آن شب که بــودی انتخـاب ظلـمت و نور
قـومی در آغـوش خـدا، قــومی ز حـق دور
یک سـو صـف حق، سوی دیگر بود بـاطل قـــومی پــی دلــدار و قــومی بنــدۀ دل
آن سـو خیــامِ نــار و ایـن سو خیمۀ نـور آن سو سراسر دیو و دد، این سـو همـه حور
خلقـت میـــان ایـن دو خیمـه ایستـادند قومـی به آن قــومی به ایـن سـو رو نهادند
ای دوست خود را در کدامین خیمه دیـدی یــــار حسینـی یــــا طرفــدار یـــزیـدی؟
خود در چه قومی کرده‌ای احساس، خود را؟ بگشـای چشـم عبـــرت و بشنـاس خـود را
آن سـو زحـق دل‌هـا جـدا بود و جـدا بود این سـو خـدا بـود و خدا بـود و خـدا بــود
آزاد مـــــردان دور ثــــارالله بــــودنــد از سـرنــوشـت خـــویشتن آگـــاه بــودند
همچون عروسان، مرگِ خون را طـوق کردند غسـل شهــادت در ســرشـک شــوق کردند
بنوشتـه بــر رخسـار خود بـا اشـک دیـده تنهــا حیـــات مـــا جهــاد است و عقیـده
در انتظـــار صبـــــح فــــردا بی‌شکیبند هـــر یــک زهیــرنـد و بُــریـرنـد و حبیبند
عباس گـوید: وقـف خـاک دوسـت، هستم این دیده، این پیشانی، این سر، این دو دستم!
مــــــن زادۀ آزاده ام البــــــنـیـنــــم مشـتـــــاق شمشیــــر و عمـــودِ آهنیـنم
فــردا کنــم دریـای خـــون، دشـت بلا را چــون روی خــود گلگـون کنـم کرب و بلا را
اکبــر کـه از سـر تـا قـدم پـر از خـدا بـود ممسوس در ذات خـدا، از خــود جــدا بــود
پیش از شهـادت حـال بـا شمشیـر می‌کرد آیینـــــۀ دل را نشـــــان تـیــــر می‌کـرد
دریــای خــون آغــوشِ مــولا بـود بر او زیبـــاتــر از دامـــــان لیـــلا بــود بــر او
قــاسـم عـــروس مــرگ را در بـر گـرفته گــــویـی دوبـــاره زنــدگی از سـر گــرفته
از بس که دارد مرگِ خون را چون عسل، دوست
بــر قــامـتِ رعنــا زره پــوشیـده از پــوست
دو دریا اشک 1- غلامرضا سازگار
