـا حـق یگانه ای
آمد بـه ناله دامن وصلت بـه دست من زیــرا نبــود بهتـــر ازینــم بهـانه ای
تــا امشب ای پدر که بـه دیـدارم آمدی من را نبــود غیــر نــوایت تـرانه ای
زحمت کشیـده ای بـه سـراغ من آمدی ای سـر کـه سـرّ مـرحمت جاودانه ای
فُلـک نجــات بهــر نجــات مـن آمدی در ورطه ای که غم رسد از هر کرانه ای
طـاقت نـداشتـم کـه بگیرم سـرت به بر کز من نمانده غیـر سری بـار شانه ای
زان روی خـم شـدم پـی بـوسیدن رُخت این است حال کودک آتش به لانه ای
از بـس مـــرا زدنــد تنـــم درد می کند بر عضو عضو من بـود از آن نشانه ای
هر کس به هرچه داشت کتک زد مرا پدر ای کـاش تـا کـه بـود فقط تازیانه ای
آن شب که می سُرود "مؤید" رثای من
با خویش داشت زمـزمـۀ عاشقانه ای
یک کربلا عطش- سیدرضا مؤیّد
