تـو ای یـوسف زهـرا، مَـرو جـانب صحـرا
که صحرا همه گرگ است، تویی یکِّه و تنها
بگـو که بـاغ خـود را، به دست کـه سِپاری
واویلا واویلا، واویلا واویلا «تکرار»
اگـر نیست مُیسَّـر، بـه گُـل آب رسانی
چـرا غنـچۀ خـود را، بـه دامن ننشانی
بگو که باغ خود را، به دست که سِپاری
واویلا واویلا، واویلا واویلا «تکرار»
نشسته اشک سُـرخم، به رخسارۀ زردم
به جـای همه خواهم، به دور تو بگردم
بگو که باغ خود، را به دست که سپاری
واویلا واویلا، واویلا واویلا «تکرار»
اگـر یکّـه و تنهـا، شـدی در دل صحرا
روی سـاعت دیگـر، بـه مهمـانی زهرا
بگو که باغ خود، را به دست که سپاری
واویلا واویلا، واویلا واویلا «تکرار»
در پاسخ به دختر
برو به سوی خیمه، مشو تو سدّ راهم
بـرای دیـدن مـن، بیـا بـه قتلگـاهم
بــرو کنـار عمـه، مکـن تـو آه و زاری
واویلا واویلا، واویلا واویلا «تکرار»
ز بعـد من بـرایم، نگیری تـو بهانه
که پاسخ تو دشمن، دهد به تازیانه
برو کنـار عمـه، مکن تـو آه و زاری
واویلا واویلا، واویلا واویلا «تکرار»
یک دم- علی انسانی
