قـاسم‌بن‌الحسن عـازم میدان شده
یادگار حسن کرده در بر کفن
وای حسین جان، وای حسین جان
پسر فاطمه جان ز برش می‌رود
کـه جگرگوشـۀ برادرش می‌رود
مادرش در فغان عمّه‌اش مویه‌کنان
وای حسین جان، وای حسین جان
گل یاس ولایت ز عطش خسته است
قاتلش بهر او حجلۀ خون بسته است
آن مه خوش خصال شد تنش پایمال
وای حسین جان، وای حسین جان
پایمال ره دوست شده پیکرش
بر سر نی رود در ره قرآن سرش
دین از او سرافراز زنده از او نماز
وای حسین جان، وای حسین جان
سیزده سـاله و معلم مکتب است
با خبر از غم شهادتش زینب است
بر عزیز حسن زینب اندر محن
وای حسین جان، وای حسین جان
گفت در کام من، مرگ گوارا بود
آری این منطقِ عتـرت زهرا بود
او ز جان دل برید تا به جانان رسید
وای حسین جان، وای حسین جان
کربلا مـرکز عشـق شهـادت بود
همه را بر رهش روی ارادت بود
قبلۀ انبیاست کعبۀ اولیاست
وای حسین جان، وای حسین جان
فانوسهای اشک 2 – سیّدرضا مؤید
