ســال‌ها سـال‌هـای مـاتم توست مــاه‌ها تــا ابــد محـرّم تـوست
غم تــو آتـشی اسـت عــالم سوز داغ تـو تــازه می‌شـود هــر روز
آه، چون آهِ سینـه سـوز تـو نیست هیـچ روزی بسـان روز تـو نیست
کـربــلای تــو عـالم است حسین لحظه‌هـایت محـرّم است حسین
روزهـــا همچنــان هـزارۀ توست هـر دلـی بـــزم یــادوارۀ توست
ای خــدا داغـــدارِ مـــاتم تـــو خونبهـای تــو، صـاحبِ دم تــو
خاک صحرای سرخ خون، مُشکت آب‌هـا تشنــــۀ لـب خشــکت
خـــارهـای بـــلا گــل یــاست بحـرهــا سینـــهْ چـاک عبّاست
عَـلم نصــر تو به دست خداست سایـه‌بـانِ تمـامِ هست خداست
بـه هــلال محــــرّمت ســوگند بــه دم و صـاحبِ دمت سـوگند
بـه خلـــوص و وفــای انصـارت بـــــه علمــــداریِ علمــدارت
به غلامت کـه مثـل اکبـر خویش بر گرفتیش سخت در بر خـویش
بــه زهـیری کـه شد ز مهـر تو پر به گذشت تـو و بـه خجلت حـر
بـــه عــلی‌اکبـر و بـه زخم تنش که چو گـل برگ برگ شد بدنش
بـه تلـظّـیِ طفـــل خـامــوشت ذبـح لبْ تشنـه بـر سـر دوشت
بـه دلِ از سنــــتان دریــدۀ تـو بــه ســـر از قفـــا بریــدۀ تـو
بــه تــــنِ روی خـاک، عـریانت بـــه شهیــدانِ عیــدِ قـربـانت
بـه پیــــام‌آور دمـــت زیـنــب پـــاســدار محـــرَّمـت زیـنب
همه جا پـر از این نداست حسین کــه علمدار تـو خداست حسین
عــاشقانی کـه بـا تـو هم قسمند سینـه زن‌هــای پـای این علمند
ای ســرشـک پیمـبــران دم تـو اشک‌هـا تـــا صف جـزا، کمِ تـو
چشم «میثم» همیشه بر کرمت
سیـل اشکش مســافـرِ حرمت
دو دریا اشک1 - غلامرضا سازگار
