افتاده ز پا سرو چمنم
قاسم گـل رعنـای حسنم
ای شمع دل بشکستـۀ من ای یاسمن نو رستۀ من
ای دیده ز گلشن بستۀ من بنگر به غم پیوستۀ من
نام تو شده ذکر و سخنم
ای بسته حنا از خـون گلو بگشا لب خود در نزد عمو
یک العطش دیگر تـو بگو بـا کشتن تـو از تیـغ عدو
گردیده جهان بیت‌الحزنم
ای مقتل خون بزم طربت خون گشته عسل، بر لعل لبت
از خیمه دویـدم در طلبت سـوزد جگـرم از تـاب و تبـت
باید ز غمت خون گریه کنم
من زنده و تو،صد پاره تنت ریزد به زمین،خون از دهنت
در زیـر سمِ اسبـان، بـدنت گـردیـده یکی بـا پیـرهنت
بر زخم تنت گلبوسه زنم
ای روشنـیِ دو چشـمِ ترم جـان‌کنـدنِ تو پیش نظرم
آتش زده بـر قلب و جگرم شد تازه بـه دل داغِ پسرم
او، سرو من و تو، یاسمنم
فانوسهای اشک 3 – غلامرضا سازگار
