متــاب ای مــاه امشب، تـا نبینم صبح فردا را ببــار ای اشک تـا دریـا کنـم دامـان صحـرا را
بریز ای آسمان خون جای باران بر زمین امشب که پرپر می کند فـردا خـزان گل هـای زهرا را
بگرییـد ای تمـام اهـل عالـم آن چنـان امشب که بـا اشک خـود از خجلت بـرون آرید سقا را
ندای ارجعـی دل بـرده از هفتـاد و دو عـاشق صــدای العــطش آتـش زده اعمـاق دریــا را
وضـو گیریـد از خون دل خـود ای بنی هاشم! کـه برداریـــد فـــردا از زمیــن، قـرآن لیلا را
نگهـدار ای سکینه! اشـک های دیـدۀ خـود را که در گـودال خـون فـردا بشویی جسم بابا را
میــا ای آفتــابِ صبح بیــرون از افــق فـردا که بـا سـوز عطش اصغــر نـدارد تاب گرما را
الهـی مهــر زنـدانـی شـود در سیـنـۀ مشرق که در گـودالِ خون زهــرا نبیند ظهـر فـردا را
بگردیـد آل یاسین سخت فــردا در بیابان ها که دریابیـد زیــر خارهـا گل هــای طاهــا را
سپاه حق و باطل صف کشیدند از دو سو «میثم»
میـان ایـن دو صـف بشنـاس دنیـا را و عقبـا را
یک ماه خون گرفته 1- غلامرضا سازگار
