دمـی کـه بــر سـر نعـش پسـر نشست حسین
ز جان خویش و پسر، هر دو دل گسست حسین
نگـــاه مــات علــی کـــرد مــات و حیـرانش
شکـستِ فرق پسـر دید و خود شکست حسین
فغــان پــــرد گیــان، پـــرده فلک بشکـافت
ز نـور دیـده خـود تـا کـه دیــده بست حسین
بــرای خــوانــدن قــرآن بـه بـــزم عــاشـورا
گـرفتـه مصحـف سی پـاره روی دست حسیـن
بـه جــز خـدا کــه بــود آفــریـدگــار حسین
کسی نگفت و ندانست تـا چـه هسـت حسین
خـدای هــر چـه کـه گــویــد از او بــود زیـرا
نـوشتـه بـر دل مــردان حـق پــرست حسین


یک کربلا عطش- سیدرضا مؤیّد