با آنکه هر عضوش ز هر عضوی جدا بود مقتـل بـر او آغـوش پـر مهـر خـدا بود
تصـویـــر وجــه الله در آیینــه‌اش بود هر زخم اویک بـاغ گل بـر سینه‌اش بود
هستیش بـر دست و خـریـدار بـلا بود عطـر بـهشتش هــم غبــار کربـلا بـود
مهمان خود را کوفیـان حـرمت گـرفتند بـر قتـل او از یـک دگـر سبقت گـرفتند
بر روی هر زخمش‌که چون زخم جگر بود زخمی دگـر زخمی دگـر زخمی دگـر بود
از بس که زخم آمد ز شمشیر عـدویش انــدام او شـد مثـل رگ‌هـای گلـویش
صیاد می‌خواهد ز زخمش خـون بـرآرد صیدی که گشته قطعه قطعه خون ندارد
دریـای خون و گوهر غلطان که دیــده زانــوی شمـر و سینـۀ قـرآن کـه دیده
ای عون ای عبـاس ای جعفـر کجایید؟ عبـدالله و قـاسم عـلی‌اکبــر کجـایید؟
ای پاک‌بازان! یوسف زهرا غـریب است هر زخم او یک آیۀ «امَّن یُجیب» است
ای خفته در دریای خون! از جای خیزید آخِــر شمـــا مــردانِ میـدانِ ستیزید
این پیکــر صدچـــاک را در بر بگیرید از دست شمـر سنگـدل خنجـر بگیرید
ای آسمان بشنو صدای «یارب»اش را در خیمـه بـر گـردان ز مقتل زینبش را
روی خـدا از خـون پیشانی شده رنگ قاتل گرفته مـوی او را سخت در چنگ
واویلتــــا قلــب محمّـــد را دریدند ریحانۀ او را بـه خـاک و خون کشیدند
فـرزند زهـرا بــا لـب عطشان فدا شد آخر به ده ضربت سرش از تن جدا شد
تنهـا نه وجـه کبریـا را سربریدند
اینجـا تمـام انبیـا را ســر بریدند
دو دریا اشک1 - غلامرضا سازگار
