جــانـم شــرار آه و دلـم دشـت کربلاست گــوشم هـر آنچـه می شنود شور نینواست
ایمان نشان خنجر و شمشیر و تیر و سنگ قرآن به نیــزه، دین خدا زیر دست و پاست
چشم همه فرات و نفس هاست یا حسین دل ها ز مـوج خــون همه گودال قتلگاست
فـــواره می زنـــد ز گلـوی حسیـن خون خــونی که خونبهـاش همان ذات کبریاست
نیـــزه بـه سینـه، تیـر به دل، داغ بر جگر در حنجـرش شرار عطـش، بـر لبش دعاست
خــونی کـه ریخـت از گلوی تشنۀ حسین خــون خــدای عــزوجــل، خـون انبیاست
هفتــاد و دو ذبیـح که دیده به یک منـا؟ انـدام، قطعـه قطعـه و سرهایشان جداست
این دود خیمه هـای حسین است بر فلک یــا آسمــان، سیـــه شده یا دودِ آه ماست
آتـش گــرفتــه دامـن یـک دختـر یتیـم فـریاد می زنـد کــه عموجان من کجاست؟
از تــــرس تــازیانــه و از بیـم کعـب نی اشکش روان به دیده ولی، گریه بی صداست
بــر سینـه ای کـه نیـــزه فرو رفتـه بارها بــاللَّه قســـم فشــار سُـم اسب، نارواست
خـورشید خـون گرفتــه ی صحـرای کربلا گه روی دست شمر و گهی روی نیزه هاست
رگهــای پـاره پاره نشـان می دهد درست رو بـوده روی خـاک زمیـن، ذبح از قفاست
«میثم!» قسم به اشک شفق، سرخی شفق
از خــون ســرخِ قــافلـه سـالارِ کربلاست
یک ماه خون گرفته 1- غلامرضا سازگار
