به دریـای عطش در خـون نشانـدم گوهر خود را کـه جـویـم از دل دریــا رضـای دلبــر خـود را
تجّـلای جمـالش تـا کـه شـد بـی پـرده مهمانم به کـویش هدیه کردم لاله هـای پـرپـر خود را
به معــراج منــاجـاتـش بـه میقــات ملاقاتش گــرفتم هدیـه کـوچـک تـر و زیبــاتر خـود را
بــزرگ و کـوچک آیینه چـون یکسان نمـاید من در ایـــن آییـنـه کـوچـک ببینـم داور خـود را
همـه دار و نـدارم را در ایــن قنــداقـه پیچیـدم بــه شــوق رو نمـا دادن خـدای اکبـر خـود را
حسینـم، پـــاره ای از پیـکــر پیغمبــر و اینـک به روی دسـت دارم پـــاره ای از پیـکـر خود را
من و میـدان جنـگ و آخــرین سربــاز جـانبازم کــه از گهـواره در آغـوش من زد سنگـر خود را
نـه در گهـواره می خـوابــد نـه روی دامن طفلان به تنـگ آورده او از بـی قــراری مــادر خود را
زبــان دور دهـن گـردانـد و بـا گـردش چشمـان بخواند بهـر یــاری عمــه خـود، خواهر خود را
به دوش من سرش زین شانه بر آن شانه می افتد که بی تـاب است و نتواند نگه دارد سر خود را
زنـد بــال و پر ازسوز عطـش چـون بسملی، گویا مهیـا بهر پیکـان می کنــد بــال و پـر خود را
نـدارد چــون کـه او تیـغ زبـان و دست تیـغ آور سپــر سازد بــرای حفظ جـانـم حنجر خود را
خـدایـم در غــم او تسلیت گفــت و نــدا آمـد حسیـن ما تــو وابگـــذار بـر ما اصغر خود را
نمی دانـم کـه ایـن امـت چه عـذر آرند در محشر کـه می ریــزنـد خــون زاده پیغمبــر خود را
کتاب سرخ عاشورای من تکمیل شد وقتی
به خون شیرخوارم مُهـر کردم دفتر خود را
یک کربلا عطش- سیدرضا مؤیّد
