دَم: تاسوعا
تاسوعا، تاسوعا
روز نگهـداری دین، ادای دین است
روز امان نامه گرفتن ز حسین است
یا مولا اباالفضل (2)
تاسوعا، تاسوعا
موسم رفتن به سوی کعبه راز است
روز وفــا، روز دعــا، روز نماز است
یا مولا اباالفضل (2)
یک کربلا عطش - سید رضا مؤیّد
حسین است رهبر خدایی من علقمـه، کـلاس نهـایی من
استـاد عشقم، شـاگرد مکتب دستم قلم شد، خونم مرکب
با قلمِ دستِ قلم گشته نوشتم:
حسین عشقم، حسین روحم
حسین دینم، حسین نوحم
دجله از خون من، دجله خون شد آخرین منزلم، حجله خون شد
از تیـغ دشمن، فـرقـم دو تـا شد در راه قـرآن، دستم جـدا شد
با قلم دست قلم گشته نوشتم:
حسین عشقم، حسین روحم
حسین دینم، حسین نوحم
آمدم به دریا لب تر نکردم خلاف گفتـه پـــدر نکردم
کـز او گرفتم، درس وفـا را در جان نثاری خون خدا را
با قلم دست قلم گشته نوشتم:
حسین عشقم، حسین روحم
حسین دینم، حسین نوحم
در دلم شور و شوق حسین است بر لبم ذکر آن نور عین است
تـا پــرده خـون گـرفته چشمم جـز به ره او نـرفته چشمم
با قلم دست قلم گشته نوشتم:
حسین عشقم، حسین روحم
حسین دینم، حسین نوحم
فاطمه با نگاهی زنده ام کرد ولدی گفته و شـرمنده ام کرد
در محضر او وقتی نشستـم زد بوسه مهر بر چشم و دستم
با قلم دست قلم گشته نوشتم:
حسین عشقم، حسین روحم
حسین دینم، حسین نوحم
ماجرای فدک ندیده بودم ولـی از دیگــران شنیـده بـودم
دیــدم گرفته آن گل مینو دستی به صورت، دستی به پهلو
با قلم دست قلم گشته نوشتم:
حسین عشقم، حسین روحم
حسین دینم، حسین نوحم
تا ابد دو چشمم به سوی آب است بـرای سکینـه دلـم کبـاب است
خلـف وعـــده ز مــن نبـــاشـد مــرا تــوانـی بـه تــن نبـاشد
با قلم دست قلم گشته نوشتم:
حسین عشقم، حسین روحم
حسین دینم، حسین نوحم
غیرت من به دریا آتش افروخت دل دریا به سوز جگرم سوخت
فُـلک عطـش را در بحـر بـردم امـا ز دریـــا آبــی نخـوردم
با قلم دست قلم گشته نوشتم:
حسین عشقم، حسین روحم
حسین دینم، حسین نوحم
گرچه من ساقی شط فراتم تشنه ام، تشنه آب حیاتم
با خـون فـرقم وضو گرفتم اذن شهـادت از او گـرفتم
با قلم دست قلم گشته نوشتم:
حسین عشقم، حسین روحم
حسین دینم، حسین نوحم
دل مـولا کجا و غـم پذیری وای زینب که می رود اسیری
ای کاش تابی در پیکرم بود تا غمگساری از خواهـرم بود
با قلم دست قلم گشته نوشتم:
حسین عشقم، حسین روحم
حسین دینم، حسین نوحم
یک کربلا عطش - سید رضا مؤیّد
لالـه زار حــرم بــاغ خــزان دیـده است
هر گل از تشنگی خسته و خشکیده است
همه را دیـده به دست عموست
ساقی تشنه لبان چون که اوست
العطش عمو جان - العطش عمو جان
بچه هـا گـردهـم آمـده نجـوا کنند
گه اشاره به مشک، گهی به سقا کنند
که عمو عقده ما وا کند
چـاره تشنـگی مـا کند
العطش عمو جان - العطش عمو جان
بر لب کودکان ز سوز غم جان رسید
آب های ذخیـره هم به پایان رسید
پیش دریا شده نایاب آب
غیــر اشکـی نبود آب آب
العطش عمو جان - العطش عمو جان
بر دل تشنگان داغ علی اصغر است
طاقت تشنگی شکوفه را کمتر است
نـاله ها می زنــد از تشنگی
دست و پا می زند از تشنگی
العطش عمو جان - العطش عمو جان
نــاله العطش از همـه جـــا می رسـد
کی عمو دست پُر به خیمه ها می رسد؟
آن مسـافر ز سفـر نیامد
شد به میدان و دگر نیامد
العطش عمو جان - العطش عمو جان
یک کربلا عطش - سید رضا مؤیّد
ای از مـیِ عشقـت سـرمستـی عباس
دست و دامن توست بی دستی عباس
پایه کرم بگذار بر سرم قدم بگذار
یا اخا حسین جان
مـولای کریمم! بـاز هم کرم کن
عذرخواهی من از اهل حرم کن
چون نشد ز هر بابی آرم به حرم آبی
یا اخا حسین جان
چون دو دست غیرت زیر آب بردم
در آب رخـت را دیــدم و نخوردم
تا توام شوی ساقی با کمال مشتاقی
یا اخا حسین جان
من نخورده ام آب تا مگر توانم
آبی بـه حـریمت زودتـر رسانم
افسوس که خون دل شد آب آرزو گل شد
یا اخا حسین جان
گـویی بـه سکینـه گــر عمـو فـدا شد
بر او تو مگو باز چون رفت و چه ها شد
کو را دل آهن نیست طاقت شنیدن نیست
یا اخا حسین جان
زندگانی من موقوف دم توست
چشمه فـراتم انـدر قدم توست
هست در رهت مردن فیض جاودان بردن
یا اخا حسین جان
در رهت کزان دست بر نداشتم من
بـا دسـت بــریده لاله کـاشتم من
هدیه ام پذیر ای دوست دست من بگیر ای دوست
یا اخا حسین جان
یک کربلا عطش - سید رضا مؤیّد
سـوز تشنه کـامی، در حـرم فتاده
مشک های بی آب، روی هم فتاده
لحظه لحظه بی آبی خیمه خیمه بی تابی
تشنگی چه کرده
آفتاب تابان، سینه های سوزان
کـرده در جگرها، آتشی فروزان
کودکان عطش دارند خون ز دیده می بارند
تشنگی چه کرده
دشت عشـق و ایثـار غیر غم ندارد
چشم تشنه کـامان اشک هم ندارد
گوییا شرر خیزد آتش از فضا ریزد
تشنگی چه کرده
گلهای رسالت رنگ و رو ندارند
شبنمی که ریـزند در گلو ندارند
پژمرده و خشکیده چون باغ خزان دیده
تشنگی چه کرده
گوید با ابوالفضل کودکی صغیره
شـد تمـام دیگر هـر آب ذخیره
اصغر است و بی تابی بی شیری و بی آبی
تشنگی چه کرده
یک کربلا عطش - سید رضا مویّد
ای حسین جان از تو دارم هستی ام را
عـاشقی، شـوریـدگی، سـرمستی ام را
ای تو خورشیدم راز توحیدم در رخت دیدم
یا ولی الله، اَنتَ ثارالله
جان بود شیرین، تو شیرین تر ز جانی
خـاک پــایـت بـه ز آب زنـــدگـانی
بنده ام بنده از توام زنده وز تو شرمنده
یا ولی الله، اَنتَ ثارالله
دست جز بر دامنت دارم؟ ندارم
حاجتی جـز دیدنت دارم؟ ندارم
ای مرا مولا! هم چنان زهرا بر سرم بازآ
یا ولی الله، اَنتَ ثارالله
پیش پـایت بـا کمال شرمساری
کرده ام من از دو دستم لاله کاری
بر تو دل بستم عاشقت هستم گرچه بی دستم
یا ولی الله، اَنتَ ثارالله
داس های دشنه تیز و آتشینند
یاس هـای تشنه را اندر کمینند
کاش بودم من تا که بود ایمن از خزان گلشن
یا ولی الله، اَنتَ ثارالله
گرد سقـای تـو را دشمن گرفته
تیر دشمن دیده را از من گرفته
ای همه دینم دیده خونینم چون تو را بینم
یا ولی الله، اَنتَ ثارالله
تا بچینم خوشه ای از خـرمن تو
دست بی دستی زدم بر دامن تو
وعده ام شد دیر هدیه ام بپذیر دست من برگیر
یا ولی الله، اَنتَ ثارالله
ســاقی لب تشنگان و تشنه کامم
رفته تاب از جسم و جوهر از کلامم
سوز و سازم بین گرم رازم بین سرفرازم بین
یا ولی الله، اَنتَ ثارالله
خون دل از دیده جاری کرده، رفتم
بـاغ دیــن را آبیـاری کـرده، رفتم
کرده ام سودا خاک پایت را با همه دنیا
یا ولی الله، اَنتَ ثارالله
یک کربلا عطش- سیدرضا مؤیّد
خیز ای چشم و چراغ کربلایم
آبیـاری کن تو بـاغ لاله هایم
ای علی پرورد با دلی پُر دَرد در حرم برگرد
ای علمدارم
جـان شیـرین در طبق داری برادر
پیش من خوابیده حق داری برادر
این صفای تو این وفای تو جان فدای تو
ای علمدارم
در حـرم هـر کودکی آذر گرفته
خاک غمناک زمین در بر گرفته
دیده ها بی خواب سینه ها بی تاب خیمه ها بی آب
ای علمدارم
تا که دیدم آن دو بازوی قلم را
خـواندم آیـه آیه نون و قلم را
دستهای تو شد لوای تو در بقای تو
ای علمدارم
ای گلم هـر بــرگ تــو افتــاده جایی
مشک جایی، دست جایی، دیده جایی
ای سراپا دست ساقیِ سرمست پشت من بشکست
ای علمدارم
من خجل از روی تو، تو از سکینه
کــربـلا از زینـب و او از مــدینه
ای به خون غلتان ساقی عطشان حامیِ طفلان
ای علمدارم
مادرم آمد به جـای مادر تو
تا گذارد بر سرِ دامن، سر تو
زین فداکاری رحمت باری از تو شد جاری
ای علمدارم
ای بلور قلبت از عشق خدا پُر
جای نی، زهرا کند از تو تشکر
جان فدای حق با رضای حق در رضای حق
ای علمدارم
یک کربلا عطش - سیدرضا مؤیّد
نسیم دجله ببر سلامم به پیشگاه سوم امامم
بر گو که مولا بی قـرار من نباشد
زینب دگر چشم انتظار من نباشد
حسین زهرا (2)
بر گو که سقّا لب تشنه جان داد شاگرد دَرست خوب امتحان داد
من دجله را از غیرتم شرمنده کردم
با تشنگی مُردم وفـا را زنده کردم
حسین زهرا (2)
ای صد مسیحا قربان نامت بشتاب و بنگر حال غلامت
ای بـاغبان شرمنده ام تابی ندارم
از بهر گل هایت به کف آبی ندارم
حسین زهرا (2)
دریا خجالت از من کشیده گذشت من را دنیا ندیده
عشق تو را بگرفته از دنیا گذشتم
با یاد تو لب تشنه از دریا گذشتم
حسین زهرا (2)
دستم فتاده فرقم شکسته چشمم پر از خون عمرم گسسته
دادم سلامت چون که عطرت را شنیدم
گفتـم سـلام و پـاسخ از زهــرا شنیدم
حسین زهرا (2)
نمی دهم جان مگر به راهت ببخش جانم با یک نگاهت
نتوانم از این لحظه در پیشت نشینم
خـونم بگیر از دیـده تــا رویت ببینم
حسین زهرا (2)
یک کربلا عطش- سیدرضا مؤیّد
در پیش دریا غم حجله بسته سقای طفلان در خون نشسته
در خاک و خون افتاده دست و پرچم تو
پشـت امـامـت را شکستـه مــاتـم تو
برادر من سرلشکر من
برخیز و با من ای مرد برگرد در خیمه ها باز برگرد، برگرد
ای گل که از خون رنگ و بو داری برادر
آبـی نـــداری آبــــــرو داری بــرادر
برادر من سرلشکر من
یک بار دیگر تکبیر بر گوی مظلومی ام را تفسیر برگوی
تفسیر درد و غـــربتم بر گو به آهی
تسکین بده مولای خود را با نگاهی
برادر من سرلشکر من
ای دست یزدان بوسیده دستت ضرب عمودی داده شکستت
محراب عشقم را دو دست تو چراغ است
هر قطره خونت زینت گل های باغ است
برادر من سرلشکر من
ای در کنارت مانده دل من حمل ات به خیمه شد مشکل من
هر عضـو پـاکت را کـه بر می دارم از خاک
عضو دگر ماند به خاک ای جسم صد چاک
برادر من سرلشکر من
داغت ز هر سو را هم ببندد بر گریه من دشمن بخندد
خندد که می داند به روز من چه رفته
او بهتـریـن یــار مــرا از مـن گرفته
برادر من سرلشکر من
ای عشق و ایثار شرمنده تو شد بسته با خون پرونده تو
قلب سکینه می تپد در انتظـارت
چشم رقیه مانده در ره بی قرارت
برادر من سرلشکر من
ای کز ولایت هم بهره داری نور شهادت در چهره داری
عباس من، مظلوم من، آخر شهیدم
با رفتنت کـردی ز مــاندن ناامیدم
برادر من سرلشکر من
یک کربلا عطش - سید رضا مؤیّد
ای فروغ عشقـم در چـراغِ چشمت
برق خشم حیدر پیداست ز خشمت
خورشید پگاه من سردار سپاه من
جان من فدایت
وضع غربتم را برخیز و به هم زن
در دشت علم زن در حرم قدم زن
تا سکینه جان گیرد خواهرت توان گیرد
جان من فدایت
ای شمع شده آب از پرتو زهرا
دریـای فتوت در ساحل دریـا
سرداری و در خوابی سقایی و بی آبی
جان من فدایت
کودکان بی تاب این خبر ندارند
از دعـا بــرایت دست بر ندارند
ره به خیمه چون پویم این خبر چه سان گویم
جان من فدایت
چشمه دو چشمت غرق خون شد ای وای
پـــرچـم هـدایت واژگــون شـد ای وای
تا پرچم تو افتاد عرش از غم تو افتاد
جان من فدایت
بوسه ها به دستت چون نثار کردم
در پیـش پیمـبـر افتخــار کــردم
چون دست خدا دیدم طوبای وفا دیدم
جان من فدایت
تحصیل شهادت حُسن سرنوشت است
از آب گـذشتن بهتـریـن گـذشت است
در تو روح تقوا بود این گذشت زیبا بود
جان من فدایت
یک کربلا عطش - سید رضا مؤیّد
ای آب دریا که خوشگواری در کام عباس طعمی نداری
دور از لبم چون بـا خبـر از من حسین است
من تشنه و لب تشنه تر از من حسین است
دریا نبینی لعل لبم را خرّم نسازی تا زینبم را
گفته علی چون دجله را تسخیر کردم
آبی ننوشم مـن ز عهــدم بــرنگردم
ای آب اگرچه آتش به جانم اول به فکر لب تشنگانم
مـن دجله را غـرق تحیّـر کرده رفتم
لب تشنه مشک آب را پُر کرده رفتم
دیدی که چون دست در آب بردم یک جرعه حتی آبی نخوردم
خود شسته دست از جان و از آب فراتم
تـا تــو بــدانـی تشنـه آب حیـــاتم
دریا دعا کن من زنده مانم وین آب را بر طفلان رسانم
سقایم و سقایی ام این جا به کار است
چندین گل لب تشنه ام در انتظار است
یا رب دل من در اضطراب است دار و ندارم این ظرف آب است
آب ار رسد در خیمه دیگر غم ندارم
هرگز غم چشم و سر و پرچم ندارم
دیشب علی را بی تاب دیدم امروز رویش در آب دیدم
یا رب نگهدارم ز خصم و تیغ و تیرش
که آبی رسد بر مادر و طفل صغیرش
اگرچه دستم رود ز دستم با بودن آب من زنده هستم
یا رب که تا شرمنده از اصغر نگردم
بی آب اگر بـاید بـه خیمه برنگردم
یک کربلا عطش - سید رضا مؤیّد
ای نوشته به عرش آیه دستت نخل ها تازه در سایه دستت
دست تو از تن جدا شد یا اباالفضل
یا اباالفضل، یا اباالفضل، یا اباالفضل
سرِ راهِ حسین زاده زهرا کاشتی لاله های دست خود را
عقده دین، از تـو وا شد یا اباالفضل
یا اباالفضل، یا اباالفضل، یا اباالفضل
گر که دستت ز تن جدا نمی شد عَلَم از دست تو رها نمی شد
از غم تو خون به پـا شد یا اباالفضل
یا اباالفضل، یا اباالفضل، یا اباالفضل
دست بی دستی ات خدا گرفته دست تو دست اولیا گرفته
دست تو دست خدا شد یا اباالفضل
یا اباالفضل، یـا اباالفضل، یا اباالفضل
پیش دریا که شد کوی منایت شاهد عشق و ایثار و وفایت
جان پـاکت تـا فـدا شد یا اباالفضل
یا اباالفضل، یا اباالفضل، یا اباالفضل
چشمت ار بسته از تیر جفا شد بر رخ فاطمه چشم تو وا شد
جسم و جانت پر بها شد یا اباالفضل
یا اباالفضل، یا اباالفضل، یـا اباالفضل
حرمت نقش آب درون چشمت آب سیراب شد ز خون چشمت
کـام آب از تــو روا شد یا اباالفضل
یا اباالفضل یا اباالفضل یا اباالفضل
بی تو ای قامتت قیامت من که ز داغت شکسته قامت من
محشری در خیمه ها شد یا اباالفضل
یا اباالفضل، یـا اباالفضل، یـا اباالفضل
خیمه ها خالی از آب و پر آه است همه را جانبِ دجله نگاه است
خیز و بنگر تا چه ها شد یا اباالفضل
یا اباالفضل، یا اباالفضل، یا اباالفضل
از عطش سینه ها تابی ندارد هیچ کس قطره آبی ندارد
نـای اصغـر بی نـوا شـد یا اباالفضل
یا اباالفضل، یا اباالفضل، یا اباالفضل
کودکان در رهت چشم انتظارند از عطش قطره اشکی هم ندارند
روز ســوز لالـه هـا شـد یا اباالفضل
یا اباالفضل، یا اباالفضل، یا اباالفضل
یک کربلا عطش - سید رضا مؤیّد
من کی ام طفل دبستان حسین سبـزه سـاحـت بستـان حسین
او بـود بنـده فــرمـــان خــدا من کی ام بنده فـرمـان حسین
مـن کـی ام محـرم آل عصمـت مُحـرم کعبــه عــرفـان حسین
اوسـت آیـیـنــه انـــوار خــدا مـن کی ام آینـه گـردان حسین
او حسین است و درِ رحمت حق من ابـوالفضلم و دربـان حسین
جـلـوه مــاه بنـی هــاشمی ام بــود از چهـره تــابــان حسین
اوسـت ابــر کــرم و بـــارانـی مـن یکی قطــره بـاران حسین
پـســـر اُمّ بـنــیــنـــم امــا دست پــرورده احسـان حسین
سـاقـی تشنــه شهیــدم امــا زنــده از گردش چشمان حسین
پـدرم شیـر خـدا فـرموده است پسـرم! جـان تـو و جان حسین
حـال مـن بـا سه برادر از صدق سـر نهـادیـم بـه فـرمان حسین
دیـن مـا را نپـذیــرد یـــزدان تــا نگـردیـم به قـربـان حسین
عطش و غربت و مظلومی و غم شده اند این همه مهمان حسین
رسـم قـرآن بـه سـر نیــزه زدن کــرده تغییـر بـه دوران حسین
اصغرش بـود چـو قـرآن و زدند کـوفیـان تیـر بـه قـرآن حسین
بـر ســر کشتــه اکبـــر بــودم شـاهـد سینـه ســوزان حسین
بعد از آنی که دو دستم شد قطع بـه هــواداری طفــلان حسین
کاش می شد همه اعضایم دست تـا زنـم چنـگ به دامان حسین
کـاش تــا جــرعـه آبـی بــودم که رسم بـر لب عطشان حسین
کاش چون ابر تنم می افکند
سایه بـر پیکر عریان حسین
یک کربلا عطش - سید رضا مؤیّد
الا کـه دامــن عصـمـت پنـــاه داری تو
بهـــار عــاطفـه در هــر نگــاه داری تو
شهید عشــق خـدایـی و از نهایت لطف
بـــه سینـه سینـه عـشــاق راه داری تو
تـــو آفتــاب کمــالی و در بنـی هـاشم
قدی چـو سرو و جمـالی چو ماه داری تو
حسین قبله عشق تو است و از دل و جان
حــریــم حــرمـت او را نگــاه داری تـو
امـــام دوســت تـریـن فــرد روزگـارانی
بــر ایـن سخـن ادبـت را گــواه داری تو
ز دست های قلم گشته ات به کشور عشق
چـه پـایگــاه و عجـب دستگـه داری تو
ز بـوسه ها که به دست تو داده چـار امام
فــزون تـر از شهـدا قـدر و جـاه داری تو
اگر چـه خیمـه خـون در کنـار دجله زدی
هنـوز دیـده سـوی خیمـه گـاه داری تـو
مگیــر سایـه لطـف از ســر "مــؤید" ما
کـه جـا بـه سـایـه عــرش الـه داری تو
یک کربلا عطش - سید رضا مؤیّد
بس که سـوز تشنـگی در کودکان افتاده است
اصغـر شیــرین زبــانم از زبــان افتـاده است
کــودک بی شیـر را گهـواره جنباندن چـه سود
او نخوابد کز عطش آتش به جـان افتاده است
بـس که گــردانـد زبــان خشـک را دور دهن
بـر لب خشکیـده اش داغی گـران افتاده است
از کـنــــار خیمـه هــا آیــد صــدای آب آب
مشک خشک خالی از آب، در میان افتاده است
از زبـــان مـا نمی افتــد عمــو جــان نـام تو
گرچـه طفلـان را زبـان هم از توان افتاده است
کـن صـوابـی بـا شتــابـی جــرعـه آبـی بیار
ای ز نــامـت لـرزه بـر جـان یلان افتاده است
یک کربلا عطش - سید رضا مؤیّد
ای علـمــدار کـــربـلا عبــاس مــرد میـــدان هـر بـلا عباس
پنجمین نـور چشـم فـاطمه ای تــو حسیـن کنــار علقـمـه ای
ای شفـاعت به خون تو مدیون ای حسینـی تــریـن حسینیّون
بـود جـانت در اختیـار حسین کس به این حد نبود یار حسین
در جمـال تو منجـلی دیـدنـد فــاطمیّـون تـــو را علی دیدند
عشق بـه منتهـا تـو هستی تو علــی کــربـلا تـو هستـی تـو
بـه تـو سـرمـایـه ادب دادنـد عبـد صــالـح تـو را لقب دادند
روز محشـر که خلـق می لـرزند شهـدا بــر تـو قبلـه می برزنـد
وان همه سر جدا و دست جدا پیـکــر پـــاره پـــاره شـهـدا
در قیـامت کـه عـذر نپــذیرند دست های تـو دست می گیرند
دست هایت مـدال عاشوراست سنــدی بـر شفـاعـت زهراست
معجـزاتـی کــه از وفـــا کردی کــربـلا را تـــو کــربـلا کـردی
به تـو امیـد بسته بـود حسین تا به جایی که این سرود حسین
در صـف تشنـگـان درخشیـدی تشنـگی را حـیــات بخشیـدی
تـا قــدم در کنــار دجـلـه زدی بــاز در دشت عشق حجله زدی
دسـت در زیـــر آب تـا بــردی کس نگفته که جرعه ای خوردی
دل فُلـک نـجـــات را بـــردی آبـــــروی فــــرات را بــردی
منکــر فضــل تــوست نـالایق ایـن بـود درسِ حضـرت صادق
ای سلام خدا و هرچه که هست بـر تـو عباس ای شـه بی دست
تشنـه ام تشنـــه عنـــایت تو عـاشقم عـــاشـق زیـــارت تـو
رنـج هجـران کشیده می میرم کـربـلا را نــدیــده می میــرم
بهــر من عطـر کـربـلا بفرست خـود گــذرنــامه مــرا بفرست
سـاقیـا! تشنـه ام تــو آبـم ده بیـن سـلام و مــرا جـوابـم ده
من "مـؤیـد" غـلام ایـن کـویم که به جـز مدحتـان نمی گـویم
بر مدیح تـو افتخار کنم
گر برانی مرا چه کار کنم
یک کربلا عطش - سید رضا مؤیّد
تشنـه ام اگر چه مـن، خونجگر ای آب فرات
کـودکـانـنـد ز مـن تشنـه تــر ای آب فرات
کـودکـان را نبــود تــاب عطـش رحمی کن
که فتـاده است به دل هـا شـرر ای آب فرات
آتـش تشنـگی انــدر حـرم افتــــاده مگـر
نیـستت از دل آنــان خـبـر ای آب فـــرات
من گذشتم ز تو عطشان، تـو هم از من بگذر
آبــرویـم بــرِ زهـــرا بـخــر ای آب فــرات
خـــوردن آب چـو از سـرعت مـن می کاهد
مـن تــأمـل نکنـم ایــن قــدر ای آب فرات
زودتــر تــا بـرسی بــر لـب عطشان حسین
کـن دعـا تــا بــروم زودتـــر ای آب فــرات
بـاغبــان تشنـه تـر از بــاغ خـزان دیده بود
لالـه هـایش همه خـونین جگـر ای آب فرات
برده بی شیری و بـی آبی از اصغـر تب و تاب
گـر تـــوانی به لبش کـن گـذر ای آب فـرات
آب دادن به کس و خویش نخوردن هنر است
در کسی نیست چو من این هنـر ای آب فرات
بـر لـب آب "مــــؤیــد" ز لــب تشنــه مـا
یــاد مــی کـرد بـه اشک بصـر ای آب فرات
یک کربلا عطش - سیدرضا مؤیّد
تویی ز ســوی خـدا کشتـی نجات اباالفضل
هــزار جــان جهـانی شــود فدات اباالفضل
تو دست در ره حق دادی و خدای تو را دست
شـوم فـدای دو دسـت ز تن جدات اباالفضل
لقـب خـدای تــو را داده اسـت بـاب حوائج
بـه جـز تـو کس نکند حلّ مشکلات اباالفضل
به درد من نبــود مــرهمی بـه جـز نظـر تو
بـه مـــن بده اکسیــر کیمیـــات ابـاالفضل
فتاده ام بــه کمنـد غــم و مصیبت و محنت
بـده بـه جـان حسینت مــرا نجات اباالفضل
زنـم بـه نــام تـــو دم دم مـــدام بـه عـالم
چه در حیـات، چـه در مـوقع ممات اباالفضل
امیــد و حسـت قبــرت بمـاند بـر دل عـالم
مگر دهی تـو بـه هر دو جهان برات اباالفضل
یک کربلا عطش - سیدرضا مؤیّد
ســلام مــا بــه ابــوالفضـل مــاه عـاشورا
حسیـنِ علقـمـه در جلــــوه گـــاه عـاشورا
اگــر چـه مـاه بنـی هـاشمش لقـب دادنـد
چـــو آفتــاب دمیـــد از پـگـــاه عــاشورا
پـنـــاه تشـنــه لبــــان خیــــــام آل الله
امیـر جــان بـــه کفـــان سـپـــاه عـاشورا
دو دیدگان به خون خفته اش دو شاهد عشق
دو بـــــازوان جـــدایـش گـــواه عــاشورا
گهی به زینب و گـاهی حسین و گه بر اوست
فـغــان کـــرببلا، اشــک و آه عــــاشــورا
بــه قطـــره قطــره خـونش کنار آب فـرات
هنــوز گــریـه کنــد قتلـگــاه عـــاشــورا
بلنـد مـرتبــه اش راز غبـطــه شهــداسـت
دو دست او سنـدی بـر شفـاعت زهــراست
یک کربلا عطش - سیدرضا مؤیّد
دَم: حضرت ابوالفضل علیه السلام
روزی که مادر من، شیر ولادتم داد
در دامن محبت، درس شهادتم داد
مرد عشق و جنونم یاس آلاله گونم ساقی دشت خونم
ای حسین جان
عشق حسین زهرا در خون من نشسته
بـار مصیبت تـو، پشـت مــرا شکسته
جام سرشار عشقم جان تبدار عشقم من علمدار عشقم
ای حسین جان
پرونده حیـاتم شـد بستـه با ولایت
با سر فتاده ام من، به خاک کربلایت
ساقی مست مستم گر جدا شد دو دستم مهر تو داده هستم
ای حسین جان
وقتی خوشم که باشد سرم به سینه تو
دریا ز من خجل ماند، من از سکینه تو
ای غمت در روانم منّتی نِه به جانم تا در این جا بمانم
ای حسین جان
گفتم گـره گشـاید دستم به کارزارت
دردا گره فکنده بی دستی ام به کارت
موج خون حجله گاهم جز رضایت نخواهم تشنه یک نگاهم
ای حسین جان
یک کربلا عطش - سید رضا مؤیّد
یارب چه شد ابـوالفضل که او نیامد
بـابـا ز میـدان آمــد و عمـو نیامد
در خـون نشستـه فـرقش شکسته
عمو اباالفضل
از یـاد مـا نگـردد عمـو فراموش
کـردیم تشنگی را بی او فراموش
دستش جدا شد، مست خدا شد
عمو اباالفضل
اَمّـن یُجیبُ المُضطـر گفتیم و خواندیم
صد دجله خون ز داغش، از دیده راندیم
کنــــار دریـــــا، افـتــــــاده از پــا
عمو اباالفضل
سقّا به خاک و خون خفت کنار دریا
آبـی بــرای اصـغـــر نشــد مهیّـا
بـا قلـب پـــر درد، آبــی نیــاورد
عمو اباالفضل
کاش از عطش به سقا نگفته بودیم
تا داغ مــرگ او را نمی شنــودیم
از مـا چه هـا دیـد، کـه بـرنگردید
عمو اباالفضل
گلبـرگ صـورت او بی آب و رنـگ است
ششماهه را خدایا کی تاب جنگ است؟
شــد دل پــر اخـگــر، از یــاد اصغـر
عمو اباالفضل
یک کربلا عطش - سید رضا مؤیّد
دم: حضرت ابوالفضل علیه السلام
عباس من! ای مـاه کربلایم
وی بهترین اصحاب باوفایم
در علقمه منای تو تکمیل شد وفای تو
جان حسین فدایت
عباس من برخیز و قد علم کن
فکـری بـرای غـربت حـرم کن
این اهل بیت خون جگر گردند بی تو در به در
جان حسین فدایت
عباس من اینجا چه جای خواب است؟
سکـیـنـه ام در انـتـظــــار آب است
من چه دهم جواب او که می کند عمو عمو
جان حسین فدایت
عبـاس من در بیـن خیـل دشمـن
من ماندم و یک جبهه کودک و زن
در دست اعدا مانده ام تنهای تنها مانده ام
جان حسین فدایت
عبـاس مـن پیشـم نمـی نشستی
چون شد که خوابیده و دیده بستی؟
مولای تو برادرت ببین ستاده بر سرت
جان حسین فدایت
عبـاس من چه زود دیده بستی
بـا رفتنت پشت مــرا شکستی
آتش فتاده بر دلم پیچیده تر شد مشکلم
جان حسین فدایت
عباس من با غم تو چه سازم
چشمان خون گرفته ات بنازم
بوسه دهم به دست تو به هر دو چشم مست تو
جان حسین فدایت
عباس من لوای دین به پا شد
گر دست تـو از بدنت جدا شد
آن دست از بدن جدا شد دست قدرت خدا
جان حسین فدایت
عبـاس من شـاهد نینوایم
داده صفا خون تو بر منایم
میر و علمدار منی یار وفادار منی
جان حسین فدایت
عباس من اگـر علم نگیری
زینب رود به جانب اسیری
برخیز و یاری کن از او تو پاسداری کن از او
جان حسین فدایت
یک کربلا عطش - سید رضا مؤیّد
