ای گـل در بهــــار، پـرپــر شـده بــاغ گـــل از نیــزه و خنجـر شده
میــوۀ نخـــل دل مجـروح مـن پــاره بــدن، پــاره‌تــنِ روح مــن
آب وضـویت، شده خـون ســرت پــــاره‌تــر از قلـب پـدر، پیکــرت
داغ تـو صـد بــار شــده قــاتلم خنــده زنــد زخــم تنــت بـر دلم
بحــر، ز فـریاد تـو بی‌تــاب شـد آب، هــم از شـــرم لبــت آب شد
چشم به خون شسته ز هم باز کن یــا ابتــــا بگـــوی و پــرواز کـن
از لـب خشکـت خجلــم راستـی ســوختـی و آب ز مـن خــواستـی
میــوۀ قلبــم جگـرت شد کبـاب پر شـده از خـون، دهنت جـای آب
ای ز غمت، خـونْ، دل شمشیرهـا زخــــم تنــت در جـگــر تیـــرها
آب فرات از عطشت خون گریست
چشـم پـدر را بنگـر، چـون گریست
دیـده، بهــر زخـم تنـت، دوختم ســوختـم و سـوختــم و سـوختـم
جسم تو درهُرم عطش تاب خورد خـاک هم از خـون سـرت آب خورد
تیـر که در قلـب تــو پـرواز کرد؟ تیــغ کـه قــرآن ز ســرت بـاز کرد؟
آنکه به خون پیکـرت آغشته بود کـاش کـه پیـش از تو مرا کشته بود
خون هزاران چو تو، تقدیم دوست دوست به من، هرچه پسندد نکوست
دوسـت، بــه زخـم تنـت آراسته دوست، تو را غـرقه به خـون خواسته
گریه به زخم تو اگـر مشکل است خنــدۀ او مـــرهـم زخــم دل است
من دو زبــان مکیـده‌ام در دهن یــکی زبـــان تــو، یکـی جـدّ مـن
زبــــان او داد حیــــاتـم ولـی، زبــان تــو کـــرد کبـــابـم، علــی!
زبــان او داد مــرا شـیــر نــاب زبــان تـــو قلـــب مـــرا کـرد آب
زبــان او روح فـزایـنـده بــــود زبــان تـــو آتــش ســـوزنده بـود
زبــان او چشمـه شــد و آب داد زبــان تــو شعلـه شـد و تــاب داد
با نفست شعله برافروختی
میثم دلسوخته را سوختی
یک ماه خون گرفته 4 - غلامرضا سازگار
