کیـست اصغــر؟ اکبــر ذبـح عظیـم خــود بـه تنهـایی صـراط المستقیـم
اختــری بــر شــانــۀ خــون خـدا آبـــــروی روی گـلــگـــون خـــدا
به! چـه می‌گویم؟ حسیـن کــوچکی شیـــرمـــردی در لبـــاس کــودکی
مـاه رویــش قـاب عکـس پنـج تن خنده‌هایش؛ دوست‌کُش، دشمن‌شکن
دست‌های کوچـکش دسـت حسین روز عـــاشـورا همـه هسـت حسیـن
دامـن خــورشیـد را مــه‌پــاره بـود شـــانــۀ ثــــاراللهش گـــهواره بود
گــرد غــربت گشته بـر مو مُشک او حــوض کــوثر در گلــوی خشـک او
صــورتـش پـژمــرده امــا دل‌گشـا دست‌هـای بستـه‌اش مشکــل‌گشــا
شیــرخــواری بـا پـدر هـم‌درد بـود آخــریـن ســربـــاز و اول‌مــرد بـود
حنـجــر خشکیـــده را کــده سپــر چشــم‌هـایـش حـرف می‌زد با پــدر
کــای پــدر گــرچـه علـی اصغــرم مــن بـــه تنهایی تو را یـک لشکـرم
مُهـــر مظلــومیــت عتــرت منــم رمـــز پیـــروزیت در غــــربت منـم
تـــو «محمد» مـن «یــدالله» تـوام همـــدم و همـــرزم و همــراه تـوام
ای پیـــمت در لـب خـامـوش مـن بانگ «هل من ناصرت» در گوش من
مـن بـه باغِ سرخِ خون، یـاس تـوام بـــا دو دسـت بستــه عبـاس تـوام
مظهـــــر رب جـلیـلــی ای پـــدر مــن ذبیحــم تـــو خلیلـی ای پـدر
زودتــر کـن پیـــش پیکــانم نشان تـــرسم آیـــد گــوسفنـد از آسمـان
بس‌کـه سـوزد از عطش پـا تـا سـرم آب هــم آتــش شــود در حنجــرم
او ز جــام وصـــل حـق سیـراب بود هـم تلظّی داشت هـم در تــاب بود
راه سبـحــان‌الّـــذی‌اســری گـرفت گــــردنِ افتــــاده را بـــالا گـرفت
بـر فـــراز دست بــابـا تــاب خـورد از دم تـیــر سـه‌شعبــه آب خـــورد
تــا صـف محشـر سلام از داورش
اشک «میثم» وقف خون حنجرش
یک ماه خون گرفته 5 – غلامرضا سازگار
