هلال خون، مه خون، ماه اشک،ماه عزاست عزای کیست؟ گمانم عزای خون خداست
خمیده قـامت گردون، شکسته پشت فلک روانه خـون دل از چشـم آدم و حـوّاست
پریــده رنـگ ز رخســار احمــد و حیـدر شــرارۀ دل زهـرا، صــدای وا ولــداست
سـرشک دیـــدۀ زهــرا، روان ز قلب افـق قـد خمیـدۀ زینـب، هـلال مـاه عـزاست
قسم به جان حسین ای هلال خون بـرگرَد کــه در تــو زخـم علمـدار کربلا پیداست
بگــو فــرات نجوشـد کـه آب تشنـه لبان در ایـن طلیعۀ خـون اشک دیدۀ سقاست
بگـو بــه لالــه نرویـد که چنــد روز دگـر ورق ورق بـــه روی خـاک، لالـۀ لیلاست
بگـو بـه مهـر نتابـد که راس پـاک حسین فـراز نیـزه چـو خورشیــد روز عاشوراست
ز گـــوش دخترکـی خـون روان بـود گویا کــه گوشـــوارۀ او یادگــاری زهــراست
حسین بـود خدایـی، خــدا حسینـی بود از آن زمــان کـه جهـان وجـود را آراست
سرشک دیدۀ «میثم» هماره جاری باد
که اشک دائم او وقف سیدالشهداست
یک ماه خون گرفته1- غلامرضا سازگار
