قرآن شده نقش زمین یا رسول‌الله جسم حسینت را ببین یا رسول‌الله
الله‌اکبر محشر به پا شد
سر حسین مظلوم از تن جدا شد
شمـر آمـده در قتلگـاه آه واویلا زهـرا کنـد او را نگــاه آه واویلا
الله‌اکبر محشر به پا شد
سر حسین مظلوم از تن جدا شد
آوای قـرآن از سـر نیزه‌هـا آمد بر اهل عالم خبـر از کربـلا آمد
الله‌اکبر محشر به پا شد
سر حسین مظلوم از تن جدا شد
سرت سلامت فاطمه دخت پیغمبر افتاده در خون یوسفت با تن بی‌سر
الله‌اکبر محشر به پا شد
سر حسین مظلوم از تن جدا شد
زینب بیـا در قتلگـه کــن عـــزاداری از حنجر خشک حسین گشته خون جاری
الله‌اکبر محشر به پا شد
سر حسین مظلوم از تن جدا شد
سکینه ازخون پدر چهره گلگون کن نفرین زسوز سینه بر شمر ملعون کن
الله‌اکبر محشر به پا شد
سر حسین مظلوم از تن جدا شد
از چشم اهل آسمان خون دل ریزد از سنگ‌هـای کربلا این ندا خیزد
الله‌اکبر محشر به پا شد
سر حسین مظلوم از تن جدا شد
یک ماه خون گرفته 7- غلامرضا سازگار
اهل حرم قرآن بخوانید از دیده خون‌دل فشانید
فاطمه را خون در دو عین است
وداع آخر حسین است
گشته به پا شور قیامت دخت علی سرت سلامت
فاطمه را خون در دو عین است
وداع آخر حسین است
ای بلبل وحی مدینه خدا دهد صبرت سکینه
فاطمه را خون در دو عین است
وداع آخر حسین است
به جای زهرای شهیده ریزید آب از اشک دیده
فاطمه را خون در دو عین است
وداع آخر حسین است
واویلتـــا الله اکبـــر یک تن و یک دریای لشکر
فاطمه را خون در دو عین است
وداع آخر حسین است
جز اهل‌بیت بی‌پناهش در کربلا نبود سپاهش
فاطمه را خون در دو عین است
وداع آخر حسین است
ماتم به پا کن یا محمّد او را دعا کن یا محمّد
فاطمه را خون در دو عین است
وداع آخر حسین است
یک ماه خون گرفته 7- غلامرضا سازگار
قتلگـه گشتـه دارالـزیـاره
زینـب و حنجـر پـاره‌پـاره
مـاه من گشته غرق ستاره
واحسین واحسین واحسین
روز آل محـمّــد شـب آمد
جـان اهل حرم بـر لب آمد
از حرم اسب بی‌صاحب آمد
واحسین واحسین واحسینا
مقتـل و ماه در خون نشسته
جمله اعضایش از هم گسسته
سـایبان سنگ و نیزه شکسته
واحسین واحسین واحسینا
وامصیبــت کــه آن پیکـر پـاک
غـرقه در خـون و افتـاده در خاک
چون گل نسترن گشتـه صدچاک
واحسین واحسین واحسینا
پـرده‌هــای حیـا را دریـدند
از کتــاب خــدا سـر بریدند
خیمه‌هـا را به آتش کشیدند
واحسین واحسین واحسینا
دامـن از اشـک غـم باغ لاله
گم شده یک یتیـم سه‌سـاله
می‌کشـد از جگـــر آه و ناله
واحسین واحسین واحسینا
یک ماه خون گرفته 6 – غلامرضا سازگار
ای کشتۀ صدپاره تن وای‌حسین وای‌حسین
آیا تویی حسین من؟ وای‌حسین وای‌حسین
حسین من! حسین من! (2)
زخم بدن، پیـرهنت غبـار صحــرا کفـنت
برهنه مـانده بدنت چرا نداری سر به تن؟
حسین من! حسین من! (2)
نیزه شکسته سایه‌ات به سینه‌ات جای سنان
با تو چه کرده ساربان ای مـه صدپـاره بدن؟
حسین من! حسین من! (2)
موی سفید و تن سیـه آمده‌ام به قتلگه
ز حنجـر بریده با خواهر خـود حرف بزن
حسین من! حسین من! (2)
همسفر شهید من! امیـد من! امید من!
سخن بگو سخن بگو، بگو دلم را نشکن
حسین من! حسین من! (2)
مصحف پـاره‌پـاره‌ام! ماه پـر از ستـاره‌ام!
سنگ شده نثار تو به جای یاس و نسترن
حسین من! حسین من! (2)
به قلب داغدیده‌ات جسم به خون تپیده‌ات
ز حنجر بریـده‌ات بگو سخـن بگــو سخـن
حسین من! حسین من! (2)
یک ماه خون گرفته 6 – غلامرضا سازگار
حسین در یاری قرآن فدا شـد سرش از تن به ده ضربت جدا شد
واویلا یا محمّد (2)
عـدو حـق ذوی القــربـا ادا کـرد سـر فـرزنـد زهـرا را جـدا کرد
واویلا یا محمّد (2)
امیرالمؤمنین! یــا شـاه مــردان حسینت کشته شد با کام عطشان
واویلا یا محمّد (2)
قیامت در همه عالم عیان است سر فرزنـد زهـرا بر سنان است
واویلا یا محمّد(2)
دو قرآن از علی نقش زمین است دو دسـت زادۀ ام‌البنیــن اسـت
واویلا یا محمّد (2)
رخ توحید از خون لاله‌گون است تمـام کربـلا دریـای خـون است
واویلا یا محمّد (2)
یتیمـی راسـت بـر دامـن شراره کشیدند از دو گوشش گوشواره
واویلا یا محمّد (2)
یک ماه خون گرفته 6 – غلامرضا سازگار
محشر کبری یا روز عاشوراست
قتـل فـرزنـد صدیقۀ کبـراست
یا رسول‌الله آجرک‌الله
خون ثارالله در قتلگاه جاری است
زهرا در گودال گـرم عزاداری است
یا رسول‌الله آجرک‌الله
ذبـح اعظم را آخـر فــدا کردند
با لب عطشان سر را جدا کردند
یا رسول‌الله آجرک‌الله
کـربـلا غــرق شیـــون و آه آمد
اسب بی‌صاحب در خیمه گاه آمد
یا رسول‌الله آجرک‌الله
یک بـدن زیـر سـم ستـوران است
سر به نوک نی در صوت قرآن است
یا رسول‌الله آجرک‌الله
یک ماه خون گرفته 6 – غلامرضا سازگار
سیـد و ســـالار تمــام شهدایی حسین!
با لب عطشان به لب آب، فدایی حسین!
تشنه لبی؛ تشنه‌لب کـرب‌وبلایی حسین!
با بـدن بی‌سر خـود شـافع مایی حسین!
خون خدایی حسین! هستی مایی حسین!
سـلام مـا سـلام ما بر تن عریـان تو
سلام مـا سلام ما بـر لب عطشان تو
سـلام ما بـه زخـم پیکــر جوانان تو
با گلوی تشنۀ خود آب بقایی حسین!
خون خدایی حسین! هستی مایی حسین!
سلام ما سلام مـا بـه خـون پیشـانی‌ات
سلام ما بـه لاله‌گـون صـورت نـورانی‌ات
سلام مـا به نـازنیـن کــودک قـربانی‌ات
سلام ما بر تو که خود روح دعایی حسین!
خون خدایی حسین! هستی مایی حسین!
ســلام مـا سـلام مـا بـه گـریـۀ زینبــت
سلام مـا به ظهــر امــروز تــو و امشبت
سلام ما بـه شیهه‌های اسب بی‌صــاحبت
تو از ستم کشتۀ بی‌جرم و خطایی حسین!
خون خدایی حسین! هستی مایی حسین!
کعبۀ من، قبلـه من، نمــاز مـن کیست؟ تو
قلب من و راز مـن و نیــاز من کیست؟ تو
اشک من و سوز من و گذار من کیست؟ تو
ای کـه تو هم قبله و هم قبله‌نمایی حسین!
خون خدایی حسین! هستی مایی حسین!
یک ماه خون گرفته 6 – غلامرضا سازگار
گل من! گل من! گلابم بده ز رگهای خونین جوابم بده
امان از جدایی حسینم کجایی
برادر حسین برادر حسین
به گودال خون، جستجویت کنم ز اشک بصر، شستشویت کنم
به مقتل رسیدم صدایت شنیدم
برادر حسین برادر حسین
نیفتاده نامت دمی از لبم بدون تو طی شد نماز شبم
رکوع و سجودم به یاد تو بودم
برادر حسین برادر حسین
به زخم درونم نمک می‌زنند چرا دخترت را کتک می‌زنند
گلت را دعا کن ز نعشت جدا کن
برادر حسین برادر حسین
مرا ظالمانه صدا می‌کنند به کعب نی ازتو جدا می‌کنند
شده، ای حبیبم اسیری نصیبم
برادر حسین برادر حسین
حوادث شکسته پر و بال من کنند اشتران گریه بر حال من
به سوزِ دلِ من زند خنده دشمن
برادر حسین برادر حسین
ز محمل کنم بر تو دائم نگاه دلم مانده در گودی قتلگاه
تمام امیدم حسین شهیدم
برادر حسین برادر حسین
فانوسهای اشک 3 – غلامرضا سازگار
عمه‌جان! این تن بابای من است
پس چرا بی‌کفن است
این همان یوسفِ گل پیرهن است
پس چرا بی‌کفن است
نـالـه در ایـن صحـرا بـزنم بـوسه بـر حنجـر بـابـا بـزنم
عـوض حضـرت زهـرا بـزنم پس فاطمه صدپاره تن است
پس چرا بی‌کفن است (2)
از چه ایـن مصحف، پـامال شده بسمـل بـی‌پــر و بی‌بـــال شـده
چــه کسـی وارد گـــودال شده زخم تیغش به روی این بدن است
پس چرا بی‌کفن است (2)
عمه شد خاک یتیمی به سرم دیده پر گشته ز خـونِ جگرم
بـدن غـرقه بـه خـونِ پـدرم گل پرپر شدۀ این چمن است
پس چرا بی‌کفن است (2)
عمه‌جان! این بدن خون خداست این تن سـرور خیل شهداست
بـدنِ بی ســرِ مصبـاح هـداست این چراغِ دلِ هر انجمن است
پس چرا بی‌کفن است (2)
فانوسهای اشک 3 – غلامرضا سازگار
بی‌یار و یاور، حسین شهید بی‌سر، حسین غریب مادر، حسین
من ایستـادم روبـرویت
فوّاره زد خون از گلویت
واویلتا آه و واویلا
خدای زهرا، خدا به خاک صحرا، خدا کنار دریا خدا
حسین را در خون کشیدند
لب تشنه از او سـر بریدند
واویلتا آه و واویلا
ولی داور، علی ساقی کوثر، علی امام و رهبر، علی
حقّ تـو را اُمّت ادا کرد
سرحسینت را جدا کرد
واویلتا آه و واویلا
امام مظلوم، حسن شهید معصوم، حسن غریب و مسموم حسن
حسین در خون بسته قامت
سـر تــو و زهــرا سـلامت
واویلتا آه و واویلا
زینب کبرا، بیا عصمت صغرا، بیا دختر زهرا بیا
بوسه بزن بوسه دوباره
بـر این گلـوی پاره پاره
واویلتا آه و واویلا
نبی خاتم، بیا رسول اعظم بیا سید عالم، بیا
این لالۀ، پـرپـر، حسین است
این کشتۀ بی‌سر حسین است
واویلتا آه و واویلا
نهضت احساس چه شد؟ باغ گل یاس چه شد؟ حضرت عباس، چه شد؟
در علقمـه جـانش فـدا شد
دو دستش از پیکر جدا شد
واویلتا آه و واویلا
فانوسهای اشک 3 – غلامرضا سازگار
برادر برادر کجا می‌روی (2)
غریبانه از پیش مـا می‌روی
حسین غریبم غمت شد نصیبم
برادر مرو برادر مرو (2)
مرو تا رخت را تماشا کنم (2)
در این سرزمین یاد زهرا کنم
بیایم به سویت ببوسم گلویت
برادر مرو برادر مرو (2)
من از کودکی با تو بودم حسین (2)
به تو چشم خـود را گشودم حسین
به عشقت اسیرم دعا کن بمیرم
برادر مرو برادر مرو (2)
پس از تو به زخمم نمک می‌زنند (2)
بـه طفـــل یتیمت، کتــک می‌زنند
شود روی نیلی عذارش ز سیلی
برادر مرو برادر مرو (2)
نگه کن به تنهایی زینبت (2)
کند گریه بـر حال من مرکبت
تمام امیدم حسین شهیدم
برادر مرو برادر مرو (2)
فانوسهای اشک 3 – غلامرضا سازگار
کــربـلا پــر شــد از رنگ و بوی حسین (2)
خاک آن خورده خون از گـلـــوی حسـیــن
یا حسین یا حسین یا حسین یا حسین (2)
قلب زینب شکافت، رنگ زهرا پرید (2)
شمــر دون از قـفا، رأس شـه را بریـد
یا حسین یا حسین یا حسین یا حسین (2)
زیر خنجـر، حسین ناله‌اش بر لب است (2)
یک طـرف فـاطمه یک طـرف زینـب است
یا حسین یا حسین یا حسین یا حسین (2)
گــودی قتلـگـاه دارد این زمزمه (2)
تسلیـت فـاطمه تسلیت فــاطمـه
یا حسین یا حسین یا حسین یا حسین (2)
می‌دود روی خار مهـربان مادری (2)
شعلـه افتـاده بر دامـــن دختــری
یا حسین یا حسین یا حسین یا حسین (2)
اینکه آیـد ز دور اسب بی‌صاحب است (2)
شیهه‌اش قاصـد مــــاتـــم زینــب است
یا حسین یا حسین یا حسین یا حسین (2)
فانوسهای اشک 3 – غلامرضا سازگار
وامصیبت یـا الله، شمـر آمـده در قتلگاه
می‌بُرد سر از حسین، زهرا کند او را نگاه
تسلیت انصارالله قد قتل ثارالله
خون قرآن می‌جوشد از حنجر پاک حسین
اشـک زهرا می‌چکد بر حنجر پاک حسین
تسلیت انصارالله قد قتل ثارالله
دختر زهرا، زینب آید به بالین حسین
تا زند بوسه بر رگهای خونین حسین
تسلیت انصارالله قد قتل ثارالله
سر فـرزند زهــرا قــرآن تـلاوت می‌کند
سورۀ کهف از لب عطشان تلاوت می‌کند
تسلیت انصارالله قد قتل ثارالله
آسمان هم می‌لرزد تیره شده رنگ فضا
آمـده در مقتل مـــولا علــی مـرتضی
تسلیت انصارالله قد قتل ثارالله
زیر نیزه‌شکسته توحید و قرآن گم شده
آیه‌ای از قـرآن انـــدر بیابـان گم شده
تسلیت انصارالله قد قتل ثارالله
یا محمد بیــا صحرای کـربلا ببین
دخترت با کعب نیزه فتاده بر زمین
تسلیت انصارالله قد قتل ثارالله
یک ماه خون گرفته 5 – غلامرضا سازگار
حسین‌بن‌علی جان را فدا کرد
کنــار قتلگـه مـا را صـدا کرد
ره اهل سعادت جهاد است و شهادت
تمـام مــردم عالم بدانند
به پیشانی ثارالله بخوانند
ره اهل سعادت جهاد است و شهادت
حسین از خون شده آغشته رویش
چنیـن بنـوشت بـا خـون گلویش
ره اهل سعادت جهاد است و شهادت
گلـوی پـاره‌پـاره داد می‌زد
سر از بالای نی فریاد می‌زد
ره اهل سعادت جهاد است و شهادت
چـو شد بـا لشکـر دشمـن بـرابر
به رخسارش نوشت از خون اصغر
ره اهل سعادت جهاد است و شهادت
علمدار حسیـن از خـون دیده
چنین بنوشته با خون دو دیده
ره اهل سعادت جهاد است و شهادت
شهادت از بـرای حفظ دین است
به قرآن مکتب قرآن همین است
ره اهل سعادت جهاد است و شهادت
یک ماه خون گرفته 5 – غلامرضا سازگار
ای یادگار فـاطمه مهـلاً مهـلا پشت و پناه ما همه مهلاً مهلا
یا اخا العطشان قدری آهسته دیـده‌ام گـریان، نفسم خسته
یاحسین مظلوم یاحسین مظلوم
ای باغبان باغ گلهای مدینه نگذار ریزد بر زمین اشک سکینه
در نظـــر آور روی نیلــی را بـوسه‌بـاران کن جـای سیلی را
یاحسین مظلوم یاحسین مظلوم
بگذار تا پشت سرت قرآن بخوانم جای گلاب از دیده خون دل فشانم
کـن تـوقـف تـا حنجرت بـوسـم عـوض جــد و مـــادرت بــوسـم
یاحسین مظلوم یاحسین مظلوم
آهسته رو! آهسته رو! یا سیدالناس زینب علمدار تو گردد جای عباس
یـا اخـا گـرچه خـواهـرت هستـم زینبـم؛ تنهـــا یــــاورت هستم
یاحسین مظلوم یاحسین مظلوم
تو می‌روی، اول دعا کن من بمیرم بگذار تا روی سـرت قرآن بگیرم
پیـش روی تــو مــادرت زهــرا پشـت ســر اشـک زینب‌کبری
یاحسین مظلوم یاحسین مظلوم
تنها به میدان می‌روی؛ یاور نداری عباس و عون و قاسم و اکبر نداری
مـی‌روی میــدان یکّــه و تنهــا بی‌کـس و تنهـا بِیـن دشمن‌هــا
یاحسین مظلوم یاحسین مظلوم
جان اخا! زینب کتاب محکم توست تا شام غم بر روی دستش پرچم توست
تـو بـه مقتـل، مـن یــار طفلانـم تو ســر نـی، مـن خطبـه می‌خـوانـم
یاحسین مظلوم یاحسین مظلوم
تو می‌روی، من هستم و دامان صحرا دست خدا همراهت ای فرزند زهرا
من چهـل منـزل بــا ســرت هستم همه جــا یــار و یـــاورت هستم
یاحسین مظلوم یاحسین مظلوم
وقتی کنار قتلگه آیم به سویت گلبوسه می‌گیرم ز رگهای گلویت
جسم پـاکت را مثل گـل بویم زخمت از اشـک دیـدگـان شـویم
یاحسین مظلوم یاحسین مظلوم
میدان مرو تا در وداع آخرینم یک‌بار دیگر سرو قدت را ببینم
کن نگه بـر اشـک عـزای من من بـه تـو گـریم تو برای من
یاحسین مظلوم یاحسین مظلوم
میدان مرو کز علقمه عباس آید در عین بی‌دستی تو را یاری نماید
آه و واویــــلا آه و واویــــلا مـی‌روی میــدان بی‌گــل لیــلا
یاحسین مظلوم یاحسین مظلوم
دیشب میان خیمه بودی در کنارم امشب میان دشمنان یاری ندار
یـوسف زهـرا! خـواهـرت زینـب بر تـو می‌گریـد در نمــاز شـب
یاحسین مظلوم یاحسین مظلوم
یک ماه خون گرفته 5 – غلامرضا سازگار
ساربـان آرام، قــدری آهسته
ماه من اینجا در خون نشسته
کو حسین من نور عین من (2)
لالـۀ زهــرا بـوئیـدن دارد
حنجر خونین بوسیدن دارد
کو حسین من نور عین من (2)
در همین گودال، دست و پا می‌زد
مـــادرش زهــرا را صــدا می‌زد
کو حسین من نور عین من (2)
باغبانِ این، دشت خون هستم
هستیـم اینـجـا رفتـه از دستم
کو حسین من نور عین من (2)
فانوسهای اشک 2 – غلامرضا سازگار
هستی فاطمه، هدیه بر خدا شد
که سر حسینش از بدن جدا شد
واقتیلا حسین واشهیدا حسین
زخم‌ها مثل گل مانده بر پیکرش
نـالـۀ آب‌آب آیــد از حنجــرش
واقتیلا حسین واشهیدا حسین
گشته دریای خون گودی قتلگاه
کشتن میهمان بـا کـدامین گناه
واقتیلا حسین واشهیدا حسین
عصمتِ کبریا حضرت فاطمه
گه روَد قتلگاه گه روَد علقمه
واقتیلا حسین واشهیدا حسین
دست عباس کو نجل حیدر چه شد
علی‌اکبر کجـاست علی‌اصغر چه شد
واقتیلا حسین واشهیدا حسین
شمـر دون، شـرم کن از رسول خدا
سر مبر از حسین دستت از تن جدا
واقتیلا حسین واشهیدا حسین
تیــغ‌هـا سـایه‌بـان، زخــم‌ها پیرهن
خون شده آب غسل خاک صحرا کفن
واقتیلا حسین واشهیدا حسین
یک ماه خون گرفته 4 - غلامرضا سازگار
روز شده به چشم زینب سیاه
شمـر بـرون آمــده از قتلگاه
وای حسین کشته شد
وای حسین کشته شد
بـر ســر قـــرآن مبیـن ریختنـد
خــون خــدا را بـه زمین ریختند
وای حسین کشته شد
وای حسین کشته شد
حـقّ ولایــت علـی ادا شد
سر حسینش از بدن جدا شد
وای حسین کشته شد
وای حسین کشته شد
یک بدن افتـاده کنـار گودال
می‌زند از سوز عطش بال‌بال
وای حسین کشته شد
وای حسین کشته شد
نـگاه کـن نگـاه کـن سکینه
جای سم اسب به روی سینه
وای حسین کشته شد
وای حسین کشته شد
دامن یک سه‌ساله، افروخته
نـالـه زنـد بـا جگـر سوخته
وای حسین کشته شد
وای حسین کشته شد
ظهر ولی تیره‌تر از شب شده
سر حسین هلال زینب شده
وای حسین کشته شد
وای حسین کشته شد
یک ماه خون گرفته 4 - غلامرضا سازگار
قرآن زهرا را، به خاک و خون، کشیدند
با کـام عطشان از حسینش سر بریدند
واشهیدا حسین واقتیلا حسین
یا حسین یا حسین یا حسین یا حسین
یــا رحمـة للعــالمین، حقّـــت ادا شد
رأس حسین،از تن،به ده ضربت جدا شد
کشته شد از جفا ذبیحاً من قفا
یا حسین یا حسین یا حسین یا حسین
رنگ از رخ صدیقـۀ کبـری پـریده
خون خدا جوشد، ز رگهای بریده
وای از این مصیبت فاطمه تسلیت
یا حسین یا حسین یا حسین یا حسین
شمس ولایت سرنگون،از صدر زین شد
یا عـرش رب‌العـالمین، نقش زمین شد
پیکرش، چاک‌چاک صورتش روی خاک
یا حسین یا حسین یا حسین یا حسین
امـروز قـرآن، در میــان نیــزه‌داران
هم سنگ باران می‌شود هم تیرباران
خیزد از سنگ‌ها این ندا یک صدا
یا حسین یا حسین یا حسین یا حسین
عالم شده دریای خون الله اکبر
شمر آمد از مقتل برون الله اکبر
انس و جان یکصدا می‌دهند این ندا
یا حسین یا حسین یا حسین یا حسین
در دامن قاتل،سری از خون،خضاب است
در حنـجر خشکـش صـدای آب‌آب است
نگاهش به مادر دعایش به خواهر
یا حسین یا حسین یا حسین یا حسین
یک پیـکـر بـی‌ســر کنـــار قتلگــاه است
یک اسب بی‌صاحب روان در خیمه‌گاه است
یال او، غرقه خون زین او واژگون
یا حسین یا حسین یا حسین یا حسین
لشکر به خیمه زد قدم الله اکبر
بالا رود دود از حـــرم الله اکبر
کودکان در فرار داده از کف قرار
یا حسین یا حسین یا حسین یا حسین
یک طفل کوچک دامنش آتش گرفته
می‌گـرید و پیـــراهنـش آتش گرفته
بر تنش نشانه جای تازیانه
یا حسین یا حسین یا حسین یا حسین
در کربلا پرپر شده یـک بـاغ لاله
گم گشته زیر خارها طفل سه‌ساله
تشنه و خونْ‌جگر می‌زند بال و پر
یا حسین یا حسین یا حسین یا حسین
خون جگر، از دیده کن، جاری سکینه
گــردیده هنگــام عـــزاداری سکینه
گریه کن بر پدر بگو با چشم تر
یا حسین یا حسین یا حسین یا حسین
زینب کند در دامن مقتل، نظاره
زهـرا نگـاهش بر گلوی پاره‌پاره
عجب کربلایی عجب نینوایی
یا حسین یا حسین یا حسین یا حسین
زینـب بـه بـالای بلنـدی ایستـاده
قاتل به حلقوم حسین خنجر نهاده
امیرالمؤمنین حسینت را ببین
یا حسین یا حسین یا حسین یا حسین
اسلام مثل مرغ بی‌سر می‌زند بال
قرآن به زیر سمّ اسبان گشته پامال
گریه کن آسمان الامان الامان
یا حسین یا حسین یا حسین یا حسین
خورشید ختم‌المرسلین را سر بریدند
هفتاد و دو ستاره را در خون کشیدند
یک مه از فاطمه خفته در علقمه
یا حسین یا حسین یا حسین یا حسین
باید دوباره روی حیدر را ببینیم
در علقمه سردار بی‌سر را ببینیم
زخم او بر جبین دست او بر زمین
یا حسین یا حسین یا حسین یا حسین
آبروی اسلام از خون حسین است
آزادگی، منشور قانون حسین است
می‌دهد این پیام ای مسلمان قیام
یا حسین یا حسین یا حسین یا حسین
خونی که از حلقوم ثارالله جوشید
پیوسته بر نـابودی ظالم خروشید
ولایت ولایت جهاد و هدایت
یا حسین یا حسین یا حسین یا حسین
پیــروزی اسلام، مـرهــون حسیـــن است
هر کس که باشد شیعه، مدیون حسین است
ای دو عالم فدات قد اقمت صلوه
یا حسین یا حسین یا حسین یا حسین
یک ماه خون گرفته 4 - غلامرضا سازگار
کـربلا دریـای خـون خدا شد رأس ثـارالله از پیکـر جدا شد
سرت سلامت حضرت زهرا
آه و واویلا زین غـم عظمی
زیر خنجر حسین دست و پا می‌زد زینب از خیمه او را صـدا می‌زد
سرت سلامت حضرت زهرا
آه و واویلا زین غـم عظمی
قـرآن فـاطمه در دل گودال زیـر سمّ ستـوران شده پـامال
سرت سلامت حضرت زهرا
آه و واویلا زین غـم عظمی
نیـزه در سینه و تیر کین در دل تن روی خاک و سـر بر کف قاتل
سرت سلامت حضرت زهرا
آه و واویلا زین غـم عظمی
آتش از خیمه‌ها رفته بر گردون کودکان در به در در دشت و هامون
سرت سلامت حضرت زهرا
آه و واویلا زین غـم عظمی
علقمه باغ سرخ گل یاس است نقش خاک زمین دست عباس است
سرت سلامت حضرت زهرا
آه و واویلا زین غـم عظمی
می‌رود بـر فلک نـالـۀ لیـلا بـس که پرپـر شده لالـۀ لیـلا
سرت سلامت حضرت زهرا
آه و واویلا زین غـم عظمی
دو دریا اشک 1- غلامرضا سازگار
وای حسین کشته شد
وای حسین کشته شد
چشم رسول خدا، بـود به سـوی حسین
ریخت به روی زمین، خون گلوی حسین
وای حسین کشته شد وای حسین کشته شد
کرببلا آمده، سخت بـه جوش و خروش
ز نوک نی می رسد، صدای قرآن به گوش
وای حسین کشته شد وای حسین کشته شد
بـرای خـون خـدا، مگـر سپــاه آمده
کـه جبرییـل امیـن، بـه قتلگـاه آمده
وای حسین کشته شد وای حسین کشته شد
به بلبـل خستـۀ مدینـه سیلـی زدند
به صورت حضرتِ سکینه سیلی زدند
وای حسین کشته شد وای حسین کشته شد
فاطمه در قتلگه خدا خدا می کند
سر حسین او را شمر جدا می کند
وای حسین کشته شد وای حسین کشته شد
یک ماه خون گرفته 2- غلامرضا سازگار
غریب مادر حسین مظلوم چگونه بر تو عزا بگیرم
توفقی کن کـه جای اکبر رکاب اسب تو را بگیرم
دلـم می‌کشد پـر بـه سویت برادر
مرو مرو مرو تا ببوسم گلویت برادر
حسینم، حسینم، حسینم، حسینم
مرو برادر کـه بــار دیگـر به قـامت تو کنم نظاره
بـده اجـازه ز اشـک دیـده نثار راهت کنم ستاره
دعا کن دعا کن که زینب نباشد
ز هجر تو صورت به ناخن خراشد
حسینم، حسینم، حسینم، حسینم
مـرو بـه سرعت کـه همرهت من دویـدم و از نفس فتادم
بـرس بـه دادم ز پـا فتـادم دو دست خـود را به سر نهادم
به دنبــال اسبت دویدم برادر
فتادم شکستم خمیدم برادر
حسینم، حسینم، حسینم، حسینم
اجازه‌ام ده که پیـش رویـت روان بکـام خطــر شــوم من
به حفظ جانت به پیش شمشیر و تیر و نیزه سپر شوم من
دعا میکنم از دل پرشراره
الهی به خیمه بیایی دوباره
حسینم، حسینم، حسینم، حسینم
یک ماه خون گرفته 7- غلامرضا سازگار
تو همان خون خدایی، همه انوار هدایی
تـو شه کـرب و بلایی، تـو امام شهدایی
ثارالله و ابن ثاره! ثارالله و ابن ثاره!
تو همان فلک نجاتی، تو حیاتی، تو مماتی
تو قتیــل العبـراتی، هـدف تیــر جفـایی
ثارالله و ابن ثاره! ثارالله و ابن ثاره!
بدنت زخمی و عریان، کفنت خاک بیابان
به تنت زخـم فــراوان، هـدف تیر جفایی
ثارالله و ابن ثاره! ثارالله و ابن ثاره!
تویی آن عهد الستم، همه بودم، همه هستم
ز ازل دل بـه تو بستــم، نکنـم از تـو جدایی
ثارالله و ابن ثاره! ثارالله و ابن ثاره!
بدنت چون گل پرپر، ز دمِ نیـزه و خنجر
لب دریا، تن بی سر، گلوی تشنه چرایی
ثارالله و ابن ثاره! ثارالله و ابن ثاره!
تو صـلاتی، تو صیـامی، تو چـراغ شب شامی
تو که خود ماه تمامی، ز چه در طشت طلایی؟
ثارالله و ابن ثاره! ثارالله و ابن ثاره!
همۀ صبر و قرارم! همه ی دارو ندارم!
نگهی بــر دل زارم، کـه غمم را بفزایی
ثارالله و ابن ثاره! ثارالله و ابن ثاره!
یک ماه خون گرفته 1- غلامرضا سازگار
ای بر قضای حق رضا، پاشیده خونت بر فضا
دریـا تـو را اشـک عـزا یـابن علیّ المرتضی!
بِاَبی العطشان حتی قضا
بابی المهمـوم حتی مضا
ای کشتۀ صد پاره تن، عریان و بی غسل و کفن
آیا تـویی حسینِ من یـا بـدرِ صـدرُ المصطفی؟
بِاَبی العطشان حتی قضا
بابی المهمـوم حتی مضا
خورشید عاشورا سرت، خون خدا در حنجرت
گشته کفـن در پیکـرت، گـرد و غبـار کـربلا
بِاَبی العطشان حتی قضا
بابی المهمـوم حتی مضا
تو یار و یاور منی؟ آیـا برادر منی؟
فرزند مادر منی، انت ذبیحاً بالقفا
بِاَبی العطشان حتی قضا
بابی المهمـوم حتی مضا
قسم به جان مادرت، برگو سخن با خواهرت
از پـاره های حنجـرت، ای در تنت روح دعـا
بِاَبی العطشان حتی قضا
بابی المهمـوم حتی مضا
تو کعبه ای، من زائرت، گاهی به دور پیکرت
گـاهی به دنبـال سرت، از کوفه تـا شـام بلا
بِاَبی العطشان حتی قضا
بابی المهمـوم حتی مضا
کعبۀ من، منای من، مروۀ من، صفای من
قرآن من، دعای من، ورق ورق شدی چرا؟
بِاَبی العطشان حتی قضا
بابی المهمـوم حتی مضا
یک ماه خون گرفته 1- غلامرضا سازگار
قـرآن پـاره پـاره گم کـردم اینجا
یک آسمان ستاره گم کردم اینجا
وای حسینم، نور عینم
خورشید آرزویم در خون نشسته
گردیده سایبـانش نیـزه شکسته
وای حسینم، نور عینم
مـن زائــر غــریب خــون خـدایم
از حنجـــر بریــده زنــد صــدایم
وای حسینم، نور عینم
لالـۀ پــرپـرم را می جـویـم اینجا
با اشک دیده او را می شویم اینجا
وای حسینم، نور عینم
در زیــر تازیـانه با اشـک دیـده
گلبوسه گیـرم از رگ هـای بریده
وای حسینم، نور عینم
بنشینـم و ببـوسم زخـم تنت را
کی برده یوسف من پیراهنت را؟
وای حسینم، نور عینم
رگ های گـردنت را چـرا بریدند؟
چــرا ســر تـو را از قفـا بریدند؟
وای حسینم، نور عینم
زخمی که روی قلبت دهان گشوده
گویا که جـای تیـر سـه شعبه بوده
وای حسینم، نور عینم
بین روی سینه یاس مدینه ات را
در زیــر تازیــانه سکینــه ات را
وای حسینم، نور عینم
یک ماه خون گرفته 1- غلامرضا سازگار
حـرمت قــرآن را دریدند
اسلام را در خون کشیدند
خـونِ خدا را سـر بریدنـد
حسین پیروز یزید نابود
فاتـح کـربــلا حسیـن است
اسـلام را بقــا حسیـن است
رهبر نهضت ها حسین است
حسین پیروز یزید نابود
هر صحنه، صحنۀ قیام است
حماسۀ خـون و پیـام است
بیعـت بـا ظالم حـرام است
حسین پیروز یزید نابود
به اشک زهرای شهیده
کـه داغ ثـار الله دیـده
از قتلگـه نـدا رسیــده
حسین پیروز یزید نابود
خونی کـه از گودال جـوشد
تا روز محشـر می خـروشد
قرآن از این خون آب نوشد
حسین پیروز یزید نابود
اســلام دیـن انقـلاب است
شهادت است و انتخاب است
این معنیِ اسـلام نـاب است
حسین پیروز یزید نابود
منشـور ثار الله ایـن است
پیغـام بهر مسلمین است
شهادت از برای دین است
حسین پیروز یزید نابود
یک ماه خون گرفته 1- غلامرضا سازگار
فریـاد وامحمـدا حـق رسـالت شـد ادا
با لب تشنه از قفا سر حسینت شد جدا
واویلتا واویلتا واویلتا واویلتا
انّـا الیـه راجعـون گـودال شــد دریـای خون
با رأس خونین حسین شمر آمد از مقتل برون
واویلتا واویلتا واویلتا واویلتا
این مرکب بی صاحب است، در شعله ی تاب و تب است
یالش به خون رنگین شده، چشمش به سوی زینب است
واویلتا واویلتا واویلتا واویلتا
حسین دست و پــا زنـد، فاطمــه را صــدا زند
دشمن در آن دریای خون، آتش به خیمه ها زند
واویلتا واویلتا واویلتا واویلتا
اَینَ مُعِزُّ الاولیا؟ مهدی بیا! مهدی بیا!
در قتلگه جاری شده، خـون تمام انبیا
واویلتا واویلتا واویلتا واویلتا
عرش خدا از صدر زین، افتاده بر روی زمین
یا فاطمـه! یا فاطمـه! بیـا حسینت را ببین
واویلتا واویلتا واویلتا واویلتا
طفلی به صحرا شیونش، افتاده لرزه بر تنش
از ترس دشمن می دود، آتش گرفته دامنش
واویلتا واویلتا واویلتا واویلتا
یک ماه خون گرفته 1- غلامرضا سازگار
حرمت زهــرا را دریدنـد
در قتلگه خنجر کشیدند
حسین او را سر بریدند
از این غم شد به پا شور قیامت
فاطمه فاطمه! سـرت سلامـت
رنـگ از رخ زینب پریـده
گردیده زهرای شهیده
زائـــر رگ هــای بریــده
از این غم شد به پا شور قیامت
فاطمه فاطمه! سـرت سلامـت
امت عجب شرم از خدا کرد
حـق محمـد را ادا کرد
سر حسینش را جدا کرد
از این غم شد به پا شور قیامت
فاطمه فاطمه! سـرت سلامـت
قاتل بــرون آمــد ز گودال
زهـرا رود او را بــه دنبال
حسین می زنـد پـر و بـال
از این غم شد به پا شور قیامت
فاطمه فاطمه! سـرت سلامـت
بیـن زنـان داغدیـده
یک اسب بی صاحب رسیده
از سوز دل شیهه کشیده
از این غم شد به پا شور قیامت
فاطمه فاطمه! سـرت سلامـت
صحرا پر از آتش و دود است
صورت دختری کبود است
گناه او مگر چه بوده است
از این غم شد به پا شور قیامت
فاطمه فاطمه! سـرت سلامـت
صد پاره پیکر حسین است
بریده حنجر حسین است
ای وای این سر حسین است
از این غم شد به پا شور قیامت
فاطمه فاطمه! سـرت سلامـت
یک ماه خون گرفته 1- غلامرضا سازگار
ای عـرشیـان خاکِ عــزا بـر سـر بریزید
ای کاش اهلت را فرو می بردی ای خاک
روز بــزرگ محشــر کبــراسـت امــروز
جنگ میـان حـق و بــاطل گشتـه آغـاز
این جنگ تا صبـح قیـامت پـایدار است
این نکته در فریاد خون هر شهیدی است
گردون بدان وسعت ز گردش مانده امروز
امــروز جسـم میـهمـــان نیـــزه داران
امـروز دل از شعلـه مــــالامـال گــردد
امــروز حـــق آل پیـغمبــــر ادا شــد
انگار می بینم کـه در آغــــوش گــودال
انگار می بینم قمـر در خــــون نشستـه
انگار می بینم کــه مـــاه انجمــن هــا
انگار می بینم بـه پیــش چشـم بـلبـل
انگار می بینم همـه عــالم سیــاه است
انگار می بینم کـه یک گــردون ستــاره
انگار می بینم زمیـن دریــای خـون شد
انگار می بینم جــــراحــات تنــش را
انگار می بینم چـو مــرغ بی پــر و بال
انگار می بینم که زمینش واژگـون است
انگار می بینم سـری بـالای نیــزه است
انگار می بینم کـه طفـلی داغــــدیـده
انگار می بینم بــــرای گــــوشـــواره
انگار می بینم حــرم آتـتـش گـــرفتـه
انگار می بینم فضــا لبــریــز دود است
انگار می بینم کـــه زیـــر تـــازیــانـه
انگار می بینم کـه در اطــراف گـــودال
انگار می بینم کــه پشـت خیمـه مـادر
انگار می بینم کــه بــا افغـان و نــالـه
انگار می بینم که همچون شاخه ی یاس
انگار می بینم تـنـــی در ون نشـستــه
انگار می بینم ز پیـغمبــر بــــریــدنـد
انگار می بینم بـه خـون خفتـند یــاران
انگار می بینم غـــل و زنـجیــر کیـن را
انگار می بینم در آن صحـرا یـکی نیست
در چنگ شاهین مانده مرغی بی پر و بال
ای از سقیفه کـرده بیــرون دسـت کینـه
سیلی بـزن بـر صـورت طفـل سـه سـاله
ای ســاکنـان آسمــان هــا پــر بــریــزید
خون گریه میکردی و خون میخوردی ای خاک
یـا روز عـالـم سـوز عــاشــوراسـت امــروز
قــومـی بـه چـاه نیستـی، قـومی بـه پرواز
بـر خلـق عـالـم حـق و بـاطل آشکــار است
ای اهل عالم کـی حسینی، کی یزیدی است؟
خورشید خون از چشم خـود افشـانده امروز
هـم سنـگ بـاران می شـود هـم تیـربـاران
قــرآن بـه زیــر دست و پـا پـامـال گـردد
رأس حسین او بــه ده ضــربـت جـدا شد
صیاد خوشحال است و صیدش رفته از حال
گــودال پــر گــردیـده از نیــزه شکستـه
افتــاده در دریــای خــون تنهــای تنهــا
نیـش هــزاران خــار را در قلـب یـک گل
انگــار مـی بینـم خـــدا در قتلگـاه است
مـی تـابـد از انــدام جسمـی پــاره پـاره
خورشید بر کـف قـاتل از مقـتل بـرون شد
زهـرا تمـاشا مـی کنـد جــان دادنـش را
یک اسـب بی صـاحب بـرون آید ز گودال
انگار می بینم که یالش غـرق خــون است
انگار می بینم کـه زهــرا پـای نیـزه است
از تــرس زیـر بـوتــه ی خـــار آرمیــده
چون قلب زهرا گــوش هــا گـردیده پاره
دامــان طفــلی محتــرم آتـش گــرفتـه
پنهـان به زیر خـارها یـاس کبــود اسـت
بـر دستــه گـل های خـدا مـانده نشـانه
از ضـرب کعـب نـی زمین خـوردند اطفال
انـداخته خــود را به روی قبـــر اصغــر
در قلـب صحـرا گم شده طفلی سه سـاله
افتاده زیر پــا چـو قـرآن، دسـت عبـاس
اعضـاش پـاره استخـوان هـایش شکسته
هجـده جـوان هـاشمـی را ســر بـریدند
کـردنـد دشـت کـــربلا را لالــه بـــاران
بـر نـاقه زخـم پـای زیــن العــابـدین را
پـرسد گناه این زنـان و دختـران چیست
نـامـردهـا! کشتید زینـب را بـه گــودال
ای از مـدینـه بغـض زهـرایت بـه سینـه
آخـــر مـگـر او از فـــدک دارد قـبــالـه
پیوسته میثم! شعله ات از دل برآید
تـا منتقم از پـرده ی غیبـت در آید
یک ماه خون گرفته 1- غلامرضا سازگار
لالـۀ پـرپـر از نیــزه و خنجرم نور چشم ترم پسر مادرم
غـرقه خون قــرص قمر زینب بسمـل بی‌بال و پر زینب
ابی‌عبدالله ابی‌عبدالله
پـاره پـاره شـده نازنیـن بدنت جای یک بوسه نیست در تمام تنت
ای تـمـــام آرزوی زیـنـــــب خــون تــو آب وضــــوی زینـب
ابی‌عبدالله ابی‌عبدالله
چه شود که به من نظری فکنی از گلوی بـریـده صـدا بــزنی
متـن کتـه مثل طـایـر بی‌بـالم روضه‌خـوان تتو گوشۀ گودالم
ابی‌عبدالله ابی‌عبدالله
بر تن خـواهرت سه نشـانه زدنـد سنگ و کعب نی و تازیانه زدند
کی زخون جسمت شستشو کرده نیـزه بـر قلب تــو فــرو کـرده
ابی‌عبدالله ابی‌عبدالله
ماه من بدنت پـرستاره شده مثل پیرهنت پاره‌پاره شده
آیه‌آیـه شــده تـن عـریانت پدر و مادر من به قـربانت
ابی‌عبدالله ابی‌عبدالله
تسبیح فاطمه دانه‌دانه شدی از نشان زیاد بی‌نشانـه شدی
کفنـت زخم بدنـت گشتــه خـاک صحرا پیرهنـت گشته
ابی‌عبدالله ابی‌عبدالله
یک ماه خون گرفته 7- غلامرضا سازگار
دویــد شمـر ســـوی قتلگــاه بعد چه شد؟
کشیـد فــاطمـه از سیـنـه آه بعـد چه شد؟
نهـاد زانـــوی خــود را بـه روی قلب حسین
شکـست مخــزن سِّــــر الــه بعـد چه شد؟
سر بــریـده روی دسـت‌هـــای قــاتــل بود
کـه کــرد فــاطمــه او را نگـاه بعد چه شد؟
گـرفت چهـرۀ خـورشید و روز شد شـب تار
به نیزه گشت عیان قرص ماه بعد چه شد؟
بدن به روی زمیـن بـود و اسب بی‌صاحب
روانه شـد به سوی خیمه‌گاه بعد چه شد؟
فـــرار فـاطمه‌ها پـــابـرهنـه بـر سـر خـار
فتــاده از پـی‌ِشان یـک سپاه بعد چه شد؟
کجـا روم بــه کـه گـویم کـه کودکی از ترس
بَـــرد بـه کـودک دیگـر پنـاه بعـد چه شد؟
دو دسـت شوم قوی پنجه‌ای بـه بـالا رفت
کـه شـد دوگونۀ طفلی سیاه بعد چه شد؟
ز گــوش دختــرکـی خصـم گـوشواره کشید
فتـاد روی زمیـن بــی‌گنـــاه بعـد چه شد؟
جـــواب دادن «میثــــم» بـــه انتـهــا نـرسد
هـزار بـــار بپــــرسیــــد آه بعــد چــه شد؟
یک ماه خون گرفته 7- غلامرضا سازگار
مـردم عالـم! عـزای عالمین است یامحمّد! یاعلی! قتل حسین است
در کنـار قتلگاه خنجــر کشیـدند از تن فــرزنـد زهـرا ســر بـریدند
واحسینا واحسینا واحسینا (2)
می‌کنـد صــدیقـۀ کبـری نظـاره بر حسین و بــر گـلـوی پـاره‌پـاره
زیر لب می‌گوید آن مظلومه مادر: پیش چشم من شدی اینگونه پرپر
واحسینا واحسینا واحسینا (2)
جان مادر!سیل اشکم دیده بسته یک شهید واین همه نیزه شکسته؟
ای شده زخم تنت بیش از ستاره کـن تکلـم از گـلــوی پــاره‌پــاره
واحسینا واحسینا واحسینا (2)
حضـرت صدیقه با اشـک دو دیده مـی‌زنـد بوسـه بــه رگ‌هـای بریـده
لاله‌گون سازد به مقتل روی خود را شوید از خون حسین گیسوی خود را
واحسینا واحسینا واحسینا (2)
ضرب سنگ و صورت آیینه، ای وای! نیـزۀ خولی و زخـم سینه، ای وای!
وامصیبت! زخــم سینه لـب گشوده یوسف زهرا مگر جرمش چه بوده؟
واحسینا واحسینا واحسینا (2)
اهل عـالم! کربـلا دریـای خون شد عـاقبت از قتلگـه قاتـل بـرون شد
یک سر خونین به روی دست قاتل همـره این سر هـزاران کـاروان دل
واحسینا واحسینا واحسینا (2)
اهـل کــوفه ظلـم بی‌انـدازه کـردند داغ زهـرا را دوبــاره تـازه کـردند
بعد جان دادن چه شد با نور عینش؟ سـم اسب و سینـۀ پاک حسینش
واحسینا واحسینا واحسینا (2)
وسعـت ملـک خـدا آتــش گرفته یـــا محمّـد! خیمه‌ها آتش گرفته
دختـری از دامـن او شعلـه خیـزد هر طرف از ترس دشمن می‌گریزد
واحسینا واحسینا واحسینا (2)
دختـری افتــاده در دامــان صحـرا تشنـه‌لب جـان داده در دامــان زهـرا
زینـب کبـری روان گردیـده سـویش می‌کند در کوه و صحرا جست‌وجویش
واحسینا واحسینا واحسینا (2)
فاطمه! رو جـانب کرب‌وبـلا کن زینـب مظلـومـۀ خـود را دعـا کن
تــا بیـارد لاله‌هــای پرپرت را در دل صحـرا کمک کن دخترت را
واحسینا واحسینا واحسینا (2)
ای جـوانان بنی‌هـاشم کجـایید؟ دیده گریان، جـانب مقتل بیایید
در کنـار قتلگــه مــاتم بگیـریـد تا ز دست سـاربان خـاتم بگیرید
واحسینا واحسینا واحسینا (2)
در بیــابـان از بـرای گـوشــواره گشتـه گـوش دختری مظلومه پاره
می‌دهـد از سینۀ سـوزان ندایی ای عموجان ای عموجان در کجایی؟
واحسینا واحسینا واحسینا (2)
شیعیـان! واویـــلا از جــور زمــانه دختـــر زهــــرا کـجــــا و تـازیـانه؟
یابن‌زهـرا! قـامت زینب کبـود است دختر زهرا مگر جرمش چه بوده است؟
واحسینا واحسینا واحسینا (2)
مـا پیـام از ظهـر عـاشــورا گـرفتیم درس خـود از یــوسـف زهــرا گرفتیم
در نگاه ما شهـادت نـور عیـن است در دو دنیا هرچه داریم از حسین است
واحسینا واحسینا واحسینا (2)
یک ماه خون گرفته 6 – غلامرضا سازگار
ز قرآن پـردۀ حرمت دریدند کنـار قتلگه خنجـر کشیدند
حسین بن علی را سر بریدند
قیامت شد قیامت، سر مهدی سلامت
یتیمان از حــرم بیـرون دویدند صدای شیهه‌ی مرکب شنیدند
بجز یک اسبِ بی‌صاحب ندیدند
قیامت شد قیامت، سر مهدی سلامت
تن فرزند زهرا بر زمین است حرم را شعله تاعرش برین است
میان خیمه زین العابدین است
قیامت شد قیامت، سر مهدی سلامت
شرر خیزد ز قلب سنگ خاره بـرای بـردن یـک گــوشواره
بصحرا گوش طفلی گشته پاره
قیامت شد قیامت، سر مهدی سلامت
عطش درسینه‌ها مثل شرر بود به جامِ تشنگان خون جگر بود
لب سقا ز طفلان تشنه‌تر بود
قیامت شد قیامت، سر مهدی سلامت
رسد بر چـرخ گـردون آه زینب به خون گردیده پنهان ماه زینب
شده مقتل زیارتگاه زینب
قیامت شد قیامت، سر مهدی سلامت
عجـب شـد قـدردانی از پیمبر که شد در کربلا از تیر و خنجر
همه گلهای او یک روزه پرپر
قیامت شد قیامت، سر مهدی سلامت
فانوسهای اشک 1- غلامرضا سازگار
اگر امشب قافله برود من بمانم و این لاله‌گون صحرا
کنم گریه از بـرای پـدر تـا سحـر بـه بـر مـادرم زهرا
روان سوی شام ویرانم خداحافظ ای پدر جانم
اگر دشمن روی نعش پدر، تازیانه زند بر تن زارم
ز رگهای پـاره پـارۀ او، لحظه‌ای لب را بر نمیدارم
روان سوی شام ویرانم خداحافظ ای پدر جانم
کنار این پـاره پاره بـدن، من دل همه را غرق خون کردم
که با خون حلق خشک پدر روی نیلی خود لاله‌گون کردم
روان سوی شام ویرانم خداحافظ ای پدر جانم
اگر دستم شد جدا ز تنـت دل جدا نشود از تو ای بابا
روم کوفه تا به گرد سرت بشکند سرم از سنگ دشمنها
روان سوی شام ویرانم خداحافظ ای پدر جانم
عدو نگذاشت تا در این یم خون ناله سردهم و دربرت گیرم
روم پشت خیمــه بــار دگـر بوسـه از گلوی اصغـرت گیرم
روان سوی شام ویرانم خداحافظ ای پدر جانم
ببین بابا عازم سفرم خـون شده، جگرم از برای تو
بگو دشمن مهلتم بدهد تا که گریه کنم در عزای تو
روان سوی شام ویرانم خداحافظ ای پدر جانم
فانوسهای اشک 1 - غلامرضا سازگار
ایـن سـر ریحانه زهراست بالای سنان
وامصیبت الامان
با لب عطشان جدا شد بر لب آبِ روان
وامصیبت الامان
اهـل عـالم بـوی خـون می‌آید از خاک حسین
عاقبت نقش زمین شد جسمِ صد چاک حسین
نیــــزه قــاتـل کجــا و سینـه پــاک حسین
می‌کنـد زهـرا تماشـا بـا دو چشم خـون فشان
وامصیبت الامان
مـادر سـادات یا زهـرا خدا صبـرت دهد
بـاز آمـد ظهر عـاشورا خـدا صبـرت دهد
گشته بر پا محشر کبری خدا صبرت دهد
بـر حسینـت در کنــار قتلگه قرآن بخوان
وامصیبت الامان
اهل عـالم لالــه لیلا کجـا پرپر شده
در کجا از هم جدا پیشانی اکبر شده
بی‌پسر در کـربلا لیلای غـم‌پرور شده
پیر شد ریحانۀ زهـرا ز داغ آن جوان
وامصیبت الامان
کودکی لب تشنه جان داده به زیـر خارها
داده جـان در زیـر ضــرب تـازیانه، بارها
از چه شد بـا عتــرت پیغمبر این رفتارها
بهر آل مصطفی خون گریه کن ای آسمان
وامصیبت الامان
دو دریا اشک 1- غلامرضا سازگار
فـریاد کـه کشتند امام شهدا را لب تشنه بریدند سر خون خدا را
ایثار و شهادت، قانون حسین است
پیروزی اسلام از خون حسین است
رنگ از رخ پیغمبر اسلام پریده گل بوسه گرفته است ز رگهای بریده
ایثار و شهادت، قانون حسین است
پیروزی اسلام از خون حسین است
خنجر به گلوی شه لب تشنه نهادند آخر به حسین بن علی آب ندادند
ایثار و شهادت، قانون حسین است
پیروزی اسلام از خون حسین است
پاشیده ز هم روی زمین سورۀ نور است آیات خدا دستخوش سم ستور است
ایثار و شهادت، قانون حسین است
پیروزی اسلام از خون حسین است
این مرکب بی صاحب ریحانۀ زهراست از شیهۀ او خون جگر زینب کبراست
ایثار و شهادت، قانون حسین است
پیروزی اسلام از خون حسین است
تکـرار شـده سیـلی بیـداد مدینه نیلی شده در کرببلا روی سکینه
ایثار و شهادت، قانون حسین است
پیروزی اسلام از خون حسین است
در دامن صحــرا و بیـابـان زده ناله بادامن آتش زده یک طفل سه ساله
ایثار و شهادت، قانون حسین است
پیروزی اسلام از خون حسین است
از خیمۀ آتش زده بر پاست ندایی ای میر حرم حضرت عباس کجایی
ایثار و شهادت، قانون حسین است
پیروزی اسلام از خون حسین است
دود از حرم الله به افلاک رسیده یا فاطمه از سوز جگر آه کشیده
ایثار و شهادت، قانون حسین است
پیروزی اسلام از خون حسین است
خیزید جوانان همگی لاله بیارید بـر پیکـر پــاک علی اکبر گذارید
ایثار و شهادت، قانون حسین است
پیروزی اسلام از خون حسین است
سوگند به قرآن که حسین کشتۀ دین است اسلام همین است، همین است، همین است
ایثار و شهادت، قانون حسین است
پیروزی اسلام از خون حسین است
ما پیرو هفتاد و دو سرباز حسینیم در مکتـب ایثار سـرافـراز حسینیم
ایثار و شهادت، قانون حسین است
پیروزی اسلام از خون حسین است
سوگند به آن سر که لب تشنه بریدند سوگند به آن نیزه که با سینه دریدند
ایثار و شهادت قانون حسین است
پیروزی اسلام از خون حسین است
تا روز جزا در سر ما شور حسین است هر جای زمین جلوه گه نور حسین است
ایثار و شهادت، قانون حسین است
پیروزی اسلام از خون حسین است
هــر روز بخـوانید پیـــام شهــدا را اعلانیــۀ ســـرخ امـــام شهـــدا را
ایثار و شهادت، قانون حسین است
پیروزی اسلام از خون حسین است
یک ماه خون گرفته 2- غلامرضا سازگار
رفتم از کنــار قتلگـاهت خدا پشت و پناهت، خدا پشت و پناهت
میگریم و میکنم نگاهت خدا پشت و پناهت، خدا پشت و پناهت
داغ تو چه خاکی به سرم کرد جامـه ی اسیـری بـه برم کرد
با قاتل تــو هـم سفــرم کرد مانـده در دلـم شـرار آهــت
خدا پشت و پناهت، خدا پشت و پناهت
رفتنم بـود بـه کوفـه مشکل مـی روم ولــی نمی رود دل
تو بر سر نیزه، من به محمل اشک خـود کنـم نثـار راهت
خدا پشت و پناهت، خدا پشت و پناهت
ای واعطشـــا ترانـــۀ تو مقتـل شــده آشیـــانـۀ تـو
جان داده به روی شانۀ تو شش ماهه صغیر بی گناهت
خدا پشت و پناهت، خدا پشت و پناهت
کـو قاســم و عـون و جعفر تو عبــــاس و علـــیّ اکبــر تو
گـر نیست سپـاه و لشگــر تو من یک تنه می شوم سپاهت
خدا پشت و پناهت، خدا پشت و پناهت
افسوس کـه حـرمتت دریدند ننگ دو جهان به جان خریدند
لب تشنــه سـر تـو را بریدند رگ هــای گلــو بـود گواهت
خدا پشت و پناهت، خدا پشت و پناهت
ای در یم خون نشست سفینه ای دستـه گـل تـو زخـم سینه
نیلـی شـده صــورت سکینـه از کینـه ی خصـم رو سیـاهت
خدا پشت و پناهت، خدا پشت و پناهت
یک ماه خون گرفته 1- غلامرضا سازگار
ز خون دل به نعشت گل فشانم
کنــار جســم مجـروحت بمانم
ز خون حنجرت گیـرم وضـویی
به زخـم پیکـرت قـرآن بخـوان
به چشمم اشک دامن دامن تو است
دلم صـد پاره چـون پیراهن تو است
زیــارتـگـــاه رگ هـــای بـریـــده
زیــارت نـامه ام زخـم تـن تو است
چگونه تن بـه زیر ننگ دادند
چگونه با تو حکم جنگ دادند
نه تنهـا منـع از آبـت نمـودند
جـواب آب را بـا سنـگ دادند
یقیـن دارم ز قـرآن ســر بریدند
هم از دین هم ز ایمان سر بریدند
اگـر چــه آب مهــر مـادرت بود
تـو را با کام عطشان سـر بریدند
ولـیّ کبریــا را ســر بریدنـد
امـام اولیــا را ســر بریدنـد
گواهی می دهم با کشتن تو
تمـام انبیـا را ســر بـریدنـد
به دل بغض نبی را چاره کردند
عیـــال الله را آواره کــردنـــد
ز خنجـر گشت قـرآن آیـه آیـه
تمـام آیـه هـا را پــاره کـردند
یک ماه خون گرفته 1- غلامرضا سازگار
لالــۀ پـــرپـــرم! أنـت اََخـی
بـا مـن داغــدیـده حـرف بزن
بسکه زخم است روی زخم، تنت
ای همـه جـد و مــادر و پـدرم
خون تو غسل و زخـم تو کفنت
از چه بینم به خـاک عـریـانت؟
یک زن و داغ روی داغ بـه دل
یک شهیـد و هـزارهـا شمشیر
کاش پیـش از بـریدن سـر تـو
مصحـف آیـه آیــه از شمشیـر
تن در خون کشیده، نخلـۀ طور
ای تمــام وجــود، حــائــر تو
سـوره هـای ورق گسیختـه ام
باید از اشـک خـود وضـو گیرم
این جنـایتگـران بـدنـد بـدنـد
گـرچـه رفتنـد خیـل انصــارت
غم مخـور مـا همه سپـاه توایم
خون رگ های تو است در بر ما
سنـگ غـم را نشـانه ایـم همه
محمل ما به کوفه، سنگر ماست
همه هستیـم خیـل لشگـر تـو پســر مـــادرم! أنــت اَخــی
از گلــوی بــریده حــرف بـزن
جای یک بوسه نیست بر بدنت
رفتــی امــا نمـی روی ز بَــرَم
یوسف من! کـجاست پیرهنت؟
پــدرو مــادرم بـه قــربـانـت
یک تن و سی هـزار تـن قـاتل
یک کتاب خدا و این همه تیـر
می بـریدند سـر ز خـواهـر تو
نقطــۀ آیه هــات از دم تیــر
سر به بـالای نیـزه، سـورۀ نـور
تــازیـانـه ثــواب زائـــر تــو
آیـه هـای بـه خـاک ریخته ام
بعـد بـوسه از ایـن گلـو گیـرم
دختـران تــو را زدنــد زدنــد
خفتــه در قتلگـــه علمـدارت
قــاصد کشتگـان راه تــوایـم
چادر فاطمه است بـر ســر مـا
سپــر تــازیـانـه ایــم همــه
سـر تو نوک نیزه، رهبـر ماست
تا چه فـرمان دهد به ما سر تو
حکم تو حکم محکم است همه
میــوۀ نخـل میثـم است همه
یک ماه خون گرفته 1- غلامرضا سازگار
الا که داده به خـون عـارض تو زیبایی گـرفتـه روح ز زخم تنـت شکــوفایی
منــزه است خداوند ورنـه می گفتـم که در عزای تو چشم خداست دریایی
بـه غیر تو که خمید آسمان ز بار غمت کـه بــرده بــار غــم امتی به تنهایی
ز صبر تو کمر صبر هم شکست حسین شکیب داد ز کف در غمـت، شکیبایی
روا بـود که بـه یمـن غــلامی در تــو کند غلام سیـاهت بـــه خلــق آقایی
مرا که اشک غم توست ثروت دو جهان چه احتیاج به این زرق و بـرق دنیایی
ز قطره قطرۀ خونت هماره تحسین باد بـه بـانویی که بــود زینبی و زهـرایی
حیات نــور ز فیـض نگـاه نافذ توست عطش چگونه ز چشمت گرفت بینایی
هنوز دل بــرد از خلـق صــوت قرآنت هنــوز از سـر نـی می کنـی دل آرایی
ز ابر خـون بـه سر نی، چو آفتاب بتاب که روی توست به چشم خدا تماشایی
قسم به زخم جبین تو می خورد "میثم"
که شست چهره به خـون سر تو زیبایی
یک ماه خون گرفته 2- غلامرضا سازگار
یــا خیـــر المــرسلیـن یـا ختـم الانبیا صلـی صلـی علیـک ملائک فی السما
بـاد سـلامت سرت ببین بـه چشـم ترت هــذا هــذا حسیـن مــرمـل بـالدما
پیـکـر عـریان او مــانده بــه روی زمین مسلـــوب یـا نـبـی عمــامـه والـردا
شیـب شیـب الخضیـب خد خد التریب جسم جسـم السلیب فـی ارض الکربلا
خــون گلـو پیــرهن غبــار صحـرا کفن مهموم، حتی مضی عطشان حتی قضا
مصحـف و سم ستـور نیـزه و آیـات نور جــدی واویـلتــــا امـــی واغــربتـا
ای همـه جـا یـاورم هـم سفـر بی سـرم نــور دو چشــم تـرم یابن الام یـا اخا
دوش بـه سـوز و گــداز وقت قنوت نماز من به تو گفتم دعا، تو هم دعا کن مـرا
کاش سنان با سنان قلب مرا می شکافت کاش سر من ز تن جای تو می شد جدا
ارث تــو از مرتضی روی ز خون لاله گون ارث مــن از فـاطمه روی کبـود از جفـا
کعب نی ام دم بـه دم گفت زیارت قبول در یــم خـون تـا زدم بوسه گلوی تو را
داغ روی داغ مــا، زخـم روی زخـم تــو خصـم زند خنـده بـر زخم تـو و داغ ما
روز جـــزا بـا همـیــن دامـــن آلـوده اش
دست به دامان توست "میثم" بی دست و پا
یک ماه خون گرفته 2- غلامرضا سازگار
بهـار گـل بـه جـراحــات پیکـرت پیداست
چقــدر زخم بـر انـدام بی‌ســرت پیداست
به مـادر تــو «زیـارت قبــول» بــاید گفت
که جـای بوسۀ گرمش به حنجرت پیداست
تو راسـت قــامت تــاریخی و خمیده قدت
خمیدگیـت ز داغ بــــرادرت پیــــداسـت
اگــرچـه گـم شده‌ای در هجـوم کثرت زخم
بـه پـاره‌هـای جگـر داغ اکبــرت پیـداست
مگــر کـه فــاطمه الان کنــار مقتــل بــود
کـه روی سینه،گـلِ اشک مـادرت پیداست؟
مگـر نشـــان سنان‌هــا بـه پیکـرت کم بود
که جــای سیـلی بـر روی دخترت پیداست؟
تبسمــی کـــه زدی بــر فـراز نی می‌گفت
که در نگاه تــو لبخنـد اصغـــرت پیداست
هنــوز مـی‌بـــری از زخـــم کشتگانت دل
هنــوز خنــدۀ گــل‌های پــرپرت پیداست
بـه خـواهــر از گلـوی پــاره‌پاره حرف بزن
کـه روح در نفــس روح‌پـــرورت پیداست
شــرار نـالـۀ «میثـم» ز آتــش دل تـوست
همیشه در نگهـش زخـم پیکـرت پیـداست
یک ماه خون گرفته 6 – غلامرضا سازگار
لـب‌تشنـه می‌روی ز برم؛ صبر میکنم بگذار خون شود جگرم؛ صبر میکنم
کوه فــراق را بـه سـر دوش می‌کشم هــرچند بشکنـد کمرم صبر میکنم
رگ‌هـای پاره‌پـاره، تـن قطعه‌قطعه را در قتلگــاه می‌نگــرم؛ صبـر میکنم
تسلیـم محضـم و به بلا دل سپرده‌ام غم، هرچه آورد به سـرم صبر میکنم
در شام و کوفه چنگ‌زنان، هر کجا زنان تـوهین کنند بـر پـدرم، صبر میکنم
ای همسفـر به جان تو حتی اگـر کنند بـا قـاتـل تـو همسفرم، صبر میکنم
با یاد کام خشک تـو تا صبح روز حشر گر خون رود ز چشم ترم صبر میکنم
باید کـه از تو پیــــرهن پـاره‌پـاره‌ای از بهـر مـادرم ببـــرم؛ صبـر میکنم
«میثم!» بگو که لحظه به لحظه غم حسین
بـر جـان و دل زند شـــررم؛ صبـر میکنم
یک ماه خون گرفته 5 – غلامرضا سازگار
گمـان مـدار بــرادر! کـــه سد راه تـو هستم
تـو شهـریـار جهـانی و من سپــاه تـو هستم
بـه جـان مـادرمان تـا که جان بود به تن من
شریک درد و غم و سوز و اشک و آه تو هستم
بـرو عـزیـز دلـم! خـــاطـرت مبـــاد پریشان
کـه مـن پیمبــر گــودال قتلگـــاه تو هستم
به پیـش کعـب نی و سنـگ و تازیانۀ دشمن
قـدم‌قــدم سپــر طفـــل بی‌گنـاه تو هستم
کـرم کـن از سـر نــی؛ گـاه‌گـاه یک نگهم کن
که من اسیـر تـــو و کشتــۀ نگـاه تو هستم
خـدا گـــواست کــه آنی جدا نمی‌شوم از تـو
ز هـر طـرف گـذری، مـن کنــار راه تـو هستم
نـه شام و کوفه؛ جهـان است سنگر سخن من
منـادی تو، طرفـدار تــــو، گـــواه تـو هستم
نهـم چـو پــای بـــه بیـدادگــاه شـام، برادر
مبلّـغ تــو، وکیــل تـــو، دادخواه توـ هستم
مقــدر است کــه رویـــم شود کبود در این ره
تـو آفتــاب خـدا مـن گــرفتـه‌مـاه تو هستم
شــرارۀ دل مــا سـرکشـد ز سینـــۀ «میثـم»
بـه حشـر، شافع این عبـد روسیـاه تـو هستم
یک ماه خون گرفته 5 – غلامرضا سازگار
وسعت ملـک خـدا عـرصـۀ جـولان توست آب حیــاتِ حیات در لب خندان توست
بسکه به شوق وصال، سینه گشودی به تیغ سینــۀ مجـروح تو، چاک گریبان توست
تــاج ســر عــرشیــان، گــــرد ره زائـرت مهــر نمــاز ملـک، خـاک بیابان توست
خــون گلـو آب غسل، خـاک بیـابـان کفن زخــم بـدن، پیرهن بر تن عریان توست
گر چـه قیـامت پـر از نالۀ «یافاطمه» است فاطمه هم ناله‌اش بر لب عطشان توست
هر دل آتـــش‌زده بــر تـو بوَد یـک حـرم هـر جگر سـوخته شمع شبستان توست
گشتـه ز روز ازل خـون تـو تقـدیم دوست ورنـه همه تیغ‌ها گوش به فرمان توست
در یم خـون پر زدی خنده بـه خنجـر زدی خــون گلو زیر تیغ در لب خندان توست
خواست ببندد عـدو، لعل لبت را بـه چوب تا صـف محشر بلند، نغمۀ قـرآن توست
ذکــر همــه عمـر مـا زمـزمۀ «یا حسین» اشک شب و روز ما خون شهیدان توست
«میثمِ» دل‌سوخته، چشم به تو دوخته
در مضــامین او از یم احسـان توست
یک ماه خون گرفته 5 – غلامرضا سازگار
سرشک سرخ عاشورا است این خون
خروش زینـب کبــراست ایـن خون
روان تــا حشــر در رگ‌هــای اسلام
خضاب گیسـوی زهراست این خون
دو دریا اشک 1- غلامرضا سازگار
ای ملایک ز جگـر آه شرربار کشید
آسمان را همگان در شرر نار کشید
نــاله وای حسینــا ز دل زار کشید
لطمه بر رخ زده فریاد دگر بار کشید
آسمان‌ها! همه در آتش دل دود شوید
آن چنان نـاله بـرآرید کـه نـابود شوید
وقت آن است که از جسم جهان جان برود
نــالـه بــر عرش ز هــر آیـــۀ قرآن برود
در شبستــان عــدم عــالـم امکــان برود
نگـذاریــد کـه شـه جـانـب میـدان برود
یـا بیـایید و سـرراه بگیرید بر او
یا ز دل ناله برآرید و بمیرید بر او
ملـک نـار سـرآورده به فرمان حسین
ملـک آب به فکر لب عطشان حسین
ملک بـاد شده سر بـه گریبان حسین
ملک خاک شده خاک بیابان حسین
آسمان سوخته و شعله به عرش افتاده
یا که از اوج فلک عرش به فرش افتاده
فـاطمه آمـده از خلـد بــه استقبالش
مــردها کشتـه و زنها همگان دنبالش
نه عجب گرکه خدا فخر کند بـر حالش
الـــف قـــامـت ذریـــۀ زهـرا دالش
داغ‌ها دیــده ولـی با دل مســرور آید
تیغ‌ها گوش به فرمان که چه دستور آید
نیــزه دسـت عدو منتظـــر فـرمانش
تیــرها یکسره در بنـد کمـان گریانش
تیــغ‌هـا عـاشـق زخــم بدن عریانش
سنگ‌ها لاله و نسرین و گل و ریحانش
مرگ، پروانه‌صفت دور سرش گردیده
داغ دلـدادۀ زخـم جگرش گــردیده
انبیا بسته صف از بهر فداکاری او
همه گشتند علم بهـر علمداری او
بـاز گشتند به دنیـا ز پی یاری او
او فروشنده، خدا گرم خریداری او
روح جبریل زند بال به دور سر او
ملک‌الموت شـده بندۀ فرمانبر او
شد سراپا سپـر و منت شمشیر کشید
بهـر هر زخم ز دل نعــرۀ تکبیر کشید
عشق را بر تن مجروح به تصویر کشید
از پـی تیـر دمادم جگـرش تیر کشید
تیـرها در خـط پـرواز پــر و بــالش بود
دیده سوی حرم و دل سوی گودالش بود
حـق نـدا داد که ای مقتل تو دامانم
مانده تــا لحظـۀ آخـر به سر پیمانم
دوست داری ز عـدو داد تو را بستانم
همه یـاران تـو را خود به تو برگردانم
تا صف حشر فراموش، قیامت نشود
ذره‌ای بـر در مـا کـم ز مقامت نشود
گفـت ای وقـف تـو از روز ولادت ســر من
رب مـن صـاحب مـن خـالق من داور من
این تو این قاسم و این اکبر و این اصغر من
گـو دو صد مرتبـه صدپـاره شـود پیکر من
خوش‌ترین لحظۀ من لحظۀ سر باختن است
پیـش دشمن سپــر من سپر انداختن است
دوست دارم نبود نقطۀ سالم بـه تنم
زخم پیـوسته شود مرهم زخـم بدنم
پیـرهن پاره، تنـم، پـاره‌تر از پیرهنم
سر گرفتم به کف و ذبح عظیم تو منم
سینۀ خویش به شمشیر بلا کردم باز
تـو مرا خواسته‌ای کشته ببینی زآغاز
بود بــر سجــدۀ تسلیـم رخ چــون قمرش
نیــزه‌ها بـود که می‌رفـت فرو در جگــرش
در همان حال که لب‌تشنه جدا گشت سرش
اشک می‌ریخت به رخسار خود از چشم ترش
سر جدا شد ز تن و ذکر حقش بر لب بود
چشمش از دامن قاتل به سوی زینب بود
ای خـداونـد بـه زخـم تن عـریان حسین
به تن غرقه به خون و لب عطشان حسین
بـه فــداکـــاری و ایثـار جـوانان حسین
بـه نمـاز سحــر و نغـمـــۀ قـرآن حسین
تو کز این غم زده‌ای شعله دل عالم را
شرری زن که بسوزی جگر «میثم» را
یک ماه خون گرفته 7- غلامرضا سازگار
مصحـف آیـه آیـه ام آیــۀ پــاره پـاره ام
زخـم تـن تو هم عـدد با غـم بی شماره ام
اشـک دو دیدۀ تـرم وقف گلوی خشک تو
خـون گلوی خشک تو می چکد از نظاره ام
مـاه کنـار علقمــه مهـــر میــــان قتلگـه
آه که پشت خیمه ها گم شده یک ستاره ام
می زنم از درون دل بوسه به زخـم حنجرت
می رسد از چهـار سو کعـب نـی دوبـاره ام
در یم خون نظاره کن از سر نـی اشـاره کن
تشنــۀ یک نظـاره و کشتـۀ یک اشـاره ام
یوسف من چه غـم اگر مانده برهنه پیکرت
پیـرهن تنـت شده قلـب هـزار پـــاره ام
گـریـۀ دخترت بــرد صبـر و قـــرار از کفم
خنـدۀ قـاتلت زند بر دل و جـان شرار ه ام
بی تـو چگونه سر کنم بـا سر تـو سفر کنم
مـن کـه اسیـر عشـق تو از دل گاهواره ام
نـاشده طـی زیــارتـم در سفـر اســارتـم
مانده هزار مشکل و رفته ز دست چاره ام
شعلۀ شعر "میثمت" سوخته قلب سنگ را
او که همـاره سـوزد از سـوز دل همـاره ام
یک ماه خون گرفته 2- غلامرضا سازگار
در سوگ حسین داشتم سـوز و خروش
خون جگـر از دو دیده‌ام می‌زد جــوش
یـک قطــرۀ اشک اوفتـــاد از چشمم
گـردیـد از آن قطـره جهنــم خـامـوش
یک ماه خون گرفته 6 – غلامرضا سازگار
تو روح پیکــر منــی؟ عزیــز مــادر منی؟ مصحف آیـه آیـه ای یا گـل پـرپـر منی؟
لاله ی سـرخ پرپرم، مـاه بـه خون شناورم قسم به جان مادرم، بگو تو خـواهـر منی
زائـر پیکـرت شـدم، شبیـه مـادرت شدم گنـاه مـن بـود همیـن، که تـو برادر منی
چه در کنـار قتلگـه، چه زیـر سم اسب ها چه بـر فـراز نیزه هـا، امام و رهبـر منـی
به هـر کجـا کـه پـا نهـم کنـار پیکـر توام به هـر طـرف کـه رو کنم، تو در برابر منی
حنجر چاک چاک تـو، بوده رگ حیات من بـا تن غـرق خون خود، روح مطهـر منی
ماه به خون طپیده ام، رفتی اگر ز دیده ام همـاره در کنـار مــن، همیشه یـاور منی
نـام تــو حـرف اولـم، یـاد تـو ذکـر آخرم تو حـرف اول منــی، تـو ذکـر آخـر منی
جانِ به لب رسیده ام، همیشه نورِ دیده ام اگــر چه رفتــی از بـرم، هنوز در برِ منی
«میثم» بی قرار ما، همیشه اشکبار ما
مرثیـه خوان مایـی و قبول مادر منی
یک ماه خون گرفته 1- غلامرضا سازگار
ای حسیـن ای از ازل پـابست مـا ای به دستت اختیـار هست مــا
در غـــریبـی آشنــای عــــالمـی عبـد مــایـی و خـــدای عـالمی
زخـم، روی زخم از مــا خــواستی تــا شهـادت را بـه خـون آراستی
روز پیمــان تـو و پیــونـد ماست چاک هر زخمت گل لبخند ماست
مــا تــو را بـا زخـم تن آراستیـم از تو در دریای خون، سر خواستیم
ای تــو را الله، شـــاء ان یـــراک با لب عطشان و جسـم چاک‌چاک
پیشتـر زیـن چار مام و هفت باب کـربلا را بــر تـو کـردیـم انتـخاب
آسمــانِ اوفتــاده بــــر زمیــن مقتـلـت آغــوش رب‌العــالمیـن
مــا شـراب از خـم لایـت داده‌ایم جـام لبــریـز از بـلایـت داده‌ایـم
مــا تـــو را در کــربـلا آورده‌ایـم ما تو را در خویش، فـانی کرده‌ایم
زخـم مــا گـردیده بر تن جوشنت خـون مـا جـاری‌ست از پیـراهنت
مــا پسنــدیدیـم انصــار تــو را مــا خــریـداریـم ایثـــار تــو را
در منــای ما فــدایـی گشتــه‌ای مـا حسینی تـو خـدایی گشته‌ای
بال جان را بــاز کــردی یاحسین تـا خـدا پــرواز کـردی یـاحسین
بر شفاعت خون یک یارت بس است خنـدۀ حــر گنهکـارت بـس است
آسمـانـا! بــر زمیــن افتـــاده‌ای هستــی‌ات را در ره مـــا داده‌ای
دوست داری تا که بی‌چون و چرا بـــاز گــردانیـم یـــاران تــو را
بـا همیـن قدر و جلال و احتــرام زخــم‌هـایـت را ببخشیـم التیـام
ایـن تـو و این لاله‌هـای یـاس تو قــــاسم و عبــدالله و عبـاس تو
دشت را بـر تو گلستـان می‌کنیـم نیـــزه‌ها را سـرو بستان می‌کنیم
شه که در دریـای خون افتـاده بود بــاز بـر زخـم دگــر آمـاده بــود
در هجـــوم آن همــه بیــدادهـا خـاست از هــر زخـم او فـریادها
کـای رضایت مقصد و مقصود من خـالـق مـن! رب مـن! معبود من
زخم تو شیرین‌تر از هر مرهم است هرچه زخمم روی زخم آید تکم است
کــاش تــا بــازت فــدایـی آورم بـــود هفتـاد و دو یــار دیگــرم
کـاش زخــم نیــزه‌هـا و تیــرهـا بــاز می‌شـد طعمــۀ شمشیرهـا
کــاش گـرگـان بـاز چنگم می‌زدند در همیـن گــودال سنگم می‌زدند
در منـای سرخ خـون کـردم وقوف گشتــه لبیکم خـذینـی یـاسیوف
سنگ‌ها مــی‌خـورد بـر آیینـه‌اش زانـوی قـاتل بـه روی سینــه‌اش
خون و روی حــی سبحــان آه! آه پـای کفــر و قلـب قــرآن آه! آه
کـاش می‌مـردم نمی‌گفتــم سخن سـر به ده ضربت جدا شد از بدن
سر به رویِ دستِ قاتل، می‌گریست چشم زهـرا در مقـابل می‌گریست
قلـب دریـا آب می‌شد بـا حسیـن آب هــم فریـــاد می‌زد یاحسین
بسکه «میثم!» گفتی و افروختی
ملک نـامحدود حــق را سوختی
یک ماه خون گرفته 5 – غلامرضا سازگار
سیاه، چهرۀ خورشید و تیـره ملـک خـداست چــه روی داده مگـــر روز محشــر کبـراست؟
چــه روی داده کـه قرآن فتاده در یـم خـون؟ چه روی داده که خورشید نــوک نی پیداست؟
چــه روی داده کـه خلـق و خـدا عـزا دارند؟ چـه روی داده که ملک وجـود، غـرق عزاست؟
چـه روی داده کـه بینـم ز خـونِ خـون خـدا خضاب، موی رسول است و گیسوی زهراست؟
چــه روی داده کـه یـک نیــم‌روز از دم تیـغ بـه یـک منا سر هفتاد و دو ذبیح، جـداست؟
نگــه کنیـد خــدا را کــه روی هـــر سنـگی نوشته بـا خـط خـــون: روز، روز عـاشوراست
نگــه کنیـد کـه خــون خــدا بــود جــاری ز حنجــری که پـــر از بـوسۀ رسول‌خـداست
نگــــه کنیــد بــه قــرآن سینـــۀ احمـــد کـه آیـه‌آیـه ز شمشیـر و تیـغ و تیـر جفاست
میــان قلــزم خــون سینــه‌ای شـده پامال که نقطـه‌نقطـه بــر آن جــای نیزۀ اعـداست
سـری کـه از سـر نـی چشـم دوخته بـه حرم ســـر مقــدس خــونیـن سیــدالشهـداست
کنار علقمه بـا خـون، به دست و مشک و علم نـوشته: ایـن بـدن پـــاره‌پـــارۀ سقـــاست
بــه زیــر کعــب نــی و تــازیـانه دختـرکی به دیده اشک و به لب‌هاش بانگ یـا ابتاست
گلـو گـرفتـه، نفـس خستـه، زیــر لب گـوید عمـو کجاست؟ برادرکجاست؟ عمـه کجاست؟
به یـاد خـون گلـوی حسین تـا صـف حشـر نه کـربلا کـــه جهـــان وجود، کـرب‌وبلاست
روان بـه خیمـه شــده ذوالجـناح بی‌صـاحب صـدای شیهــۀ او واحسیـــن و واویــلاست
نـه تـا قیـام قیـامت، پـس از قیــامت هـم همیشـه پـــرچـم خـــونین کــربلا برپاست
چهارده صده، «میثم!» گذشته است و هنوز
شـرار دامــن طفــل حسین در دل ماست
یک ماه خون گرفته 5 – غلامرضا سازگار
پــاره شـــود پیکــرت ای آسمــان خـاک زمیـن، بر سـرت ای آسمان
یکسـره نــابــود شــــوی آفتــاب دود شـــوی، دود شـوی، آفتـاب
مـاه، فلـک، ستــارگان! خـون شوید مـلایک از بهـشت بیـرون شـوید
فـرشتگاه آسمــان فــرشتگان، آه آه شمـر، روان گشتـه سـوی قتلگـاه
فــاطمه سـر تـا بـه قـدم، سـوختـه چشــم بـــه قتلـگــهِ او دوختـه
فـاطمه بــر حسین خـود، دعــا کن اشــک فشـان خـدا خدا خدا کن
دسـت گشــا و بــه ختتدا دل ببنـد آه بکــش راه بــه قــاتـــل ببند
خنجـر قـــاتل، تـو چـه بی حیــایی تشنــۀ خــونِ حجّــت خــدایی
سنــگ کـجــا؟ آینـــۀ جـان کجــا چکمه کجـا؟ سینـــۀ قـرآن کجـا
خنـجــر قــاتل و دل سنــگ اوست محاسن حسین، در چنـگ اوست
خـــاتـــم انبیـــا بگــویم، چـه شد سیّـد اوصیــا بگــویم، چــه شد
حضـــرت صـدّیقــه، خـدا خـدا کرد شمـر سـر حسیـن، را جـــدا کرد
گشتــه عیــــان، نشـــانـۀ قیـامت اهــل حـــرم، ســر شما سلامت
صــدای «یـــا حسیـن» را بشنــوید همــه، مهیـــای اسیــری شـوید
حنجــر تشنـه نهــری از خـون شده شمـــر ز قتلگــاه بیـــرون شـده
فـاطمه، مــاهت قمـــر نیـزه‌هاست سـر حسینت، بـه سر نیـزه‌هاست
سر بـه سر نیزه به تـاب و تـب است نگــاه او به خیمــۀ زینــب است
یک نگهش به مـادرش فـاطمه است یک نگهش به جانب علقمه است
صورتش از خون جبین، خضاب است بـر لـب او صــدای آب آب است
بـر سـر نـــی، ذکـــر خـدا بـر لبش قتلگه است و اسب بی صـاحبش
مـــردم کــوفه! چــه لئیـم و پستید همـه حقیقت‌کُــش و زر پـرستید
پـــردۀ حـــرمـت نبــی، دریــدیـد ســـر از تـن حسیــن او بـریدید
چـــرا بـــه روی اســب‌ها نشستید سینــۀ او را ز جفــــا شکستیــد
چقـدر پسـت و بـی حیــا و بــدیـد چــرا بـه خیمه‌هـایش آتش زدید
اگـــــر شمــــا حسیــن را دشمنید چـرا سکینــه را کتــک می‌زنیــد
در وسـط خیـمـــۀ افــــــروخـتـه بــه قــــول آن شـاعر دلْسـوخته
طفــل سـه ســاله کــه کتـک ندارد او کــه قبـــالــۀ فـــدک نــدارد
فــاطمه را بــه خــویش، واگـذارید بــه گــوشواره‌اش چـه کـار دارید
وای خـدایــا! نفسـم، شــراره است هـدف اگــر غـارت گوشواره است
چـه شـد کـه گـوشـواره را کشیـدید
گـوش ورا، چــو قلــب او دریدید
«میثم» از این شعله که افروختی
جـان بنـی فـاطمه را ســوختی
یک ماه خون گرفته 4 - غلامرضا سازگار
روبـه‌صفتـان! مـن پسـر شیـرخـدایـم ریحــانــۀ دامــان رســــول دو سـرایم
هم، در یم طوفان زده، کشتیّ نجــاتـم هــم، در دل ظلمتکـده، مصبــاح هدایم
هــم سیّــد و آقــای جوانــان بهشتم هــم رهبـر و مــولا و امـــام شهــدایم
بـا شیـرۀ جـان، پــرورشم داده محمّـد بــوده ز سر انگـشت نبی، آب و غــذایم
گــر اهــل نمــازید شمـا، جان نمـازم ور اهـــل دعــایید، همـــان روح دعایم
هم حجرم و هم زمزم و هم رکن و مقامم هم کعبه و هم مروه و هم سعی و صفایم
دانـنـدۀ اســـرار سمـــاوات و زمینـم فــرمـانده جیـش قـــدر و ملک قضایم
هـم ذبـح عظیم آمده در وصف مقامم هم معنی والفجرم و هم شمس ضحـایم
اسـلام شود، یکسـره سیراب ز خـونم هـر چند کـه خود، تشنه‌لبِ کرب و بلایم
در مـاه حـرام از چه حلال آمده خونم مـن خـون خـدا و پســر خــون خدایم
صــدبــار مــرا، داغ روی داغ نهادید یکـبـار نگفتیـد کــه مهمــان شمـــایم
والله! که یک لحظه، به ذلّت ندهم تن صــد بـــار ببــرّنــد اگـر، سـر ز قفـایم
والله! کـه هـرگز نـدهم دست به ظالم حتّــی بـه سـوی تیر، اگـر سینه‌گشـایم
دانشگـه مـن، دامن زهـراست بدانید عـــزّت، زده از روز ازل بــوسـه بـه پایم
سر دادن و بر اهـل ستم دست‌نـدادن تا حشر همین است، همین است، ندایم
هـر چند کـه در کــرب‌وبـلا یـار ندارم بــاشد همـۀ ملـک خــدا، کـرب‌وبـلایم
فریاد خدا هست، بـه رگ‌هـای گلـویم تـا حشـر رســد، از ســر ببْــریده ندایم
امــروز نـه، دیــروز نــه، از روز ولادت جـان بـر کـف و سینـه سپــر تیـر بلایم
خـواندم ز پی یـاری دین، خلق خدا را تا خود، که دهد گوش، بـه فـریادِ رسایم
غسل بدنم: خون، کفنم: خـاک بیـابان بـا خـاکِ رهِ خویش، بـه هــر درد دوایم
من خود شجر نورم و بارم همه توحید ای مــردم کــوفـه نبــوَد سنـگ، سزایم
بـر زخـم دلـم، هـر چه توانید بخندید شیعه است که تـا حشـر کند گـریه برایم
از چـار طرف راه به سـویم ز چه بستید والله قســم مــن بــه شمــا راهنمـایم
حاشا که نگیرد کرمم دست ز میثم
کو مرثیه خوانم بوَد و مدح سرایم
یک ماه خون گرفته 4 - غلامرضا سازگار
روز عــاشـوراست یــا آغــاز روز محشر است آسمــان دود و زمیـن، مــانند کـــوه آذر است
جسـم هفتــاد و دو ثـــارالله، بــر روی زمین بـرفراز نیزه، چون خورشید تـابان یـک سر است
مــاه زهـــرا، می‌درخشـد بــر فــراز نیزه‌هـا یاکه خورشید است و یک نی از زمین بالاتر است
غـرق خـون، پیراهن یـک سیــزده‌سـاله پسر شعلـۀ آتـش، بلنـد از دامـن یــک دختـر است
یک جوان، گردیده جسمش، چاک‌چاک و ریزریز وای بر من، وای بر من، این جوان، پیغمبر است
نـه خـدایـا این محمّد نیست، مـن نشناختم ایــن امیـد یــوسف زهـــرا، علــیّ اکبر است
غنچـه‌ای بینـم بـــه روی شـانـۀ خون خـدا غنچـۀ نشکفتـه‌ای، کـز بــاغ گـل، زیبـاتر است
از گــل لبخنـد و از خـــون گلــویش یـافتم مهر طومار حسین است ایـن علـی اصغـر است
از کنـــار علقمــه آیـــد صـــدای فــاطمـه در غـم عبـاس خود، گریان به جـای مـادر است
شاخۀ یاسی، در این صحرا شده نقـش زمین دست عباس است این یا دستهـای حیدر است
یکطـرف، بینـم دو دختـر، خفتـه زیــر خارها آن شبیـه زینـب، این زهـرای از پـا تا سر است
ای جــوانان بهشتـی، رو در ایـن صحـرا کنید جـان بـه کـف یاری کنید، آقایتان بی‌یاور است
حر، علی، عباس، عبدالله، وهـب، قاسم، حبیب حنجـر مولایتـان لـب تشنـه، زیـر خنجر است
لالــه‌هـا در خـــاک بـرگـردید یـا پرپر شوید لاله‌های فاطمه، هم غرقه خون،هم پـرپـر است
در کنــار قتلگـه بــا هــم زنـــی را می‌زننـد این همـان دخت علی، ناموس حیّ داور است
نیزه‌ای در دست خولی، خنجری در دست شمر یک بدن افتـاده، دورش یک بیابان لشکر است
خـون زنـــد فـــوّاره از زخــم بریده حنجری روی هر زخمش، نشان بوسه یک خواهر است
میثم انصافت کجا رفته است بس کن، لال شو
هـر کـلامت بــر دل زهـرا، شراری دیگر است
یک ماه خون گرفته 4 - غلامرضا سازگار
دل‌ها سـراسر آب شد، حتـی دل سنگ بس کن دگر خـاموش شو ای آتـش جنگ!
از آل عصمت پـــردۀ حـرمت دریـدی ریحــانـۀ ختــــم رســـل را ســر بـریـدی
دیگر چه می‌خواهی ز جـان اهل‌بیتش آتــش مـــزن بــــر آشیـــان اهـل‌بیتش
ظلم سقیفـه! کشتن مـولا کمت بـود؟ آتتـش زدن بـــر خـانه مــولا کمـت بـود؟
قــرآن کجـــا و لانــۀ آتـش گـرفتـه عتــــرت کجـــا و خــانـۀ آتــش گــرفته
این شعله‌ها از لاله‌های گلشن کیست؟ دودی که بـر گـردون رود، از دامـن کیست؟
الله اکبـــر تیــغ دشمن تیــزتـر شـد جـــام بــــلا در کــــربـلا لبـریــزتـر شـد
دشمن به گلـزار ولایت آتش افروخـت دودش به چشم عرش رفت و آسمان سوخت
اطفـــال را فکـــر فــــرار از آشیــانه دشمـن بـه استقبــــالشــان بـا تــازیـانه
در بین دشمن بـر فلک فریادشان رفت بـا سـوز آتش حـرفِ آب از یـادشـان رفـت
چـون طایـر بی‌بال و پـر از جا پـریدند افتــان و خیــزان از حـرم بیـرون دویـدند
با آنکـه دشمن گـریه بر احـوالشان کرد از هر طـرف بـا کعـب نـی دنبــالشان کـرد
اینــان پیــاده، آن جفـا جویان سواره دنبــــالشـان کـــردنـد بهــــر گــوشواره
دو خسته طـایـر سر به زیـر خـار بردند از بیــم دشمـن در بیـابـان جـان سپـردند
آثـار کعــب نیـــزه‌ها بـــر روی شانه گشتنـد نیــلــی یـــــاس‌ها از تــــازیانه
دو کودک از وحشت به صحرا روی بردند لــب تشنـه زیــر بـوتـه‌هــای خـار مردند
طفلی به زیر کعب نـی از حـال می‌رفت طفلی ســرآسیمـه سـوی گــودال می‌رفت
تا کعب نی در دست خصم خیره‌سر بود بـر حفـظ جـان کودکان، زینـب سپــر بود
زینب سپر شد تا که دین پاینده مانَد
خـط شهـادت تـا قیـامت زنده ماند
دو دریا اشک1 - غلامرضا سازگار
بــر وسعت صحـرا نگـاهم خیـره گشته خـورشید هـم دیگر به چشمم تیـره گشته
چیــزی نمـی‌بینـم در امـــواج تبــاهی غیــر از سیـاهی در سیــاهی در سیــاهی
گویی چراغ عمـرِ هستی گشته خـاموش خورشید در خون گم شده، گردون سیه‌پوش
در قعـر تــاریکی چـو مرغ بی پـر و بال یـک اسـب بی‌راکـب بـرون آمد ز گـودال
بـر پیکـرش از تیــر دشمن بـال رُستــه پیشــانـی از خـــون رســول الله شُستـه
اسبـی کـه از مــرغ امیـدش پـر بریدند در پیـش چشمش صاحبش را سر بـریدند
اسبـی صـدای شیهـه‌اش بـر اوج افـلاک اسبی طواف آورده بر یک جسمِ صـد چاک
اسبـی که از دریـای آتـش تشنـه‌تـر بود در تشنـگـی سیـــراب از خـون جگـر بود
اسبـی که گـردون را ز دود دل سیـه کرد از صــاحب او ســــر بــریدند و نگه کرد
اسبـی که همچون کوه آتش مشتعل بود سوی حـرم می‌رفـت و از زینب خجـل بود
وقتــی صــدای شیهــۀ او را شنیــدند چشـم انتظــاران از حــرم بیرون دویدند
دیــدند بــر پهلـوش زیــنِ واژگـون را دیــدنـد بـــر پیشـانی او، رنـگ خون را
دیدند اشک خجلتش از دیده جاری است دیـدند دور خیمـه گــرمِ سـوگواری است
اهل حرم یکسر به دورش صـف کشیدند جـای گریبـــان سینــۀ خـــود را دریدند
بر گـردنش انـداخت دسـت دل سکینه کـــای همسفــر بـا راکب خـود از مدینه
ای رفــرف معـراجِ خـون، پیغمبرت کو؟ ای آمـده از فتـــح خیبــر، حیـدرت کـو؟
بـا مــن بگـو قـرآن احمـد را چه کردی بـا مـن بگـو جــان محمّـد را چـه کردی
ما هر دو همچون طـایر بشکسته بـالیم ای اسـب بی‌صـــاحب بیـا بـا هم بنالیم
خـوب از امـام خـویش استقبال کـردند قــــرآن پــــاره پــاره را پـامـال کردند
وقتی که بوسیدم لبش را جـانم افروخت از شدت هُرم لـب خشکش لبم سـوخت
آیــا تـــن بی‌تـــاب او را تـاب دادند؟ آیـا بـه آن لـب تشنــه آخـر آب دادند؟
باب مــرا آب از دمِ شمشیـر دادند
او آب گفت و پاسخش با تیر دادند
دو دریا اشک 1 - غلامرضا سازگار
با آنکه هر عضوش ز هر عضوی جدا بود مقتـل بـر او آغـوش پـر مهـر خـدا بود
تصـویـــر وجــه الله در آیینــه‌اش بود هر زخم اویک بـاغ گل بـر سینه‌اش بود
هستیش بـر دست و خـریـدار بـلا بود عطـر بـهشتش هــم غبــار کربـلا بـود
مهمان خود را کوفیـان حـرمت گـرفتند بـر قتـل او از یـک دگـر سبقت گـرفتند
بر روی هر زخمش‌که چون زخم جگر بود زخمی دگـر زخمی دگـر زخمی دگـر بود
از بس که زخم آمد ز شمشیر عـدویش انــدام او شـد مثـل رگ‌هـای گلـویش
صیاد می‌خواهد ز زخمش خـون بـرآرد صیدی که گشته قطعه قطعه خون ندارد
دریـای خون و گوهر غلطان که دیــده زانــوی شمـر و سینـۀ قـرآن کـه دیده
ای عون ای عبـاس ای جعفـر کجایید؟ عبـدالله و قـاسم عـلی‌اکبــر کجـایید؟
ای پاک‌بازان! یوسف زهرا غـریب است هر زخم او یک آیۀ «امَّن یُجیب» است
ای خفته در دریای خون! از جای خیزید آخِــر شمـــا مــردانِ میـدانِ ستیزید
این پیکــر صدچـــاک را در بر بگیرید از دست شمـر سنگـدل خنجـر بگیرید
ای آسمان بشنو صدای «یارب»اش را در خیمـه بـر گـردان ز مقتل زینبش را
روی خـدا از خـون پیشانی شده رنگ قاتل گرفته مـوی او را سخت در چنگ
واویلتــــا قلــب محمّـــد را دریدند ریحانۀ او را بـه خـاک و خون کشیدند
فـرزند زهـرا بــا لـب عطشان فدا شد آخر به ده ضربت سرش از تن جدا شد
تنهـا نه وجـه کبریـا را سربریدند
اینجـا تمـام انبیـا را ســر بریدند
دو دریا اشک1 - غلامرضا سازگار
خیــل ملایــک لشکرش بودند آن روز شمشیـرها فـرمــانبرش بــودند آن روز
بـا یـک اشـارت حکـم او را می‌شنیدند قـلـب تمــام شمرهـــــا را می‌دریدنـد
او جـان به کـف تسلیم ذات کبـریا بود ســر تــا قــدم قــربانی وصـل خدا بود
تـن را ز هــر جــانب نشان تیرها کرد رفــع عطـش ز آبِ دمِ شمشیــرهـا کرد
شیـــرخـدا را روبهـــان تسلیـم دیدند از چـــار جـــانب بهــر قتــل او دویدند
بغـض درون و زخـم دل را چـاره کردند قـــرآن ختـــم الانبیـــا را پـــاره کردند
اعضـای او از هم جدا می‌شد به شمشیر زخــم تنــش را بخیـه می‌کـردند بـا تیر
تـــا بنگــرد بی‌پـرده بر رخسار جانـان هر زخم او چشمی شد و هر تیـر، مـژگان
گـرچه عدو بـا تیـر، او را بـارهـا کشت تیری که زد بر قلب او، بیرون شد از پشت
با آن که رحمت از سرانگشتش روان بود دو چشمۀ خـون از دو سـوی او روان بود
بر غربت او دشت و هامون گـریه کردند شمشیرهـا و سنگ‌هـا خـون گریه کردند
با روی خونین کام عطشان جسم صدچاک
یـک لحظـه عــرش کبــریـا افتاد بر خاک
دو دریا اشک1 - غلامرضا سازگار
ای اهل شـام و کـوفـه من نجـلِ رسولم پــــروردۀ دامــــــان زهـــــرای بتـولم
مـــرآت ذات خـــالقِ اکبـــر منـم من قـــــرآنِ روی قلــب پیغمبـــر منــم من
فـــرموده در اوصـــاف، فخـر عـالمیْنم: مـردم! حسین است از من و من از حسینم
مـن سیـّـدِ جمــــع جــوانـان بهشتم روح کتـــاب الله و ریحــــــان بهشتـــم
مــن کــلِّ احمـد را ز احمـد ارث بردم مـن از ســر انگشـت محمّـد شیر خـوردم
گهوـاره جنبانم همـان روح‌الامیـن است بغضم همه کفر است و مهرم اصل‌دین است
مـن رکــن ایمــانم، اگـر ایمـان بدانید مــن روح قـــــرآنم اگــر قــرآن بخوانید
من بــر تمـــام عــالم خلقـت، امـامم من حمـد و تکبیــر و تشهّـد، من قیــامم
تطهیـر و قــدر و هل اتی و کـوثرم من میــزان اعمـــال شمــا در محشــرم مـن
بــوسیده احمـد عضـو عضـو پیکـرم را صــورت، گلـو، لب، بلکه از پـا تـا سـرم را
فُلـک نجـات خلقــم و خـود نـاخدایم خـوانـده رســول الله مصبـــاح الهــدایـم
روحــم روان رحمـة للعــــالمین است تیغــم همــان تیــغ امیـرالمـؤمنین است
لب‌هــای ختــم الانبیــا روی لبـم بود بـــالله قســم دوش محمّـد مـرکبـم بـود
ای قوم بی‌شــرم و حیـا پستید پستید بـــر قتـــل فــرزنـد پیمبــر عهـد بستید
کردید از من دعـوت و عهـدم شکستید حتـــی بـــه روی اهـل‌بیتــم آب بستیـد
با چشم خود دیـدم کـه کشتید اکبرم را بـا تیــــر بگْرفتیـــد از شیــر، اصغــرم را
بــاغ گـل یــاس مـرا از مـن گــرفتید
لـب تشنــه عبـاس مــرا از مـن گـرفتـید
در لالـه زار سینــه جــز داغــم نمانـده یـک لاله نه، یک غنچـه در بـاغـم نمـانده
مـاه حـرام و عزمتان با من قتـال است خود با کدامین جرم، خون من حلال است؟
بـا دیـن و قـرآن و شـرف کـردید بـازی ایـن اسـت آیـا شیــوه مهمــان نــوازی؟
ایـن بـود رسـم حرمت از پیغمبر و آل؟ اطفــال معصـومـش زنند از تشنـگی بـال
والله جــز مــن زادۀ پیغـمبری نیـست از خــانـدان او حسیــن دیگــری نیـست
وقتی شـرار خشم حـق در حشـر خیـزد از چنگتـــان خــونِ مــن مظلـــوم ریـزد
منشـور پـر شـور مرا با هم بخوانید
اتمام حجـت بـا شما کردم، بدانید!
دو دریا اشک1 - غلامرضا سازگار
ای سنگ‌ها پیـوسته بـا مـن خون بگریید چــون ابـر در صحـرا و در هـامـون بگریید
ای اشک‌ها بـاران خـون گـردید در چشم ای بحـرهـا طوفان شـویـد از آتـش خشم
طوفان اشک و سیل خـون شد سدِّ راهـم خــورشیـد را ظلمـت گـرفـت از دود آهـم
ای آسمــان کن گریـه چـون ابـر بهـاران مگــذار تـــا از هــم جـدا گردنـد یـــاران
بـــر یــوسف زهــرا دگــر یـاری نمانده حتـی عَـلــم، حتــی علمــداری نمــانـده
هفتـاد و دو آزاد مــرد افتــاده بـر خاک هفتـاد و دو قـرآن همــه با جسم صدچاک
خیمـه پر از فریاد و آه و اشـکِ زن‌هاست پشـت و پنــاه عــالمـی تنهــای تنهـاست
هنگام رفتن گشتـه مشتـی زن سپاهش بیـن همـه گــردیـده طفــلـی سـد راهش
از اشک خونین سـرخ کـرده خـاک ره را مـوی پـریشـانش پریشــان کــرده شـه را
از چشم حق بـا نـرگس چشمش بَرد دل دستش به دست اسب و پایش مانده در گل
او در میان جمع پیش از جمع می‌سوخت آرام بـود و بی‌صـدا چـون شمع می‌سوخت
افتـــاده بــابـا را بـه رخسـارش نظـاره کــز گـریـه می‌لـرزد بـه گـوشش گـوشواره
آزاد کــرد از حبـس دل ســـوز نهـان را
آهـی کشیـد از دل کــه آتـش زد جهـان را
کـای سوختــه ز سـوز آهـت حـاصلم را «لا تحـرقـی قلبــی» مـــزن آتـش دلـم را
ای سدِّ راهم سیــل اشـک و دود آهـت کشتی مـراهـم بـا سکـوتت، هــم نگـاهت
یک لحظه از هم بـاز شـد بغـض سکینه فــریــــاد آرامی کشیــد از ســوز سیـنــه
گفتـا بـه مـرگ سرخ تن دادی پـدرجان بـر تیر دشمن سینه بگشــادی پـدر جــان
فرمـود چــون بـر تیـغ دشمـن رو نیارد یـــاری کــــه غیـر چنـد زن یــاری نـدارد
آهـی کشیــد از سینــۀ ســوزان سکینه گفــت ای پـــدر مــا را ببـر سـوی مدینـه
تنهــای تنهــا رو بـــه کـام مـرگ بردی ما را در این صحــرا به دست کـی سپردی؟
فــرمـود اینجـا جــز خـدا یــاری ندارم تنهـــا بـــه لطــف او شمــا را می‌سپـارم
بـــاید بــه صحــرا سـر نهیـد از آشیانه بــــاید سپـــر گـــردیـد پیــش تـازیانه
بــاید کـه گـم گــردید در دامـان صحرا گــــردید زیــــر خـــارهـا مهمــان زهرا
آرام بــاشید از عــزیـزانم خـدا را
در کوچه‌های کوفه می‌بینم شما را
دو دریا اشک 1- غلامرضا سازگار
صبـح محشـر پیشتـر از روز موعـود آمدی آفـتـابا تیــره‌تـــر از چشـمـۀ دود آمــدی
آسمــان از کـار مـاندی رنگ خود را باختی فـاش بـرگو جـان احمـد را کجــا انـداختی
ســــورۀ زلـــزال آیـــات عـذاب آورده‌ای ذوالجنـاح از قتلگه خــون جـای آب آورده‌ای
شعلـه بـر فـرق زمین از بـام گردون ریخته وای بـر مـن از سـم اسبـان چرا خون ریخته
یـا محمد نـوک نـی خورشید تابان را ببین زیــر سـم اسب‌هـا سـی جـزءِ قرآن را ببین
پیکـر تـــوحید پـامـال سـواران می‌شـود جــان شیـریـن محمـد تیــرباران می‌شـود
بــاز اولاد سقیفـــه از پیمـبـر مـی‌بُــرند نــازنین ریحــانه‌اش را از قفــا ســر می‌برند
یامحمد با سرشکت عرش را در خون بکش خارهـا را از تــن ریحـــانه‌ات بیــرون بکش
گـرگ‌هـا بر پیکـر تـوحید چنـگ انـداختند جـــای گــل در دامن گـودال سنگ انداختند
گشتـه از شــرم گـلــوی تشنـه او آب، آب
آفتاب اینقــدر بـر ایــن پیکــر عـریان متاب
تیـرگی در دامـن صحـرا تلاطـم کرده است اسب بی‌صاحب مسیـر خیمه را گم کرده است
یک تن صد چاک و یک صحرای لشکر قاتلش زخــم روی زخــم بـر زخـم تن و زخم دلش
آنکـه تنهـا خیمه‌هـا را داد دیشب پاس کو
کودکـی آتــش گـرفته دامنش عبـــاس کو
کـربلا گلخــانـۀ خــونیـن زهـرایی شــده حنجـر ســـرخ علـی‌اصغـر تمـاشایی شده
شیرخوار شیر داور شیر می‌خواهد چه کـار حرمله یک حلق نازک تیر می‌خواهد چه کار
یابن زهرا خون اصغر را به اشکت پاک کن تا نـرفته زیـــر ســم اسـب او را خـاک کن
دسـت سـردار ولایـت قطـع از پیکـر شده لالۀ لیلا ز نیــش خـــارهـــا پــرپـر شده
جسم صدچاکش یکی گردیده با پیراهنش زخــم پیکـر بیشتـر از حلقه‌هـای جوشنش
نیــزه‌هــا و سنگ‌هـا و تیـغ‌هـا و تیـرها آمدنـد از چـــارســو بــر یـاری شمشیرها
از سقیفـه هیــــزم آوردنـد باز افــروختند خیمه‌های وحی را چـون بیت زهرا سوختند
ای قیامت قامتان خوش روی خاک افتاده‌اید پـاره‌پـاره قطعـه‌قطعـه چـاک‌چاک افتاده‌اید
بــار دیگـــر از رگ بیــداد خون جاری کنید طایـران بـــوستـان وحــــی را یــاری کنید
لالـه‌رویـــان تنـگ افتـــادنـد بیـن خارها دیده‌انـد از چار جـانب مـرگ خـود را بـارها
یا محمد حمزه کو عباس کو جعفر کجاست زینب مظلومه را کشتند پس حیدر کجاست
طــایـری بشکستـه از تیـر حوادث بـال او همچـو شـاهین لشکـری انـداخته دنبال او
تــازیانه بر بــدن‌هـا کعـب نی بر دوش‌ها پـاره گشتــه از بـــرای گــوشـواره گوش‌ها
ای شرار خیمه‌های وحی عــالم را بسوز
شاخه‌ها و برگ بار نخل «میثم» را بسوز
یک ماه خون گرفته 7- غلامرضا سازگار
ای وقف خاک راهـت اشک امیدواران گل کرده زخم داغت بر قلب داغداران
اطفـال بی‌پنــاهـت تـا دور قتلگاهت کـردند مقدمت را بـا اشـک لاله باران
گفتی به صبر کوشم فریاد خود بپوشم بنگـر فکنـده آهـم آتش به کوهساران
عزم قتال کردی دشمن فزون تو فردی تــرسم پیــاده گــردی با نیزۀ سواران
تو می‌روی به میدان از بهر دادن جان مــن بی‌قرار مـاندم در جمع بی‌قراران
بگذار تا بگریم چون ابـر در بهاران
کز سنگ ناله خیزد روز وداع یاران
هجـــرت بـلای جــانم وصــلت دوای دردم بگذار تـا چــو خورشید دور سرت بگردم
بی‌تــو چـو شمـع محفـل سـوزم در آتش دل در دیـده اشک خونین در سینه آه سردم
ای قبلــۀ مــــرادم بـــاشد هنـــوز یـــادم تو گریه بر سکینـه مـن گریه بـر تو کردم
بـا اشـک بی‌صـــدایم پشـت سـر تـو آیـــم جـای نفـس ز نـایم خیـزد شراره هر دم
بی‌تو شکیب سخت است داغ حبیب سخت است با صبـر خـو گــرفتم با خویش در نبردم
بگذار تا بگریم چون ابـر در بهاران
کز سنگ ناله خیزد روز وداع یاران
دل می‌دود به دنبال چشمم بود به سویت هم رفتـه دل ز دستـم هم مــانده آرزویت
بگـذار تـا بســوزم بــا آه سینـه ســوزم بگـذار تـا بمـویــم از تــارتـــار مـــویـم
بگذار تـا بیفتـم بــر روی خــاک پــایت بگـذار تـــا بگیـــرم یک بــوسه از گلویت
گفتم رخت ببوسـم دیـــدم ز تشنه‌کامی تــاول زده است لبهـا گشتـه کبـود رویـت
قسمت نشد که خونم ریزد به خاک راهت فرصت نشد که با اشک گرد از رخت بشویم
بگذار تا بگریم چون ابـر در بهاران
کز سنگ ناله خیزد روز وداع یاران
ای از مــدال زخمت بــر سینـه‌ام نشــانه از تــارتــار مــویم آتــش کشــد زبانه
بگـذار تـا چـو اکبـــر رزمنـدۀ تـــو باشم بگـذار تـا چـو عباس گیرم علم به شانه
سرتا قدم خروشم من چـون به صبر کوشم وقتـی ز سینـۀ سنـگ داغـت زند جوانه
ای کاش با تو می‌شد در خون خود بغلطم ای کاش بی تو از من می‌سوخت آشیانه
تیـغ فــراق بــاشد بــرنده‌تـر ز شمشیـر داغ عـزیــز بـاشـد بـــدتـر ز تــازیانه
بگذار تا بگریم چون ابـر در بهاران
کز سنگ ناله خیزد روز وداع یاران
یک ماه خون گرفته 7- غلامرضا سازگار
آب آتش، اشک خون، دم شعله، دل دشت بلاست نـــاله فــریـاد درون، فــریـاد بــر اوج سماست
مشـک خشـک و کـام تفتیده نفس هـا سـوخته جــام خـالی چشم ها از اشک پر در خیمه هاست
غــرقه در دریــای خــون فُلـک نجـات اهل بیت بـرفـراز نیـزه چـون خـورشید، مصبـاح الهـداست
آفـتــابی آمــده از چنـگ گـرگــان چنـگ چنـگ مـــاه کنعــان است ایـن یـا خـامس آل عباست
مــاه لیــلا بــر زمیــن و آفتــابـش سـایـه بان اکبـــر اسـت الله اکبـــر یـا کـه ختـم الانبیـاست
تــن کتــاب الله و زخمـش آیـــه هـای ریختــه آیــه هـــای ریختـــه نقــش زمیــن کربلاست
در یـــم خــون از دم شمشیــر نـوشیده عســل سیزده ساله که نُقلش سنگِ کین، خونش حناست
قــامت او لالــه گــون گـــردیده از ختتون گـلو صـــورت او شستــه بــا اشـک امـام مجتباست
دو ستاره خفتـه در خـون بیـن هفتـاد و دو مـاه چهــرۀ خــورشید را از رویشــان نـور و ضیـاست
ایـن دو طفـل سـر جــدا از تـن، دو طفـل زینبند یـــا دو اسمـاعیل قـربانـی بـه صحـرای منـاست
غنچــۀ نـــورستــه ای از تشنگـی پــرپـر شده در کمــال تشنــگی سیــــــراب از آب بقــاست
چشــم هــای نیــم بــازش چشمـۀ فیض خدا دستهـای بستـه اش از عــالمی مشکـل گشـاست
بر لـب خشکیده اش جـای لـب خشـک حسین بــر گلــــوی نــازکش گلبــوسـۀ تیـر جفـاست
می زنــد فـواره خـون از حنجـر خشـک حسین زخــم او زخــم محمـــد خـون او خون خداست
ســـورۀ نــــورانی نــــور آمــده نقــش زمین این عجب بـاشد کـه بسـم الله روی نیـزه هـاست
خیمــه هـا آتــش گـــرفتـه مثـل بیـت فاطمه یــا امیــرالمــومنین فــریـاد، عبـاست کجـاست
از بــرای گـوشـواره گـــوش هــا را مــی درنـد گـوش پاره، کعب نـی پـاداش و اجـر مصطفاست
ای حسینیون حسین از مـوج خـون مبعـوث شد گــویـی او پیغمبـر اسـت و قتلگـه غـار حـراست
مصحفـی را کـه علـی خوانده، نبی بوسیده است از ســم اسبــش دگــر پــامـال کـردن نـارواست
کـوفیـان را در کنــار جسـم صــد چـاک حسین تــازیانه، کعب نـی، دلجـویی از صـاحب عـزاست
با همین سوزی که "میثم" خیزد از اشعار تو
دستگیـرت فـاطمه در عـرصۀ روز جـزاست
یک ماه خون گرفته 2- غلامرضا سازگار
نفـس صبـح، شرار است، شـرار است، شـرار آسمـان کوه غبــار است، غبـار است غبار
کــوه‌ها سـوخته چـون سینۀ خورشید، همه دودشـان مانده بـه آیینـۀ خورشید، همه
قـدسیان سـوخته‌بـال و پرشان چون دلشان عرشیان خیمـۀ انــدوه شــده محفلشان
بـر دل ختــم رسل، بـار غمـی سنگین است گیسوی فـاطمه از خون خدا رنگین است
عـرش اعــلا بـــه روی خـاک زمیـن افتاده یا که جان دو جهـان از سـر زیـن افتاده؟
سـی‌هـزار ابـرهـه بـر جنــگ خـدا آمده‌اند در پـی قتـــل امـــام شهـــدا آمـده‌اند
نـاخلف‌های سقیفه همـه شمشیر بـه دست نیـزه‌داران همه بی‌رحم‌تـر از زنـگیِ مست
گشته آمیختـه بــا بغـض محمّــد گلشـان کینـۀ آل علـی تلـخ‌تــریـن حــاصلشـان
قصـد معـراج تمــاشـای خـدا کرده حسین کثــرت تیـر ببیـن بـــال در‌آورده حسین
سنگ‌هـا! یکسـره از سـوز درون گـریه کنید بر تن غرقه به خونش همه خون گریه کنید
آب‌هـا! در شــرر خجـلت خــود آب شـوید باید از داغ لبش در تـب و در تــاب شوید
هــدف تیــر بــلا ســورۀ رحمــان ای وای سم اسب و ورق پــــارۀ قــــرآن ای وای
کـاش خـورشید نمی‌تـافت بـه کوه و صحرا ره گـــودال ببنــدیـد بـــــه روی زهــرا
مصطفـی سـوخت سراپـا و علی جامه درید شمـــر در محضـر مــادر سـرِ فـرزند برید
سـر که گردید جدا، قـاتل خونخواره گریست تیغ قـاتل هـم بـر آن گلـوی پاره گریست
خضر، لـب‌تشنـه فـدا گشـت بگـو یـا زهرا سـر به ده ضــربـه جدا گشت بگو یا زهرا
دوستـان! وای مــن و وای مـن و وای شما بــه خـدا آب نــدادنــد بــه آقــای شما
به خـدا گـرگ‌صفـت بــر بدنش چنگ زدند بـه خــدا آب نـدادنـــد ولــی سنگ زدند
حـق پیغمبـــر اســلام ادا شــــد دیـدید؟ سـر تــوحید، لب تشنـه جدا شد دیـدید؟
تسلـیت فـاطمـه! نــور بصـــرت را کشتند بـه خـدا اهـــل سقیفـه پسـرت را کشتند
بـــاغ آمـــال سکینــه همـه پـرپـر گشته اسـب بی‌صـاحب بــابـا بـه حـرم برگشته
اشک بــا یــاد لـــب تشنـــه‌لبــان آورده در حرم خــون، عـــــوض آب روان آورده
بـا تپش‌هـای دلـش روضـۀ مقتـل خوانده شیهه‌هــایــش جگــر فــاطمـه را لرزانده
بـاز بیـدادگـران آتـــش کیـــن افشـاندند بـــاز بیــت‌الحـــرم فـاطمـه را سـوزاندند
سپـه کـفــر بــه ســـــوی حـــرم آل آمد کعـب نی بــود که بــر شانـۀ اطفــال آمد
کــه دهـــد فــاطمـۀ فـاطمـه را دلـداری؟ بشتابید که خـون گشتـه ز گـوشش جاری
دو کبـوتـر بــه بیـابـان ز عطش جان دادند بنــویسید کـه در چنــگ عقــاب افتـادند
بنــویسیـد کـه ســـر در دل خــاری بردند بنــویسید که از تــرس بـه صحــرا مردند
دامــن هر دو پر از آتش و دود است هنوز
بنـویسید تـن هــر دو کبــود اسـت هنوز
یک ماه خون گرفته 6 – غلامرضا سازگار
کـوفیـان! من پسر فاطمه؛ مصبـاح هـدایم پسر خـون خدا، خـون خدا، خون خدایم
گهــر بحــر نبــوت، ثمـــر نخــل ولایـت سـومین حجت و پنجم نفـر از آل کسایم
روح ریحـان نبی، نجـل علی یــوسف زهرا پـای‌تـاسـر همـه قـرآن رسـول دو سرایم
شـرر قهـر خـدا ســرزنـد از آتــش خشمم رحمـت واسعـۀ حــق، نفــس روح‌فزایم
خلق ناگشته جهان، دور سرم گشته شهادت خـوانـده‌اند از شب میلاد، امـام شهـدایم
صاحب سِر هـوالحق و هـوالحی و هوالهـو عبـدم و آینــۀ غیــب خـداونـد نمــایم
کعبه و حجر و حطیم و حـرم و ذکر و طوافم نیت و رکن و مقام و حجر و سعی و صفایم
بـوده هـر روز، نبــی زائــر اعضـای وجودم بر سراپای زده بوسه به هر صبح و مسایم
چه سـراسـر بگـذاریـد بـه خـاک قـدمم رو چه بِبُــرّید در این دشـت بلا سـر ز قفایم
بـه لب آب، لب تشنــه بِبُـــرّیـد ســرم را کـه به خون، زنــگ ز آیینـۀ قـرآن بزدایم
من به خود نامدم ای قوم،در این وادی سوزان نـه مگـر اینکـه شما نـامه نوشتید بیایم؟
عجبا مــاه حرام است و حلال آمـده خـونم به چه تقصیر خدا را چه بود جرم و خطایم؟
به سـویم راه نگیـرید کـه مــن رهبـر دینـم بـه رویـم آب نبنـدید کـه مهمـان شمایم
عهد و پیمان من و دوست همین بود از اول که بـه شمشیر شما سینۀ خود را بگشایم
گشته هر زخــم تنـم یک گل لبخند به پیکر بشتــابید کـه من عـاشق شمشیـر بلایم
اگر از چـرخ بـریزد بـه ســـرم شعلـۀ آتش یــا ببـارد بـه تن از چـارطرف تیر جفایم
اگـر از سـمّ ستوران شکنـد سینــه و پشتم وگـر از تیـر، بـدن بـال درآرد چـو همایم
اگر از نیــزه شکــافید دلــم را، گلــویـم را آن‌چنـانی که زنـد خون گلو مـوج ز نـایم
اگـر از حنجـر ببـریـده بــــه دروازۀ کـوفـه بشنود از سر نــی زینب مظلـومه صدایم
ندهم دست به دشمن ندهم دست به دشمن گـر دو صـد بار کنید از دم شمشیر، فدایم
پـــرورش یــافتــۀ دامـن زهــرای بتـولم مـرگ، خـوش‌تر بـود از بیعت فرزند زنایم
من و ذلت،من و خفت،من و خاری،من و خذلان؟ شرفم گفته که رخ جز به در دوست نسایم
به خدا خـم نشـوم خم نشوم پیش ستمگر بـه خــدا غیـر خـدا غیــر خدا را نستایم
بگـذاریـد کـه لب‌تشنـه شــوم فانی فی‌الله بگـذاریـد شـود خـــون گلـو آب بقــایم
بگذاریـد کــه زینــب بــدنــم را نشنـاسد بگـذاریـد بگـریند عــزیـــزان به عــزایم
بگـذارید زنـد زخـم تنــم خنده بـه شمشیر بگــذاریـد کـه تـا حشــر بگـریند بـرایم
گـرچـه فـریاد کشیــدم، نرسیدید بـه دادم همـه دانیـد کـه مـن دادرس روز جـزایم
جگر سوختـه و اشـک روان دادمش آری
تا که «میثم» برساند به همه خلق، ندایم
یک ماه خون گرفته 5 – غلامرضا سازگار
زندگی کـائنات، بستـه بــه مـوی حسین زائـر بیـت خـداست، زائــر کـوی حسین
زخـم جبینش زنــد، خنـده بـه سنـگ بلا خـون جبین می‌شود، آب وضوی حسین
چشمۀ زخم تنش، چشمۀ فیـض خداست آب بقـا را بقـاست خــون گلـوی حسین
تیر بلا، شمع دل، مهر جبین، سنگ دوست روز ازل، خــون گـرفت آب ز روی حسین
بـذل کند همچنـان میـــوۀ مهــر و وفـا هر چه پَراند عدو، سنگ به سـوی حسین
آب بقـا خـورده آب از دو لـب خشـک او خضـر بـوَد تـا ابــد تشنـۀ جوی حسین
حنـجر خشک حسین، تشنۀ جـام الست مجلسیـان الست، مسـت سبـوی حسین
مصحف زهـرا کجـا؟ سـم ستـوران کجا؟ پنجـۀ قـاتـل کجــا؟ طـرۀ مـوی حسین
موهبت ذات هوست، لطف و عنایات اوست
«میثم» اگــر می‌شـود، مرثیـه‌گـوی حسین
یک ماه خون گرفته 4 - غلامرضا سازگار
گرچه عـالـم پــر بــود هــر روز از غـوغای تو
هیچ روزی نیست مثــل روز عــــاشـورای تو
خواست گردد ملک نامحدود حق دریای خون
ریخـت تــا خـون جبیـن بر طلعـت زیبای تو
تا مقــام قــاب قـوسین خـدا را خـون گرفت
غـرق در دریــای خـون شـد تا قد و بـالای تو
بسکه داری زخم تیر و نیزه و شمشیر و سنگ
نیست جـای بـوسه‌ای پیـدا بـه سر تا پای تو
سـر بــرآرو بـــاز بــر بالای نـی قرآن بخوان
ای تمــــام وحی در آوای روح‌افـــزای تــو
کاش می‌شد آسمان تـا حشر خاکسترنشین
وای بــر مـن پـردۀ خـاکستر و سیمای تو؟
سنـگ‌ها روی تــو را کــردند از بـام استلام
چوب در طشت طلا زد بـوسه بر لب‌های تو
داغ روی داغ آمـــد مــــرهـم زخــم جـگر
زخــم روی زخـم گـل انــداخت بر اعضای تو
خنجـر عطشـان قـاتـل از گلویت آب خـورد
جـای سقـا بود خـالی، ای عطش سقای تو
تـا خـدا دارد خـدایی تـا جهــان دارد حیات
می‌درخشـد روی نـی روی جهــان‌آرای تــو
چـون شود از درگـه لطف تو «میثم» ناامید
ای امیــد خصـم بـر جود تـو و اعطـای تو
یک ماه خون گرفته 7- غلامرضا سازگار
روح مسیـح در نفـس جـــان‌فـزای تــوست
خــورشید انبیـــا ســر از تن جـدای تـوست
جان نبی تویی که «أنامِن حسین» گفت
خــون خـدا تـویی که خدا خونبهای توست
هر قطره اشکِ ریخته، یک بحر رحمت است
هر سینه‌ای که سوخته، یک کربلای توست
از بس‌کـــه تیــر و نیزه فـــرو رفته بـــر تنت
پنـداشتم کــه پیکــر تـو نینـــوای تـوست
قـــــرآن روی سینــــۀ پیغمبـــــر خــدا!
بــاور کنم کـه دامن گــودال، جـای تـوست؟
رود فــرات تو، نمی از اشـــک‌های ماست
لبخند ســــرخ فتـح خــدا زخـم‌های توست
پیغمبـــری نیــامـده بعـد از نبـی، ولـــی
وحـی دوبـــاره در نـفس دلـربـــای تـوست
هــرجا کــه انبیـا همه بــا هم نشسته‌اند
دیـــدم خـدا مــؤسس بـــزم عــزای تـوست
زینب به محمل ارشکند سر، عجیب نیست
دشمن بـــه پــای نیــزه اسیـر صدای توست
«میثم» چگونه شرح غمت را دهد حسین!
جایی که خالق تـو مصیبت‌سرای توست؟
به قلاده ی نفس گشتم اسیر شدم زار وشرمنده وسر به زیر
تهی دستـم و بی نوا و فقیـر مرا کس نخواند ذلیل و حقیر
مقامم بُوَد بس بزرگ و خطیر امیـری حُسَینٌ وَ نعِـمَ الامیـر
حسیـن از کـرم انتخـابم کند غـلام غــلامش خطابــم کند
گـدای در خـود حسـابـم کند بهشتـم بَــرَد یــا عذابـم کند
به عشقش اسیرم اسیرم اسیر امیـری حُسَینٌ وَ نعِـمَ الامیـر
خیــالش ز من دلربـایی کنـد غمش در دلـم خودنمایی کند
نـوایش مـرا نینــــوایی کنـد ولایـش مــرا کربـــلایی کند
بداننـد خلق از صغیــر و کبیر امیـری حُسَینٌ وَ نعِـمَ الامیـر
منـم عـار او، او بــود یـار من ز لطـف و کرامت، خریـدار من
نبـودم که او بــوده دلـدار من غمش شتد انیـسِ دل زار من
از آن دم که مادر مرا داده شیر امیـری حُسَینٌ وَ نعِـمَ الامیـر
اگـر چــه گنــه کـار و آلـوده ام به خاک مزارش جبین سوده ام
دمـی بــی ولایش نیــاسوده ام گرفتــار و دلداده اش بـوده ام
از آن دم که آب و گلم شـد خمیر امیــری حُسَینٌ وَ نعِـمَ الامیــر
ز خـون جگـر پــاکِ پـاکم کنید سپس عاشق سینه چاکم کنید
بـه تیــغ محـبت هـلاکم کنیـد به صحن ابوالفضل خاکم کنید
که خاکم دهد بوی مشک و عبیر امیـری حُسَینٌ وَ نعِـمَ الامیر
به زخـم جبیـن پیمبـــر قسـم به رخسـار خـونین حیـدر قسم
به محسن، به زهرای اطهر قسم به سبطین و عباس و اکبر قسم
به هفتـاد و دو عـاشق بی نظیر امیـری حُسَینٌ وَ نعِـمَ الامیــر
دریغا که شـد خاک صحرا کفن بر آن کشتـه ی پـاره پـاره بـدن
تنش پــاره پـاره تـر از پیـرهن سرش نوک نی با خدا هم سخن
نگاهش سر نی به طفلی صغیر امیـری حُسَیـنٌ وَ نعِـمَ الامیــر
به ســردار بــی لشگــــر کـربــلا به سـرهای لب تشنه از تـن جدا
بـه قــرآن زیـــر سُــم اسـب هـا به خونی که شد خونبهایش خدا
به جسمی که او را کفن شد حصیر امیــری حُسَیـنٌ وَ نعِــمَ الامیـر
به هر کوی و هر بزم و هر انجمن سرم خاک پای حسین و حسن
پدر در دو گوشم سروداین سخن که ای نازنین طفل دلبنــد من
حسینی بـمـان و حسینـی بمیـر امیـری حُسَینٌ وَ نعِـمَ الامیـر
یک ماه خون گرفته 1- غلامرضا سازگار