آب آتش، اشک خون، دم شعله، دل دشت بلاست نـــاله فــریـاد درون، فــریـاد بــر اوج سماست
مشـک خشـک و کـام تفتیده نفس هـا سـوخته جــام خـالی چشم ها از اشک پر در خیمه هاست
غــرقه در دریــای خــون فُلـک نجـات اهل بیت بـرفـراز نیـزه چـون خـورشید، مصبـاح الهـداست
آفـتــابی آمــده از چنـگ گـرگــان چنـگ چنـگ مـــاه کنعــان است ایـن یـا خـامس آل عباست
مــاه لیــلا بــر زمیــن و آفتــابـش سـایـه بان اکبـــر اسـت الله اکبـــر یـا کـه ختـم الانبیـاست
تــن کتــاب الله و زخمـش آیـــه هـای ریختــه آیــه هـــای ریختـــه نقــش زمیــن کربلاست
در یـــم خــون از دم شمشیــر نـوشیده عســل سیزده ساله که نُقلش سنگِ کین، خونش حناست
قــامت او لالــه گــون گـــردیده از ختتون گـلو صـــورت او شستــه بــا اشـک امـام مجتباست
دو ستاره خفتـه در خـون بیـن هفتـاد و دو مـاه چهــرۀ خــورشید را از رویشــان نـور و ضیـاست
ایـن دو طفـل سـر جــدا از تـن، دو طفـل زینبند یـــا دو اسمـاعیل قـربانـی بـه صحـرای منـاست
غنچــۀ نـــورستــه ای از تشنگـی پــرپـر شده در کمــال تشنــگی سیــــــراب از آب بقــاست
چشــم هــای نیــم بــازش چشمـۀ فیض خدا دستهـای بستـه اش از عــالمی مشکـل گشـاست
بر لـب خشکیده اش جـای لـب خشـک حسین بــر گلــــوی نــازکش گلبــوسـۀ تیـر جفـاست
می زنــد فـواره خـون از حنجـر خشـک حسین زخــم او زخــم محمـــد خـون او خون خداست
ســـورۀ نــــورانی نــــور آمــده نقــش زمین این عجب بـاشد کـه بسـم الله روی نیـزه هـاست
خیمــه هـا آتــش گـــرفتـه مثـل بیـت فاطمه یــا امیــرالمــومنین فــریـاد، عبـاست کجـاست
از بــرای گـوشـواره گـــوش هــا را مــی درنـد گـوش پاره، کعب نـی پـاداش و اجـر مصطفاست
ای حسینیون حسین از مـوج خـون مبعـوث شد گــویـی او پیغمبـر اسـت و قتلگـه غـار حـراست
مصحفـی را کـه علـی خوانده، نبی بوسیده است از ســم اسبــش دگــر پــامـال کـردن نـارواست
کـوفیـان را در کنــار جسـم صــد چـاک حسین تــازیانه، کعب نـی، دلجـویی از صـاحب عـزاست
با همین سوزی که "میثم" خیزد از اشعار تو
دستگیـرت فـاطمه در عـرصۀ روز جـزاست
یک ماه خون گرفته 2- غلامرضا سازگار
