ای عـارضت، خــرم‌تر از بـرگ گل یاس وی بر لب خشک تو گریان، چشم عبّاس
دامــاد بــزم خـون، بـه دشت کربلایی هـم مصطفـا، هم مـرتضا، هم مجتبایی
داری در آغــوش عمـو، بــوی حسن را حُسن حَسن، خُلق حَسن، خوی حَسن را
کـوثـر، گـریبـانْچـاکِ اشک دیــدۀ تـو روح مسیحــا، در لــب خشکیـــدۀ تـو
قربـانـی مـن! رو بـه قـربـانگـاه بـردی جـان عمــو را بــا خــودت همراه بردی
اکنون که جانت را به جانان، وقف، کردم بگـــذار تـا جـای حسـن دورت بگــردم
زلفت کمند و نیزه قـد، مژگان شـده تیر جسمت، زرۀ قلبت سپــر، ابروت شمشیر
آهستـه بگــذر، از بـــرم ای مــاهپاره تـا بنگـرم بــر قـــدّ و بـــالایت دوبـاره
سخت است کز لعل لبت شرمنده باشم تـو کشتـۀ من بـاشی و من زنـده بـاشم
از خیمه تا مقتل شتابان می‌روی سخت در حجلـۀ خـون می‌روی یـا حجلۀ بخت
از بس‌که از شوق شهادت، شاد گشتی
حـس می‌کنی در کـربلا دامـاد گشتی
یک ماه خون گرفته 4 - غلامرضا سازگار
