ای همسفـر ای همنفس ای روح امیـدم بـردار سـر از خاک من ازشام رسیدم
هـر چند کـه تیـر سخنم کشت عــدو را
خود مثل کمان درغم هجر تو خمیدم
روزی کـه عــدو بــرد مـرا از سر نعشت آمدبه لبم جان و دل از خویش بریدم
گــردید دل‌سوخته‌ام طشت پـر از خون در طشت طلا تا سر خونین تـو دیدم
یـک بـــار نلــرزیدم و زانـوم نشد خـم
صـد کــوه بلا را به سر دوش کشیدم
از حــال دل سـوخته‌ام باز چـه پـرسی؟ کـز خصم ستمکار شنیدی چه شنیدم
آنجاکه عیان است چه حاجت به بیان است
این روی کبود من و این موی سفیدم
یک روز چـو تـو در بغل فــاطمه بــودم
یـک روز پیـاده بـه روی خـار دویدم
از مقتــل خــون تــا دم دروازۀ ساعات یـک گـام نلـرزیدم و یـک دم نبریدم
با آن همه وقتی به لبت چوب جفاخورد برخـواستم و پیرهن خـویش دریدم
من «میثم» دل سوخته‌ام دختر زهـرا
در حشـر فقط مرحمت توست امیدم
یک ماه خون گرفته 7- غلامرضا سازگار
