سیاه، چهرۀ خورشید و تیـره ملـک خـداست چــه روی داده مگـــر روز محشــر کبـراست؟
چــه روی داده کـه قرآن فتاده در یـم خـون؟ چه روی داده که خورشید نــوک نی پیداست؟
چــه روی داده کـه خلـق و خـدا عـزا دارند؟ چـه روی داده که ملک وجـود، غـرق عزاست؟
چـه روی داده کـه بینـم ز خـونِ خـون خـدا خضاب، موی رسول است و گیسوی زهراست؟
چــه روی داده کـه یـک نیــم‌روز از دم تیـغ بـه یـک منا سر هفتاد و دو ذبیح، جـداست؟
نگــه کنیـد خــدا را کــه روی هـــر سنـگی نوشته بـا خـط خـــون: روز، روز عـاشوراست
نگــه کنیـد کـه خــون خــدا بــود جــاری ز حنجــری که پـــر از بـوسۀ رسول‌خـداست
نگــــه کنیــد بــه قــرآن سینـــۀ احمـــد کـه آیـه‌آیـه ز شمشیـر و تیـغ و تیـر جفاست
میــان قلــزم خــون سینــه‌ای شـده پامال که نقطـه‌نقطـه بــر آن جــای نیزۀ اعـداست
سـری کـه از سـر نـی چشـم دوخته بـه حرم ســـر مقــدس خــونیـن سیــدالشهـداست
کنار علقمه بـا خـون، به دست و مشک و علم نـوشته: ایـن بـدن پـــاره‌پـــارۀ سقـــاست
بــه زیــر کعــب نــی و تــازیـانه دختـرکی به دیده اشک و به لب‌هاش بانگ یـا ابتاست
گلـو گـرفتـه، نفـس خستـه، زیــر لب گـوید عمـو کجاست؟ برادرکجاست؟ عمـه کجاست؟
به یـاد خـون گلـوی حسین تـا صـف حشـر نه کـربلا کـــه جهـــان وجود، کـرب‌وبلاست
روان بـه خیمـه شــده ذوالجـناح بی‌صـاحب صـدای شیهــۀ او واحسیـــن و واویــلاست
نـه تـا قیـام قیـامت، پـس از قیــامت هـم همیشـه پـــرچـم خـــونین کــربلا برپاست
چهارده صده، «میثم!» گذشته است و هنوز
شـرار دامــن طفــل حسین در دل ماست
یک ماه خون گرفته 5 – غلامرضا سازگار
