ای خـدا رفته بـر بـاد ستم حاصلم
آتش از خیمه ها شعله کشد یا دلم
گاهواره چـه شـد گـوشواره چه شد
واحسینا واحسینا
ای خـدا در دلم صبـر و تحمّـل نماند
در همه بـاغ آتش زده یک گـل نماند
هر بدن خاک شد همه صد چاک شد
واحسینا واحسینا
من خودم دیدم آن کاکل غرقه به خون
بر کـف و قـاتلش ز مقتـل آمـد برون
شـد بـه نیــزه ســرش در ره داورش
واحسینا واحسینا
یک دم- علی انسانی
دل هر خیمه می سوزد، به احوال دل زینب
که بـر بـاد ستـم رفته، تمـام حـاصل زینب
واویلا آه و واویلا، واویلا آه و واویلا «تکرار»
زنی نبـود که نـالان نیست، همه در آه و واویلا
همه گریان در این صحرا، ولی مجنون شده لیلا
واویلا آه و واویلا، واویلا آه و واویلا «تکرار»
ز بس سیلی زده دشمن، ببین بر طفل و بر رویش
در این صحرا ز غم رویش، شده هم رنگ با مویش
واویلا آه و واویلا، واویلا آه و واویلا «تکرار»
مَپُرس از من ز کعب نی، چها خصم تو با او کرد
ولی سـربسته می گـویم، کبـوتـر را پـرستو کرد
واویلا آه و واویلا، واویلا آه و واویلا «تکرار»
خودم دیدم در این صحرا، عزیزم دست و پا می زد
سنــان بـر پهلـوی او بـود، و زهـرا را صـدا می زد
واویلا آه و واویلا، واویلا آه و واویلا «تکرار»
تو اینجایی و من بی تو، به سر عزم وطن دارم
ز هجده یوسفم با خود، فقط یک پیرهن دارم
واویلا آه و واویلا، واویلا آه و واویلا «تکرار»
یک دم- علی انسانی
رفته به بـاد غـم همـه حـاصلم، ای خدا، ای خدا
شعله زنان چو خیمه ها شد دلم، ای خدا، ای خدا
مادر من کجایی، تا به یاری بیایی «تکرار»
دختری از جمع یتیمان من، گم شده،
آیـه ای از سـورۀ قـرآن مـن، گمشده،
مادر من کجایی، تا به یاری بیایی «تکرار»
می شنوم صدایی از علقمه، ای خدا، ای خدا
بُـود صـدای مادرم فاطمه، ای خدا، ای خدا
مادر من کجایی، تا به یاری بیایی «تکرار»
یک دم- علی انسانی
