در خـرابه شـام عطــر لاله دارد
زیرا که بدانی یک سه ساله دارد
کز قافله جا مانده وز پدر جدا مانده
ای وای رقیه
زان پرستوی عشق بال و پرشکسته
در راه عـــزیــزان منتظــر نشسته
تا مسافرش آید یعنی پدرش آید
ای وای رقیه
گرچه دستگیر و کودکِ اسیر است
مکتب پـدر را بهتـرین سفیر است
بشکند اسارت را واکند سفارت را
ای وای رقیه
او که غیر زینب مونسی نبودش
شاهد غمش بود بازوی کبودش
او که روی نیلی داشت کی طاقت سیلی داشت
ای وای رقیه
ســرهـای بـریـده در مقـابلش بود
اشک چشم زینب شمع محفلش بود
ناله همچو نی می کرد راه کوفه طی می کرد
ای وای رقیه
آن شب که مواجه با سر پدر شد
وضع او دگـرگون حال او بتر شد
سوز غصه آبش کرد گل بود، گلابش کرد
ای وای رقیه
چون رقیه طفلی رنج و غم ندیده
همبـازی او شـد یـک سـر بریده
خم شد رخ او بوسید رگ های گلو بوسید
ای وای رقیه
یک کربلا عطش- سیدرضا مؤیّد
