ای کـویـرِ خشـکِ از خـون لالـه گون
کــوه هــا و دره هــا و سنــگ هـا
این گـلان ســرخِ پـــرپــر کیستند؟
صحنـه صحنــه گـل به صحرا ریخته
نــالـه هــا چــون آتـش افـروخـته
تشنگــان را اشـک هــا آتـش شـده
سوخـتـه در زخِـــم دل هــا، تیـرها
ریختـه بـــاران اشـــکِ فـــاطـمـه
بلبـلان خـوابـیــده زیـــر خـــارهـا
گـوش هــا چــون قلـب ثارالله چاک
عــابــدیـن در آتــش تـب سـوخته
خفتـــه در خـــون، آفـتـاب علقمـه
پیــکر بـی دسـت سقـا، چـاک چاک
قــاتــلان در خیــمـه آب آورده انـد
شیــر در پسـتــان مـــادر سـوختـه
تیـرها از حنجـرش خـون خـورده اند
دختــــرانِ داغـــــدار فـــاطمـــه
خـوابگــاه غنــچـۀ پــرپـر کجاست؟
عقـــده را از قـلــب مـــادر وا کنیـد
دم به دم از صخـره ها خیـزد خـروش
روز و شب جـاری است از چشـم همه
مرغ شـب! آرام، یـک دم گـوش شـو
بشنو آن مظلـومـه گـوید بـا حسیـن
مصحـفِ در خــاک و خـون آمیختـه
ای دلـت لبـــریـــزِ داغ لالــه هـــا
طایـرِ در مــوج خــون پـــرپــر زده
کـی زده نیــزه بــه قلبــت از جفـا؟
ای چـراغ مهــر و مــه در مشت تـو
شاخــۀ یــاست کجـا افتـاده است؟
غم مخـور صــاحـبﹾ لـوای تـو منـم
یـوسف از چنـگ گـرگان، چنگ چنگ
آفـتـابی کــه دو جـا بخشیـده نــور
ای شـب تـاریـک، ای صحـرای خـون
شــاهــد پیـکــار نــام و ننـگ هــا
این بــدن هــای مطـهـــر کیـستند؟
روی هـر گــل اشـک زهــرا ریخــتـه
خیمه ها چـون سینــه هـای سـوخته
آب هــا در مشــک هــا آتـش شـده
شـرمـگیـن از فـاطمـه، شمشـیـرهــا
در مسـیـــر قتلـگـــاه و عـلــقـمــه
داده جـان از تـرس دشمـن بـــارهــا
اشک ها از چهـره هـا خون کرده پـاک
در کـنــارش جــان زینــب سـوختــه
زائــر او هــم عـلــی، هــم فــاطمــه
مشـک و دست و پرچم، افتاده به خاک
شعـلـه بــر قلــب ربــــاب آورده انـد
آب بــر لـب هــای اصغــر ســوختـه
مهـد نـازش را بــه غــارت بـــرده اند
داغ روی داغ بـــر قـــلــب هــمــه
پشت خیمه تـربت اصـغـر کجـاست؟
قـبــر اصـغــر را بـــر او پیــدا کنیـد
لحظه ای این خون نمی افتد به جوش
خـــون ثـــارالله و اشــک فــاطـمـه
بــا نــوای فــاطمه خــامــوش شـو
واحســینــا واحســیـنــا واحـسیـن
سـوره ســوره آیــه هـایــت ریخـتـه
ای به قطــره قَطـره خـونـت، نـاله ها
زخم هــایـت خنــده بـــر مــادر زده
کـی جـدا کــرده ســرت را از قــفــا؟
گو چـه شـد انگشتـر و انگـشـت تـو؟
دسـت عبّـاسـت کجـا افتــاده است؟
پـــاســدار خیمــه هــای تــو منــم
لالـه بـاران گشتـه از شمشیــر و سنگ
هــم بـه مقتـل، هـم بـه دامـانِ تنـور
سوز تو در بیت بیتِ میثم است
عالم ار سوزد به پای آن کم است
یک ماه خون گرفته 1- غلامرضا سازگار
