گفتگو
آب با عباس:
ای داغ لب تو کرده آبم
عبـاس مرا بنــوش آبم
هُرم عطشت کند کبابم
شـرمنده ز آل بـوتـرابم
دارم بـه جگر خـروش عباس
یک جرعه ز من بنوش عباس
مـن آبــم و آبــرو نـدارم
موجم شده کوهی از شرارم
شـرمنده ز طفل شیرخوارم
مــانند سکینــه بی قـرارم
سخت آمده ام به جوش عباس
یک جرعه ز مـن بنـوش عباس
اعجـاز بـه دشت نینوا کن
دست آور و حاجتم روا کن
از سینــۀ آب عقـده واکن
زخــم دل بحــر را دوا کن
از آب نظــر مپــوش عباس
یک جرعه ز من بنوش عباس
ای اشک تـو آب را ستاره
بحر از نفست شده شراره
بـر غربـت آب کن نظـاره
بشنــو ز درون دل هماره
فـریاد مـرا بــه گوش عباس
یک جرعه ز من بنوش عباس
یک لحظـه بــرآر آرزویم
مگـذار بــریــزد آبرویـم
گر چهره ز آتشت نشویم
در پاسخ فاطمه چه گویم
بــردار غمـم ز دوش عبـاس
یک جرعه ز من بنوش عباس
عباس با آب:
ای آب مزن به دل شرارم
سوگند به چشـم اشکبارم
من تشنۀ جام وصل یارم
بـا آب روان چه کـار دارم
گشتم ز عطش اگر چه بی تاب
یک قطره ننـوشـم از تو ای آب
مـن ســاقی آل بـوترابم
نه آب بود به کف، نه تابم
امواج تـو می کنـد کبـابم
از خجـلت اهل بیـت آبم
صد بار گر از عطش شوم آب
یک قطره ننوشم از تو ای آب
هُـرم عطش است و آفتاب است
دل ها همه از عطـش کباب است
خـون حـاصل سینـۀ ربـاب است
از بس که به خیمه قحط آب است
گـردیده به دیده اشک نایاب
یک قطره ننوشم از تو ای آب
از نـــالـۀ بــلبـل مـدینـه
آهم شده شعله ور به سینه
سقــا شـده دیـدۀ سکینه
خشکیـده گلوی آن حزینه
رنگش شـده زردتر ز مهتاب
یک قطره ننوشم از تو ای آب
یک لحظه بزن به خیمه ها سر
بــر دختــرک سـه سـاله بنگر
در دامـن عمــه مـی زنـد پـر
سـوزد جگـــرم از این که آخر
شش ماهه نگشت از تو سیراب
یک قطـره ننــوشم از تو ای آب
یک ماه خون گرفته 2- غلامرضا سازگار
