لالـۀ مـن! پیــش چشم بـاغبـان پــرپر شدی
کـربـلا دشـت احـد گشتـه تـو پیغمبــر شدی
از هجــوم نیـــزه هـا گـــردیـد جسمت نینوا
بــاغ گـل از زخـم تیــغ و نیـزه و خنجـر شدی
گـرچه جسمت از دم شمشیــرهـا شـد ریـز ریز
حـــال می بینــم علــی بـودی علی اکبر شدی
خـاک و خـون بـر روی زیبـا پرده می پوشد ولی
تو میـان خـاک و خـون از پیـش، زیبــاتر شدی
یـاد از مـحـــراب کـــوفه می کنـد زخـم سـرت
کـربـلا محــراب کـوفـه گشتته، تـو حیـدر شدی
خـواستـم لـب هـای خشکت را ز اشکـم تـر کنم
حــال می بینـم ز پــا تــا فـرق از خون تر شدی
پیـکــرت گــردیـده مثــــل آیــه های ریخـتـه
ســوره ســـوره لیــک مثــل سـورۀ کـوثر شدی
آخـریـن حـرف تـــو پیـغــــام رســـول الله بود
میــوۀ قلبـــم! پیمـبـــر را پــیـــام آور شــدی
تو بـه زیــر تیــغ بــر مـن گـریـه کــردی اکبـرم!
مـن نگـه کــردم؛ تــو پیــش دیده ام پرپر شدی
«میثمـا!» آتـش زدی تنهـــا نــه جــان خلـق را
سـوختی خـود را و زین غـم شعله پـا تا سر شدی
یک ماه خون گرفته 6- غلامرضا سازگار
