گریه کن ای فاطمه بر امشب و فردای حسین
جلـوه کنـد بر سـر نـی صـورت زیبای حسین
وای حسین وای حسین
وای حسین وای حسین
آه ربـاب و حـرم و اشــک دو چشـــم تر او
سـوز حسیـن و نگـه و خــون علـی‌اصغر او
وای حسین وای حسین
وای حسین وای حسین
خـون جگر می‌چکد از دیـدۀ بیدار حسین
سنگ ستم بوسه زند بر گل رخسار حسین
وای حسین وای حسین
وای حسین وای حسین
سینـه پـر از تـاب و تـب قتل حسین‌بن‌علی
اهل عــزا! گشتــه شب قتـل حسین‌بن‌علی
وای حسین وای حسین
وای حسین وای حسین
یک ماه خون گرفته 6 – غلامرضا سازگار
مــا شام غریبان داریم مـا دیده گـریان داریم
هم داغ حسین مظلوم هم داغ شهیدان داریم
پرپر شد گل های باغ امامت
یا زهرا یا زهرا سرت سلامت
ای شام غریبان امشب کن گریه برای زینب
زخم شهـدا را شستند با اشک عزای زینب
پرپر شد گل های باغ امامت
یا زهرا یا زهرا سرت سلامت
ای کرب و بلا کو عباس ای کرب و بلا کو اکبر
گهـواره بـه غارت رفته جـان داده علی اصغر
پرپر شد گل های باغ امامت
یا زهرا یا زهرا سرت سلامت
ای خون خدا امشب کن از مادر خود استقبال
گـاهی بـه تنـور خـولی گاهی بـه کنار گودال
پرپر شد گل های باغ امامت
یا زهرا یا زهرا سرت سلامت
این پیکر غرقه در خون قـرآن رســول الله است
هم میــوه قلـب زهرا هم جان رسول الله است
پرپر شد گل های باغ امامت
یا زهرا یا زهرا سرت سلامت
طفلی بـه کنـار گودال طفلی شده گم در صحرا
این زمزمه اش یازینب این نـاله زنـد یـا زهـرا
پرپر شد گل های باغ امامت
یا زهرا یا زهرا سرت سلامت
رخسار محمد گشته از خـون حسینش گلگون
از حنـجــر ثــارالله در کرب و بلا جوشد خون
پرپر شد گل های باغ امامت
یا زهرا یا زهرا سرت سلامت
یک ماه خون گرفته 7- غلامرضا سازگار
به گودال خون آید این زمزمه (2)
حسین جـان منم مـادرت فاطمه
ضیاء دو عینم سرت کو حسینم
غریبم حسین غریبم حسین (2)
شب است و من و گودی قتلگاه (2)
بـه رگ‌هـای خـونیـن نمـودم نگـاه
رخ از خون بشویم گلم را ببویم
غریبم حسین غریبم حسین (2)
در این نیمه شب می‌زند مادرت (2)
به دریـای خـون بـوسه بـر حنجرت
بگو نور دیده که دستت بریده
غریبم حسین غریبم حسین (2)
من امشب کنم ناله و زمزمه (2)
گهــی قتلگــاه و گهــی علقمـه
گهی با ربابـم دو چشم پر آبم
غریبم حسین غریبم حسین (2)
گهـی در کنـار علی اکبـرم (2)
گهی پـــای گهــوارۀ اصغـرم
گهی بهر زینب کنم ناله امشب
غریبم حسین غریبم حسین (2)
فانوسهای اشک 3 – غلامرضا سازگار
عجب صحرای خاموشی،عجب شام غریبانی (2)
عجب گلهای خـونینی، عجب بـاغ و گلستانی
فلک سـر در گریبان است
شب شام غریبان است (2)
صـدای واحسینایی، در این شام سیاه آید (2)
گمـانـم حضــرت زهــرا، کـنــار قتلگــاه آید
فلک سـر در گریبان است
شب شام غریبان است (2)
رباب از گریه بی‌تاب است، کجایی ای علی اصغر (2)
شـب آزادی آب اسـت، کجــــایی ای علـی اصغـر
فلک سـر در گریبان است
شب شام غریبان است (2)
پیمبر این دل شب رو، در آن گودال، خون کرده (2)
ز خـونِ یـوسـفِ زهــرا، محـاسـن لالـه‌گـون کرده
فلک سـر در گریبان است
شب شام غریبان است (2)
فانوسهای اشک 3 – غلامرضا سازگار
ای زمیـن کــربـلا دُر عـدن گم کـرده‌ام (2) یک بدن گم کرده‌ام (2)
من چراغ لاله در صحنِ چمن گم کرده‌ام (2) یک بدن گم کرده‌ام (2)
ای زمیــن کــربـلا در صحنــۀ گلـزار دیـن گـو چه شد سالار دین؟
من به سیر گلشنت مشکِ ختن گـم کرده‌ام یـک بـدن گـم کـرده‌ام
ای زمیـن کـربلا در وادیت غلطـان به خاک غرق خون و چاک چاک
زیـر تیـغ و نیـزه جسمی بی‌کفن گم کرده‌ام یـک بـدن گـم کـرده‌ام
ای زمیـن کــربـلا مـن در لـب آب فــرات کشـتـی بحــر نجــات
تشنه لب، خونین جگر، آزرده تن گم کرده‌ام یـک بـدن گـم کـرده‌ام
ای زمین کـربلا میــر و علمـدارم چـه شد؟ یار و غمخوارم چه شد؟
سـرو قـدی همچـو شاخ نسترن گم کرده‌ام یـک بـدن گـم کـرده‌ام
ای زمیـن کـربـلا دستـه گــل نیلــوفــری شـیـرخـــواره اصغـری
یا در اینجـا بلبل شیـرین سخن گم کـرده‌ام یـک بـدن گـم کـرده‌ام
فانوسهای اشک 3 – مرحوم اسدالله خاضع
شمسۀ سامان عشق، رشک شمس و کوکبم (2)
زینت ذات علی، مالک عرش ربم (2)
زینبم من زینبم (3)
فُلک غـم را از ازل، نـاخدایی کرده‌ام (2)
یا ز شادی تا ابد، من جدایی کرده‌ام (2)
صبر را من مـادرم، بـر شکیبایی، اَبَم (2)
زینبم من زینبم (3)
جسم یارم بر زمین بی‌کفن افتاده است (2)
پاره پاره پیکرش پیش من افتاده است (2)
ساربان خنجر به کف من به یارب یاربم (2)
زینبم من زینبم (3)
این نوای نی بوَد یا فغان زینب است (2)
شعلـه‌ور یا فاطمه آشیان زینب است (2)
این غم روز من است وای بر حال شبم (2)
زینبم من زینبم (3)
در عـزای کشتگان آسمان خـون گـریه کرد (2)
بر عزیزان حسین دشت و هامون گریه کرد (2)
بوسۀ خار اسـت و نار من که در تاب و تبم (2)
زینبم من زینبم (3)
فانوسهای اشک 3 – مصطفی نظری
می‌زند به سـر خواهر حسین
گشته نوحه‌گر خواهر حسین
بـام دیده‌اش پـر ستاره شد
دشت سینه‌اش پاره پاره شد
لطمه زن به رخ، در نظاره شد
خم شدش کمر خواهر حسین
غرق بحر خون، شاه عاشقان
منخسف شـو ای ماه آسمان
تا کـه گـم شـود راه سـاربان
می‌کند نظر خواهر حسین
دشت کـربلا بـاغ لاله شد
لاله‌گون عذار سه ساله شد
نای سینه‌اش پر ز ناله شد
گشته خون جگر خواهر حسین
هدیـۀ خصمان تـازیـانه بود
جای نیزه بر کتف و شانه بود
بـر لب فلـک، این تـرانه بود
شد شکسته پر خواهر حسین
می‌زند به سـر خواهر حسین
گشته نوحه‌گر خواهر حسین
فانوسهای اشک 3 – مصطفی نظری
دل زینب کبری، یـمِ خـون شـده یا رب
به اطفال جگر خون، تسلی دهد امشب
ز کف رفته توانش ببین قد کمانش (2)
غریبان همه جمعند در این شام غریبان
چنان گیسوی زینب، دل جملـه پریشان
همه همدم آهند که بی‌یار و پناهند (2)
سر طفل یتیمی فتاده به روی خاک
پر از اشک غریبی شده دامن افلاک
چو نی گشته نواگر ز هجران برادر (2)
دو دردانه ز زینب خدا گم شده امشب
نشانی ز که جویم که جان آمده بر لب
کجا؟ رو به که آرم؟ دگر چاره ندارم (2)
اگر کـوه صبـورم دگـــر حـوصلـه‌ام نیست
کِشم هرچه ز یار است ز دشمن گله‌ام نیست
خدایا به که گویم؟ که بشکسته سبویم؟ (2)
چرا زینـب دلخون سـوی قتلگه آید؟
کند مویه چه دیده چرا نوحه سراید؟
که یا رب شده پرپر دوگل‌های برادر (2)
چـرا دست تـأسف زنـد بـر سر زانـو؟
چه دیده که پریشان کند سنبل گیسو؟
دو خنجر به دو پهلو دو نیزه به دو بازو (2)
فانوسهای اشک 3 – مصطفی نظری
بیا مادر، دشت کرب و بلا، شد ز جور خزان، لاله‌گون امشب
ببین مـادر زیـر بار محـن، گشته همچو کمان، قامت زینب
اگر مـادر خم شده کمـرم، خون شده جگرم، می‌زنم بـر سر
از آن تـرسم ساربـان بـرسد، از جفـا ببـرد دست و انگشتر
فلک گشته، دیده گریانم غریب شام غریبانم
مادر ای مادر، مادر ای مادر (2)
گُلت بـودم ای شفـای دلـم، آسیـاب فلک، چـون گلابم کرد
ببین مادر لخته لخته دلم، سوز داغ حسین، چون کبابم کرد
بیـا مــادر بــا شکستـه دلـی، همنـوایِ دلِ زارِ زینـب شو
دو طفـل از ما گـم شده، تو بیا، جستجو بنما، یار زینب شو
پرستار این یتیمانم غریب شام غریبانم
مادر ای مادر، مادر ای مادر (2)
بیـا لختـی سـاربـان بشنـو، از بــرای خــدا، آه زهـرا را
مکش خنجر، بهر خاتم او، تا به خون نکشی، ماه زهرا را
برو بیـرون ساربان بـه خدا چون به گوش دلم زمزمه آید
نمی‌‌بینی سوی قتلگه‌اش بــا دو دیــدۀ تـر، فاطمه آید
مزن آتش بر دل و جانم غریب شام غریبانم
مادر ای مادر، مادر ای مادر (2)
فانوسهای اشک 3 – مصطفی نظری
ای غریبان! لاله‌های عشق را پیدا کنید
یـاری این ماندۀ غمـدیدۀ شیـدا کنید
وای زینب حسین وای زینب
تنها امید برادر داغ تو دیدم برادر دیدی خمیدم برادر
یک طرف دود است و آتش وای زینب چون کند
بهــر دیــدارت شنــا بــایـد میـان خـون کـند
وای زینب حسین وای زینب
از پا نشستم برادر در هم شکستم برادر از هم گسستم برادر
ای خدا آتش ز بیمارم پرستاری کند
غیر آتش نیست ز بیمارم یاری کند
وای زینب حسین وای زینب
با آه زهرا چه سازم؟ با خار صحرا چه سازم؟ با آتش و پا چه سازم؟
کودکانم گمشده، مادر مرا امداد کن
روز یاری آمده، از دختر خود یاد کن
وای زینب حسین وای زینب
مادر کجایی؟ غریبم شد وقت یاری، غریبم کن سوگواری، غریبم
فانوسهای اشک 3 – مصطفی نظری
محمل مران ای ساربان یکدم در این بیابان
افتـاده جانـم غرق خـون در آفتاب سـوزان
گودال قتلگاه است قَرآن مهر و ماه است
دست از سرم یک لحظه بردار
ای همسفر ای همسفر من می‌روم ز کویت
گـاه وداع آخــریـن، بـوسه زنــم گلـویت
شد فصل بی‌قراری ای لالۀ بهاری
من می‌روم خدانگهدار
گیرد بهانه دخترت پرسد ز تـو نشانه
دشمن تسلایش دهد با ضرب تازیانه
بر لب رسیده جانش رفته ز کف، توانش
باشد تو را مشتاق دیدار
گشته غـروب عمر تو بر من طلوع غم‌ها
من ماندم و یک کاروان با اینهمه ستم‌ها
بنگر به آه سردم محمل‌نشینِ دردم
جام دل از خون گشته سرشار
فانوسهای اشک 3 – محمود شریفی
مه محفـل زینـب، ببیـن مشکل زینب
محیط غـم و انـدوه، شـده منزل زینب
ز هجر تو به جز غم، نشد حاصل زینب
کنــار بـدنت شــد، زبـــان دل زینب
حسین جان کفنت کو؟ لباس بدنت کو؟
به سوی تو دویدم، به مقتل چو رسیدم
ز بالای بلنـدی چه گـویم که چـه دیدم
خـودم نالـۀ زهـرا در آن لحظـه شنیدم
که می‌گفـت در آنجــا: الا نخـل امیدم
حسین جان کفنت کو؟ لباس بدنت کو؟
سـراپا همه دردم، نظـر کن رخ زردم
ز هجر گـل رویـت قرین غم و دردم
میـان همـه گل‌ها به دنبال تو گردم
تنت را چو بدیدم، چنین زمزمه کردم
حسین جان کفنت کو؟ لباس بدنت کو؟
ز حالی که تو داری سرشکم شده جاری
ز جا خیـز کـه گشته کنون، گاهِ سواری
پـرستـوی مهـاجـر چـرا بـال نـداری؟
نوشته به خط خون بـه گلهای بهاری
حسین جان کفنت کو؟ لباس بدنت کو؟
به هـرجا کـه بـرفتم، سـراغ تـو گرفتم
پس از داغ تو دیگر، من آسوده نخفتم
عجب نیست ز داغت گـر از پای بیفتم
عدوی تو مـرا زد در آن لحظه که گفتم:
حسین جان کفنت کو؟ لباس بدنت کو؟
فانوسهای اشک 3 – سیدهاشم وفایی
ای اشک ما سپاهت، چشم حرم به راهت
تـو غـایبی و خلقنـد پـیوستـه در پناهت
تو حجّت خدایی تنها امید مایی
زهـرا زنـد صـدایت زینب کند دعایت
بگشا جمال خود را تا جان کنم فدایت
تو حجّت خدایی تنها امید مایی
ماییم و اشک دیده آه از جگر کشیده
از طول غیبت تو جان‌ها به لب رسیده
تو حجّت خدایی تنها امید مایی
زینب بـه نیـزه دیده، هجده سرِ بریده
چشمش بوَد به راهت با قامت خمیده
تو حجّت خدایی تنها امید مایی
ای شمـع جمـع یـاران، قرار بی‌قراران
بنگر به رأس جدّت در دست نیزه‌داران
تو حجّت خدایی تنها امید مایی
از سینـۀ زمانه آتش کشـد زبـانه
تا کی به جسم زینب، آثار تازیانه؟
تو حجّت خدایی تنها امید مایی
یک ماه خون گرفته 4 - غلامرضا سازگار
مـادرا و بچه ها آب نمیخوان... کم یا زیاد
همه جا ساکته و صدای هیچکس نمی آد
مـا و این همـه شهیـد- روز یازدهم رسید
یاحسین و یاحسین (تکرار)
ماه کربلا، حسین!... عزیز خدا حسین!
یاحسین و یاحسین (تکرار)
یادمه وقتی پدر از ما خداحافظی کرد
مونده بود کنار مادرای ما فقط یه مَرد
پدر مـا همه بـود- پسـر فـاطمه بود
یاحسین و یاحسین (تکرار)
ماه کربلا، حسین!... عزیز خدا حسین!
یاحسین و یاحسین (تکرار)
بغضمون گـرفته بود و اشک مـا خشکیده بود
عمـه پــابــرهنـه دنبـال پــدر دویـــده بود
بابامون خسته و پیر- روبه روش شمشیر و تیر
یاحسین و یاحسین (تکرار)
ماه کربلا، حسین!... عزیز خدا حسین!
یاحسین و یاحسین (تکرار)
پدر از ما دور شد و لحظه سخت ما گذشت
کسی از مـادرای مـا رو بـه خیمه برنگشت
همه ایستـاده بودن- دل به هم داده بودن
یاحسین و یاحسین (تکرار)
ماه کربلا، حسین!... عزیز خدا حسین!
یاحسین و یاحسین (تکرار)
آدمـا شبیـه گـرگــای بـیـابـون رسیـدن
گرگای گرسنه بعد عمری یوسف می دیدن
رسیـدن از همـه جـا- آدمــا و نیــزه ها
یاحسین و یاحسین (تکرار)
ماه کربلا، حسین!... عزیز خدا حسین!
یاحسین و یاحسین (تکرار)
زبونم بسته شده، خاطره هام سیاه شدن
گـرگـای تشنه خـون، آلـوده گنـاه شدن
پـدرم شد روسپید- حتـی یـک آه نکشید
یاحسین و یاحسین (تکرار)
ماه کربلا، حسین!... عزیز خدا حسین
یاحسین و یاحسین (تکرار)
مردا رو کشتن و مـادرا و مـا اسیـر می شیم
به خیالشون که ما خسته و سربه زیر میشیم
شب رسید و رفته روز- خـدا که مـونده هنوز
یاحسین و یاحسین (تکرار)
ماه کربلا، حسین!... عزیز خدا حسین!
یاحسین و یاحسین (تکرار)
هرکی باشه شهرشم(شهرش هم) هرجا باشه، نزدیک و دور...
«سینـه زن» مَــــرده نمـیـــره زیـــر بـــار حـــرف زور
تـــا هنــــوز یـــزیــد داریــم- لالـــه شهیــد داریــم
یاحسین و یاحسین (تکرار)
ماه کربلا، حسین!... عزیز خدا حسین!
یاحسین و یاحسین (تکرار)
کبوتران نوحه خوان- سیدمحمد سادات اخوی
دل شعلـه عـاشورا جـان تاب و تبی دارد
در کرب و بلا زینب امشب چه شبی دارد
امشب شب هجران است یا شام غـریبان است؟
عکس شهدا امشب در قرص مه افتاده
جسـم پسـر زهــرا در قتلگــه افتــاده
امشب شب هجران است یا شام غـریبان است؟
زهـرا از جنان کرده در کوفه عبور امشب
یا عطر حسین آید از خاک و تنور امشب
امشب شب هجران است یا شام غـریبان است؟
پنهـان شده زیـر گل قرآن رباب امشب
خـون گـریه کند دریا از گریۀ آب امشب
امشب شب هجران است یا شام غـریبان است؟
گردیـده جدا از هـم شمـع و گل و پروانه
از گلبن وحی امشب گم گشته دو ریحانه
امشب شب هجران است یا شام غـریبان است؟
امشب خبـر ای یـاران از فاطمـه می‌آید
گاهی به سوی گـودال، گه علقمه می‌آید
امشب شب هجران است یا شام غـریبان است؟
دو دریا اشک 2 - غلامرضا سازگار
مـوج خـون گـرفته دشت کربلا را
ناله های جان سوز پر کرده فضا را
هر طرف تنی صدچاک افتاده بر روی خاک
وای از دل زینب
باغ سبـز یاسین شد گلشن خونین
بسکه با جسارت دست ظلمِ گلچین
سربریده سنبل را دل دریده بلبل را
وای از دل زینب
دشنه های فولاد شست و شو ز خون یافت
چهــــره ولایــت آبـــرو ز خــون یـافت
شد پرچم آزادی افراشته زین وادی
وای از دل زینب
فتنه پس از جنگ هر کرانه ریزد
آتـش از زبـــان تــازیـانه ریزد
این شام غریبان است سرها به گریبان است
وای از دل زینب
دشمن اسب ها را نعل تازه بسته
تاخته به میدان، سینه ها شکسته
گنجینه سرّ الله پامال خسان شد آه
وای از دل زینب
کودکان به خیمه، خیمه ها در آتش
هـر طرف گـریـزان بـا دلی مشوّش
از جسارت دشمن ظلم و غارت دشمن
وای از دل زینب
یاغیان سواره، کودکان پیاده
از پای نشسته، از زبان فتاده
آن شورشیان سرمست موی دختران در دست
وای از دل زینب
خیمه های سوزان غارت شدنی نیست
کـودک سـه سالـه سیلی زدنی نیست
او به هر که رو آرد بر سرش کتک بارد
وای از دل زینب
آیه های رحمت زیـر پـافتـاده
اجساد شهیدان سر جدا فتاده
پامال، بدن هاشان خاک و خون کفن هاشان
وای از دل زینب
دشمنان هر آنچه، دیده می ربایند
کودکـان معصوم زیردست و پایند
جامه پاره می دزدند گوشواره می دزدند
وای از دل زینب
مادر شهیدان رنگ و رو پریده
بر فـراز نی ها، سـرهای بریده
با این همه غم زینب آیا چه کند امشب؟
وای از دل زینب
زینب که یگانه حافظ خیام است
پـروانه روی چـارمین امام است
زان روح وفاداری می کند پرستاری
وای از دل زینب
آسمان غیرت از ستاره خالی است
وز علی اصغر گاهواره خالی است
مادر از جگر نالد وز داغ پسر نالد
وای از دل زینب
چون خاطر زینب خون شد دل دریا
کـز چه مـانده محروم از لبـان سقا
سقا و لب عطشان سردار به خون غلتان
وای از دل زینب
یک کربلا عطش- سیدرضا مؤیّد
گرچه گشته پایان جنگ حق و باطل
چیـره گشتـه ظـالـم بـر امـام عادل
خون شهیدان همه برفروزد ریشه ظلم و ظالمان بسوزد
حسین پیروز است (2)
گـرچه نیزه ها در سینه ها نشسته
پشت نیزه ها را مشت ها شکسته
گر سر او بر سر نیزه جا کرد آن سر ببریده به نی نوا کرد
حسین پیروز است (2)
دســت علـی را گــرگهـا دریـدند
هم تنش فکندند هم سرش بریدند
آن تشنه را با دشنه آب دادند هل من مُعینش را جواب دادند
حسین پیروز است (2)
مردمی که عهد رهبـری شکستند
اسب های خود را نعل تازه بستند
تا بر تن خون خدا بتازند صحنه سوزنده تری بسازند
حسین پیروز است (2)
پیکر شهیدان سر جدا فتاده
نـاله اسیـران در فضا فتاده
زینب کجا و کوفه و اسیری ای آسمان ای کاش پا نگیری
حسین پیروز است (2)
گر عـدو می زنـد طبل پـایـان جنگ
پس چرا می زنند کودکان را به سنگ
دشمن که صدها دست و سرفکنده به خیمه ها چرا شرر فکنده
حسین پیروز است (2)
کودکانِ بی کسِ بچـه های زهرا
سـرنهـاده از بیم در میـان صحرا
هر کودکی دوان به هر کناری دنبال هر طفلی روان سواری
حسین پیروز است (2)
آتش گیر و دار گرچه بنشسته است
گریه های رباب بیش تر گشته است
خون علی اصغر حصار دین است فریاد مظلومی او چنین است:
حسین پیروز است (2)
هـر نگــاه ربــاب دل شکستـه
همچو تیری به قلب من نشسته
با نگاهی که سوزد جگرش را خواهد از من یگانه پسرش را
حسین پیروز است (2)
آب نوشیده و گرید فزون تر
گوشه گیری کند به یاد اصغر
خونِ دل جای اشک غم ببارید شیر دارد ولی علی ندارد
حسین پیروز است (2)
جای هر یتیمی در ایـن میانه
من به جان می خرم هر تازیانه
این یتیمان که چنین بی کس و یارند کس و کاری به جز عمه ندارند
حسین پیروز است (2)
من اسیرم که بی اراده رفتم
یک چمن لاله را نهاده رفتم
موی من گشته سفید از غم اکبر مانده بر سینه من داغ برادر
حسین پیروز است (2)
سر او بـر سر نیزه ببینید
پای آوای قرآنش نشینید
سر خونین وی و محمل زینب چه شود گر نشود خون، دل زینب
حسین پیروز است (2)
نه عجـب گـر به دروازه کوفه
ریزم از خون سر گل و شکوفه
بنگرم چون که سر رهبر خود را بشکنم من ز محبت سر خود را
حسین پیروز است (2)
خون سرخ حسین، سر به کیوان کشید
بـر حیـات یـزیـد، خـط بـطلان کشید
جسم علی اکبر ورق ورق شد تا این ورق روشن ز نور حق شد
حسین پیروز است (2)
یک کربلا عطش- سیدرضا مؤیّد
ای خـدا رفته بـر بـاد ستم حاصلم
آتش از خیمه ها شعله کشد یا دلم
گاهواره چـه شـد گـوشواره چه شد
واحسینا واحسینا
ای خـدا در دلم صبـر و تحمّـل نماند
در همه بـاغ آتش زده یک گـل نماند
هر بدن خاک شد همه صد چاک شد
واحسینا واحسینا
من خودم دیدم آن کاکل غرقه به خون
بر کـف و قـاتلش ز مقتـل آمـد برون
شـد بـه نیــزه ســرش در ره داورش
واحسینا واحسینا
یک دم- علی انسانی
دل هر خیمه می سوزد، به احوال دل زینب
که بـر بـاد ستـم رفته، تمـام حـاصل زینب
واویلا آه و واویلا، واویلا آه و واویلا «تکرار»
زنی نبـود که نـالان نیست، همه در آه و واویلا
همه گریان در این صحرا، ولی مجنون شده لیلا
واویلا آه و واویلا، واویلا آه و واویلا «تکرار»
ز بس سیلی زده دشمن، ببین بر طفل و بر رویش
در این صحرا ز غم رویش، شده هم رنگ با مویش
واویلا آه و واویلا، واویلا آه و واویلا «تکرار»
مَپُرس از من ز کعب نی، چها خصم تو با او کرد
ولی سـربسته می گـویم، کبـوتـر را پـرستو کرد
واویلا آه و واویلا، واویلا آه و واویلا «تکرار»
خودم دیدم در این صحرا، عزیزم دست و پا می زد
سنــان بـر پهلـوی او بـود، و زهـرا را صـدا می زد
واویلا آه و واویلا، واویلا آه و واویلا «تکرار»
تو اینجایی و من بی تو، به سر عزم وطن دارم
ز هجده یوسفم با خود، فقط یک پیرهن دارم
واویلا آه و واویلا، واویلا آه و واویلا «تکرار»
یک دم- علی انسانی
رفته به بـاد غـم همـه حـاصلم، ای خدا، ای خدا
شعله زنان چو خیمه ها شد دلم، ای خدا، ای خدا
مادر من کجایی، تا به یاری بیایی «تکرار»
دختری از جمع یتیمان من، گم شده،
آیـه ای از سـورۀ قـرآن مـن، گمشده،
مادر من کجایی، تا به یاری بیایی «تکرار»
می شنوم صدایی از علقمه، ای خدا، ای خدا
بُـود صـدای مادرم فاطمه، ای خدا، ای خدا
مادر من کجایی، تا به یاری بیایی «تکرار»
یک دم- علی انسانی
امشب به زمین پیکر عریان حسین است شام است ولی شـام غـریبان حسین است
بــا نـــالۀ ای وای حسیـن وای حسینـا در کرببلا فـــاطمـه مهمــان حسین است
پــرپر شـــده از بــاد خـــزان لالـۀ لیلا این دسته گل سرخ گلستـان حسین است
هـر لالـــه خــورد آب ز خون جگر سنگ هر نخل خمی سر به گـریبان حسین است
تــا روز قیــامت جگــر آب کبـاب است پیـوسته به یاد لب عطشـان حسین است
زخمی کـه بــود بـــر گلـوی نازک اصغر یک آیۀ نــاخـوانده ز قــرآن حسین است
ایـن سـاقی بی آب که جان داده لب آب سقــای جگــر تشنۀ طفلان حسین است
یـک خیمۀ آتــش زده یک جمع پریشان این جمع همان جمع پریشان حسین است
دوزخ شـود از یـک نگهش روضۀ رضوان آن دیـده کـه گریانَد و گـریان حسین است
خـونی که از آن نخل ولایت شده سرسبز والله قســم خـون جــوانـان حسین است
"میثم" کـه بــود دامنش آلوده ز عصیان
در روز جـزا دست به دامان حسین است
یک ماه خون گرفته 2- غلامرضا سازگار
بسوز ای دل، بسوز ای دل، شب شام غریبان است
به صحرا بی کفن امشـب تن پـاک شهیدان است
ای دل بسوز امشب وای از دل زینب
بسوز ای دل، بسوز ای دل، که زهرا، مو پریشان است
دلش دریـای خون است و گلش نقـش بیـابان است
ای دل بسوز امشب وای از دل زینب
بسوز ای دل، بسوز ای دل، زمین از خون گلستان است
شب است امــا، تنــور مطبـخ خـولی، چــراغان است
ای دل بسوز امشب وای از دل زینب
بسوز ای دل، بســوز ای دل، به یـاد غنچۀ پـرپر
بسوز ای دل، که خوابش برده در صحرا علی اصغر
ای دل بسوز امشب وای از دل زینب
بسوز ای دل، که پرپر لاله های باغ یاس است
فرات و علقمه رنگین ز خون سرخ عباس است
ای دل بسوز امشب وای از دل زینب
بسوز ای دل، بسوز ای دل، ز آه آتشین امشب
کـه قـرآن پـارۀ لیـلا ، شده نقش زمین امشب
ای دل بسوز امشب وای از دل زینب
بسوز ای دل، بسوز ای دل،که می سوزد رباب امشب
دل دریا، بــه یـاد اشک اصغـر ، شـد کبـاب امشب
ای دل بسوز امشب وای از دل زینب
یک ماه خون گرفته 2- غلامرضا سازگار
شام غریبان گل های باغ طاها است
گـل های پرپر شده از گلزار زهراست
مانده عریان در بیابان جسم شاه شهیدان (2)
فریـاد وا محمـدا آیـد ز طفلان
زینب بود امشب پرستار یتیمان
مانده عریان در بیابان جسم شاه شهیدان (2)
یـابن الحسن در کـربــلا بنمــا نظـاره
بین جسم هفتاد و دو تن شد پاره پاره
مانده عریان در بیابان جسم شاه شهیدان (2)
یک ماه خون گرفته 1- حاج مهدی خرازی
کنار گودال زهرا تنها نشسته
آمده مادر با پهلوی شکسته
یا زهرا، یا زهرا، یا زهرا، یا زهرا (2)
دامن طفلی گرفته آتش امشب
پـروردگارا بـرس بــه داد زینب
یا زهرا، یا زهرا، یا زهرا، یا زهرا (2)
زینب را شکسته شد دیگر پر و بال
سینــه زنـان آمـده کنــار گــودال
یا زهرا، یا زهرا، یا زهرا، یا زهرا (2)
یک ماه خون گرفته 1- حاج مهدی خرازی
مادر بیا در کربلا پرپر شده گلهای ما آتش گرفته خیمه ها
مادر بیا، مادر بیا
جـانم از سوز غـم رسیده بر لب
برس ای مادرم به داد زینب (2)
حسین جان، حسین جان، جانم حسین جان (2)
خونین بدنها را ببین افتاده بر روی زمین سرها شده از تن جدا
مادر بیا، مادر بیا
جـانم از سوز غـم رسیده بر لب
برس ای مادرم به داد زینب (2)
حسین جان، حسین جان، جانم حسین جان (2)
مادر ببین گلهای من افتاده بی غسل و کفن در سـرزمین کربلا
مادر بیا، مادر بیا
جـانم از سوز غـم رسیده بر لب
برس ای مادرم به داد زینب (2)
حسین جان، حسین جان، جانم حسین جان (2)
یک ماه خون گرفته 1- حاج مهدی خرازی
خدایــا ایــن شــام روز عـزا یـا غروب شب عید قـربان است
زمینِ صحـرای کرب و بلا صحنه صحنه ز خون لاله باران است
ناله کن ای دل تا سحر امشب
آه و واویلا از دل زینب
بنـال ای دخت رسـول خـدا ای حبیبۀ حـق مادر قرآن
که از سنگ و تیغ و تیر و سنان پاره پاره شده پیکر قرآن
ناله کن ای دل تا سحر امشب
آه و واویلا از دل زینب
غبــار صحـرا شـده کفن و آب غسـل تنش اشک پیغمبـر
کنار آن جسم غرقه به خون یک طرف پدر و یک طرف مادر
ناله کن ای دل تا سحر امشب
آه و واویلا از دل زینب
بگردید ای اهلبیت نبی این سیاهی شب دشت و صحرا را
بجوییـد از زیـر بوتـۀ خـار دسته هــای گل بــاغ زهـرا را
ناله کن ای دل تا سحر امشب
آه و واویلا از دل زینب
رود خـون از گـوش دختـرکی، گشته پـاره مگـر پـردۀ گوشش
غم و درد و رنج بی پدری، اشک و در به دری کرده بی هوشش
ناله کن ای دل تا سحر امشب
آه و واویلا از دل زینب
فلک امشب فکر سوز دل و محو تاب و تب زینب کبراست
مَلَـک چشمش در حـریم سحر بر نماز شب زینب کبراست
ناله کن ای دل تا سحر امشب
آه و واویلا از دل زینب
به موج خون در سیاهی شب، نازنین جسم اشجع الناس است
نگهبـان کـودکان حـرم دخت پـاک علی جــای عبــاس است
ناله کن ای دل تا سحر امشب
آه و واویلا از دل زینب
یک ماه خون گرفته 1- غلامرضا سازگار
فلک سر در گریبان حسین است
شب شـام غریبـان حسین است
حسین جانم حسین جانم حسین جان
زمیـن و آسمــان را غــم گرفتــه
بــه مقتـل فاطمــه ماتـم گرفتـه
حسین جانم حسین جانم حسین جان
همـه امشب نماز شب بخوانیـد
ولـی پشت سـر زینـب بخوانید
حسین جانم حسین جانم حسین جان
بگــرد ای آسمـان بـا آه و نالـه
به صحراگم شده طفل سه ساله
حسین جانم حسین جانم حسین جان
ز اشک دیـده صحـرا را بشوییـد
گــل خونیـن زهـرا را بجوییـد
حسین جانم حسین جانم حسین جان
همه گل های زهــرا گشته پرپر
ز تیـر و نیـزه و شمشیر و خنجر
حسین جانم حسین جانم حسین جان
زنـد مـرغ دلـم امشب پر و بـال
گهی در علقمه،گاهی به گودال
حسین جانم حسین جانم حسین جان
شب فریاد و سوز و اشک و آه است
محمّـــد در کنـــار قتلـگــاه است
حسین جانم حسین جانم حسین جان
یک ماه خون گرفته 1- غلامرضا سازگار
مــی روم و نمـی رود از ســـر مـن هـوای تـو جان شـده شمـع قتلگه، دل شـده کـربلای تو
طایــر ســرخ نینـوا! تــا تـو فـتــادی از نــوا گشته هر استخوان من، یـک نیِ نی نـوای تو
نیست اگر به تن سرت، چه میشود که خواهرت بشنـود از رگ گلــو، ذکــر خــدا خـــدای تو
نــافلـۀ دل شبــم، زمـــزمــه هــای یـا ربـم گشت تمـام و طـی نشد در دو لبـم دعـای تو
من کـه ز پـای تـا سـرم بـوسه گـرفتـه فـاطمه منّـت تـــازیـانـه را مـی کـشـم از بــرای تو
نــالـۀ یـا حسیـنِ مـن گشتـه شهـادتین مـن کـاش کـه قسمتم شـود سـرشکنم به پـای تو
نیـت حـج بـه قتلگـه، تلبیـه ذکــر یـا حسین کعبــۀ مـن به نـوک نـی، صـورت دلـربای تو
کاش شـدی جـدا ز تـن، بـا لب تشنه راس من کاش که بـود بـر زمین، پیکر من به جــای تو
خنــدۀ زخـم تو شـده بــاعث گـریه هـای من گــریـۀ چشـم من شده مـرهم زخـم های تو
جـان رسـولی و نبی گفتـه من از تـو، تـو ز من خــون خـــدایی و خــدا آمده خونبهـای تو
کاش که اشک میثمت یکسره سیل خون شود
هر نفسش شود به دل گریه ی بی صدای تو
یک ماه خون گرفته 1- غلامرضا سازگار
کی دیــده در یـم خــون، آیـات بی شماره؟ قــرآنِ ســـوره ســوره، اوراقِ پـاره پـاره؟
افتــاده بـر روی خـاک یک ماه خون گرفته خوابیــده در کنــارش هفتــاد و دو ستاره
پاشیــده اشــک زهـــرا بـر حنجــر بریده گـه می کنـد زیـارت، گــه می کنـد نظـاره
ســر آفتـاب مطبـخ، تن لالـه زاری از خـون کـز زخـم سینـه دارد گل هــای بـی شماره
از گــوشِ گوشــواری دو گوشــواره بـردند دارد به گـوش خونین خـون جای گوشواره
یک کــودک سـه سالــه خفتـه کنـار گودال ترســم کـه شمـــر آیــد، در قتلگه دوبـاره
در خیمــه آب بردنــد، بهــــر ربـاب بردند سینه شده پـر از شیـر، کو طفل شیر خـواره
مادر عجب دلی داشت، ذکر علی علی داشت آب فــرات مــی زد بـــر حنجــرش شراره
چون سینه ها نسوزند؟! چون اشکها نریزند؟! جایـی کــه نالـه خیــزد از قلبِ سنگ خاره
یاس سفیــد و نیلــی، طفـل یتیـم و سیـلی
«میثم» در این مصیبت، خون گریه کن هماره
یک ماه خون گرفته 1- غلامرضا سازگار
جــانـم شــرار آه و دلـم دشـت کربلاست گــوشم هـر آنچـه می شنود شور نینواست
ایمان نشان خنجر و شمشیر و تیر و سنگ قرآن به نیــزه، دین خدا زیر دست و پاست
چشم همه فرات و نفس هاست یا حسین دل ها ز مـوج خــون همه گودال قتلگاست
فـــواره می زنـــد ز گلـوی حسیـن خون خــونی که خونبهـاش همان ذات کبریاست
نیـــزه بـه سینـه، تیـر به دل، داغ بر جگر در حنجـرش شرار عطـش، بـر لبش دعاست
خــونی کـه ریخـت از گلوی تشنۀ حسین خــون خــدای عــزوجــل، خـون انبیاست
هفتــاد و دو ذبیـح که دیده به یک منـا؟ انـدام، قطعـه قطعـه و سرهایشان جداست
این دود خیمه هـای حسین است بر فلک یــا آسمــان، سیـــه شده یا دودِ آه ماست
آتـش گــرفتــه دامـن یـک دختـر یتیـم فـریاد می زنـد کــه عموجان من کجاست؟
از تــــرس تــازیانــه و از بیـم کعـب نی اشکش روان به دیده ولی، گریه بی صداست
بــر سینـه ای کـه نیـــزه فرو رفتـه بارها بــاللَّه قســـم فشــار سُـم اسب، نارواست
خـورشید خـون گرفتــه ی صحـرای کربلا گه روی دست شمر و گهی روی نیزه هاست
رگهــای پـاره پاره نشـان می دهد درست رو بـوده روی خـاک زمیـن، ذبح از قفاست
«میثم!» قسم به اشک شفق، سرخی شفق
از خــون ســرخِ قــافلـه سـالارِ کربلاست
یک ماه خون گرفته 1- غلامرضا سازگار
الا سفـر بـه سوی کربلا کنید امشب همـه زیـارت خون خدا کنید امشب
اگـر به جـانب مقتل عبـورتان افتاد بـرای حضـرت زهرا دعا کنید امشب
برای آنکـه رود در کنــار نعـش پدر رقیـه را بـه بیــابان رها کنید امشب
نمــاز وتــر بــه جـا آورید بنشسته بـه دخت شیرخدا اقتدا کنید امشب
علـم بـه دست بگـــردید دور آل‌الله گــره ز کــار علمــدار واکنید امشب
اگـر بـه مطبخ خـولی عبورتان افتاد زیـارت ســر از تـن جدا کنید امشب
ستمگـــران! به پیمبر قسم عزادارند بـه آل فاطمه کمتر جفـا کنید امشب
الا تمــام ملایــک! بـه قتلگـاه آیید ز گریه شور قیامت به پا کنید امشب
به سوز سینۀ «میثم» چنان بریزید اشک
کـه حـق خــون خدا را ادا کنید امشب
یک ماه خون گرفته 5 – غلامرضا سازگار
ای پیکـر بـرهنـۀ بی سـر، حسین من آیــا تــویـی عـزیـز پیمبر، حسین من؟
پیـدا نمی‌کنـم بـه تنـت جای بوسه‌ای جـز جای تیر و نیزه و خنجر حسین من
بگـذار تـــا زنـــم به گلـوی بـریده‌ات یـک بوسه بـا نیـابت مـادر حسین من
ای بــر تنـت سلام، جــواب سـلام ده از حنجـر بـریـده بـه خواهر حسین من
زخم تنـت ز حـد تصَــوّر، بــوَد فـزون زخـم دلــت هـزار بـرابــر، حسین من
تــرسم کشند دختـر مظلــومـۀ تـو را او را نگیــر ایـن‌همـه در بر حسین من
بـرخیـز و بـر مسـافر شامت، اذان بگو قرآن بخوان، در این دم آخر حسین من
مـن آن مسـافرم کـه ز خـون گلوی تو کـردم خضاب، جـان بـرادر، حسین من
گر بی‌تـو می‌روم سفـر شـام، غم مخور همراه مـاست شمر ستمگـر حسین من
میثـم ز سـوز سینــۀ مـا شعله می‌کشد
دستش بگیر در صف محشر حسین من
یک ماه خون گرفته 4 - غلامرضا سازگار
شـام عـاشوراست، یــا شــام غریبان حسین
آفــرینــش از صـدای واحسینـا پـــر شـده
ماه! خاکسترنشین شـو، آسمان، با من بسوز
شعلـه آتـش بـــر آیــــد از دل آب فــرات
مهـر، از دریــای خـون بگذشته و کرده غروب
نیـزه‌ها شمشیرها کردند جسمش چاک‌چاک
نیـست آثــاری دگــر از بـوســۀ خون خـدا
همسر خـولی نگـه کـن بـر روی خــاک تنور
بـاغبان وحی، کـو؟ تـا بنگـرد یـک نیــمْ روز
عــالم هستــی شــده سـر در گـریبان حسین
گــوئیا در قتلگه، زهـــراست، مهمــان حسین
کــز تنـور آیـد به گـوشم صــوت قرآن حسین
خونْ جگر دریاست، بر لب‌های عطشان حسین
مـاه، تـــابد از فلک بــر جسـم عریان حسین
اسـب‌ها دیگر چـه می‌خواهند از جـان حسین
جـــای سیلی مانده بـر رخسار طفلان حسین
اشـک غـــربت می‌چکد از چشم‌گریان حسین
گشته پـرپـر، ایـن‌همـه گل از گلستان حسین
آتـش از روز ولادت در درونــش ریختنـد
«میثم» دلسوخته شد مرثیه‌خوان حسین
یک ماه خون گرفته 4 - غلامرضا سازگار
قـرآن ســوره سـوره زهــرا حسین من اوراق پــاره پاره بـه صحـرا حسین من
این غـم مـرا کشد کـه سرت را بریده‌اند لب تشنه در میـان دو دریـا حسین من
مگـذار قـاتلـت ببــرد سـوی کـوفـه‌ام زیرا که مانده جان من اینجا حسین من
مگـذار تا تــو بـاشی و مـا را کنـار تـو نـامحرمـان کننـد تمـاشا حسیـن مـن
قــرآن مـن چرا اثــر سـم اسب‌هاست بـر روی آیه‌هـای تـو پیـدا حسین من؟
ما گـریه می‌کنیم ولــی بیشتر به گوش آیـد صــدای گـریـه زهــرا حسین من
عباس کو که خولی و شمر و سنان شدند بـا کعبِ نیـزه همسفـر ما، حسین من
ای کـاش زودتر ز تو من کشته می‌شدم بعد از تو خـاک بر سر دنیـا حسین من
باشـد تمـام هستـی «میثم» ولای تو
در پیشگـاه فـاطمه فـردا حسین من
دو دریا اشک 2- غلامرضا سازگار
خواهر داغدیده‌ام دست خدا به همرهت
بار بـلا کشیده‌ام دست خدا بـه همرهت
زخم زبان شنیده‌ام دست خدا به همرهت
سرو زغم خمیده‌ام دست خدا به همرهت
یگـانـه دختــر عـلی حسین دیـگر علی
محمل تو در این سفر هماره سنگـر علی
تــو طــایران خستــه را ز آشیـانه می‌بری
هـــزار کــوه ابتــلا بـه روی شانه می‌بری
در این سفر ز کعب نی به تن نشانه می‌بری
بـار امـــانت مــرا بــه تــازیانــه می‌بری
لحظه‌به‌لحظه خون به دل بهر اسارتت‌کنم
منتظرم که بـاز هـم کـــوفه زیـارتت کنم
تو کوفه را مُسَخَّر از منطق جـانفزا کنی
به ذوالفقار نطق خود مُعْجِز مرتضا کنی
تو بعد از این حسین را فاتح کربلا کنی
تـو در نماز نـافلـه حسیـن را دعا کنی
دمی که ظلمِ خصم را نطق تو بر ملا کند
سـر بـریده‌ام تــو را بــر سر نی دعا کند
من کنم افتخارها که چون تو هست خواهرم
تو نیــز فخـر می‌کنی کـه مـن تـو را برادرم
اگـر چه مـی‌شود تنـت کبــود مثـل مادرم
قسم بـه جان اکبـرم قسم بـه خـون اصغرم
لشکر فاتح خدا بی تو شکست می‌خورد
قیـام سرخ کربلا بی‌تو شکست می‌خورد
تـو شام را بـه دیـدۀ یزیـد شـام می‌کنی
تو کار خصم را به یک خطبه تمام می‌کنی
تـو خواب را به دیدۀ عـدو حـرام می‌کنی
تو از کنـار طشت زر بـه من سلام می‌کنی
منم که روز خصم را با تو سیاه می‌کنم
به زیر چوب خیزران تو را نگاه می‌کنم
دو دریا اشک 2- غلامرضا سازگار
حجــاج کـربلا کــه ز کعبـه سـلامشان
صحرای سرخ خون شده بیت‌الحرامشان
پـرواز می‌کننــد بــه دور امــــامشـان
لبــریـز گشتـه کـاسـۀ صبــر تمـامشان
در انتظـار صبـح گرفتند سر به کف
از شوق مرگ بر لبشان خندۀ شعف
جون و زهیر و عابس و ضرغامه و حبیب
آمـاده تـا شوند سـراپـا به خون خضیب
بـر خـود زدنـد تـا دل دریای خون نهیب
از دست داده در پـی ایثـار جـان، شکیب
خالی ز خویش و پر ز عطش بود جامشان
در عیـن سجـده حـال و هـوای قیامشان
ناگـه امام، غنچـۀ معجزنمـا گشود
بـا بهتـرین خطابه خداوند را ستود
آنگاه رو به جانب انصـار خود نمود
کای بر وفا و غیرت و ایثارتان درود!
ای عمـر جـاودانـۀ دنیــا حقیرتـان
چشمی ندیده در همه عالم نظیرتان
اینجا حسین و مکتب خون و شهادت است
میــدان جـان‌نثـاری و عشق و ارادت است
در بحــر خـون شنـای شهادت عبادت است
بــر رهــروان عشق، شهــادت ولادت است
اینجا عروج ما همه در خون تپیدن است
جان دادن و جمال خداونـد دیدن است
اینجا بغـل گشـوده شهـادت بـرایتـان
اینجـا بــود کنــار خـداونــد جایتـان
خون خداست در یم خون، خونبهایتان
لبخنـد می‌زنـد بــه خــدا زخم‌هایتان
یا سینه را بـه تیغ شهادت سپر کنید
یا اینکه مخفیانه از اینجا حـذر کنید
اینجا سخن ز نوک سنان و سر من است
اینجـا برهنه روی زمین پیکــر من است
اینجـا هـزار‌پـــاره تــن اکبـر من است
اینجـا قـرارگــاه علی اصغــر مـن است
این راه مکه، این ره شامات، این عـراق
ما تشنۀ وصــال خـــداییـم، الفـراق!
آن عاشقان جان به کفِ سخت، سخت‌کوش
آمـد ز فـرق تـا بـه قـدم خونشان به جوش
برخـواست از حقیـقت‌تـان بـر فلک خروش
گفتنـد: ای به راه غمـت نیـشِ نیـزه، نوش!
شمشیـر مرگ با تو حیـات مکـرر است
عمری که بی‌تو باشد، از مرگ بدتر است
ما لـذت زمــانـه نخــواهیم بی‌حسین
در عــرش، آشیـانه نخواهیم بی‌حسین
در چشم نور، خانه نخـواهیم بی‌حسین
ما عمـر جـاودانـه نخـواهیم بی‌حسین
عباس گفت: یوسف زهرا! چرا رویم؟
ای کعبۀ امید! از ایـن در کجـا رویم؟
ریحــانه‌هــای دامـن گلخـانــۀ عقیـل
گفتند: ای به دامن تـو قدسیـان دخیـل
عـزت اگـر نه خار تـو گــردد، شود ذلیل
ما زندگی کنیم و تو در موج خون، قتیل؟
ما را به سینه زخم تو خوش‌تر ز مرهم است
حتی بهشت بی‌گـل رویــت جهنــم است
یک‌سو حبیب جست ز جا گفت سیدی!
بـا پــاره‌هـای آتـش دل آتشـــم زدی
مـا خـار راه تـــو، تـو عـزیـز محمّـدی
مـاییم جـان‌نثـــار تـو، تو جان احمدی
هفتـاد بار اگـر که بمیـرم بـرای تو
برخیزم و دوباره کنم جان فدای تو
فـریاد زد زهیر کـه ای عرش را مدار
سـوزم اگر که بعـد شهادت هزار بار
خاکسترم به بـاد رود سوی کوهسار
گردم دوبـاره زنـده بـه اعجاز کردگار
سرافکنم دوباره به پای تو یا حسین!
جانـم هزار بـار فـدای تو یا حسین!
ای حـامیان آل علی! جـان فدایتان
آغوش گرم حضرت معبـود، جایتان
در گوش جـان مـردم عـالم ندایتان
اینک زنـد حسین، دوبـاره صدایتان
خیـزیـد بـاز در ره او جـان فــدا کنید
خود را دوباره هدیه به خون خدا کنید
خیل ستمگران که دم از جنگ می‌زنند
بــر پیکـر امـام شمــا سنـگ می‌زنند
از خـون سر به ماه رخش رنگ می‌زنند
گـرگان کوفه بـر بدنش چنـگ می‌زنند
ای خفتگان وادی خون کو قیام‌تان؟
بـر نیــزه رفـت رأس منیـر امام‌تان
ای خـون سیدالشهدا خونبهایتان
ای بـر فـراز قلــۀ تــاریخ، پایتـان
خورشیدِ قـرن‌ها سرِ از تن جدایتان
بایـد حسیـن آید و گـوید ثنـایتان
تا حشر، قـامت شهدا بـر شما خم است
سـرسبز با ثنای شما نخل «میثم» است
یک ماه خون گرفته 6 – غلامرضا سازگار
شب است و سکوت است و اشک است و آه
بیــــابــان سیـــه تـــر ز شـــام سیـــاه
مــــه افـتـــاده در دامــــن علقــمــــه
درخشـیــــــده خــــورشیــد از قتلگــاه
ز هفتــاد و دو اخـتـر تـابنـاک
به هر سو بود پیکری چاک چاک
مه از آسمـان چشم خـود دوختــه
دل شـب به یــک خیمـۀ سـوخته
ز داغ و عطـش مــادری مثل شمع
در اطـراف گهــــواره افـــروختــه
نه در خیمه آب و نه در سینه شیر
نگـاه خیــالیش بــر زخــم تیـر
عطـش مـانـده و اشک و آه و الم
علمــدار گـردیــده دستــش قلم
خـدایا نـدانـم بـه صحــرای خون
کجا گم شده دست و مشک و علم
شـود تشنگـــان را دل از غـم کباب
اگــر چشمشـان افتد امشب به آب
بگـرییـد ای داغــداران همـه
بـه سقـای بـی آب در علقمـه
دل بحــر آتـش دل آب خون
فرات است شـرمنده از فاطمه
حسین و لب خشک و قلب کباب
بـه خــون گلـویش نـوشتـند آب
ز شمشیــر بیـداد خصـم جسور
دو قسمـت شـده سورۀ سرخ نور
به گــودال افتـاده یک نیمه اش
دگر نیمــه اش در میـــان تنـور
به هر آیه اش مانده زخمی عیان
جــدا کـرده یـک آیـه را ساربان
حسین است و جد و اب و مادرش
حسن می زند بـوسه بـر حنجرش
دریغـا کـه بــا هم سفـر می کنند
سـر و قاتل و دختـر و خـواهرش
کند سنـگ خون گریه بر حالشان
گمـانم کــه زهـراست دنبالشان
یک ماه خون گرفته 2- غلامرضا سازگار
خـورشید پنهــان شد بـه قلب کوهساران جسـم شهیدان شـد ز انجــم لالـه بـاران
شـد آسمان از جـامـه ظلمت سیـه‌پـوش شـامی پـدید آمد پـر از فـریـاد خـاموش
شـامی که از صبــح قیـامت تیــره‌تـر بود هر سنـگ را در سینه خــونـاب جگـر بود
شام غم‌انگیزی کــه صحــرا گـریه می‌کرد بـر هـر شهیـدی چشـم زهـرا گریه می‌کرد
شـامی کـه مـانـنـد قلــم تنهــا قلـم بود از هم جدا دست و سـر و مشک و علم بود
شـامی همـه ســوز و همه درد و همه آه تابیـده بــر جســم شهیـدان پـرتـو مـاه
گل‌ها لـب دریــای خــون پـژمرده بودند در دامـن صحــرا دو بلبــل مــرده بودند
شـامـی کــه بـر گـل‌های عطشـان مدینه در خیمـه سقــایی کنـــد چشــم سکینه
شامی که از آن صبح محشر گشته احساس زهرا شــده در علقمــه مهمـــان عبـاس
شـامی کـه حتـی سنـگ هـم فـریاد می‌زد آتـش بــه ســوز قلب زینب بــاد می‌زد
صحرای ســرخ خـــون شــده دارالولایـه قــرآن لیـلا پـــای تـــا ســر آیــه آیـه
مه خفته در خون، قــامت زینب هـلالـی مـادر ز شیـرش سینه پر، گهــواره خـالی
هـر طـایــری چـون جوجه گم کرده لانـه نــه بــال پـــروازش بــوَد نـه آشیــانه
چشم سکینـه تـا سحـر در خیمه باز است او مانده بیدار و عمو در خـواب نــاز است
زهـرا کنـد بـر گـــرد مقتــل سـوگـواری زینــب کنــد اطــراف خیمـه پــاسداری
خـوانـد نمـاز قبلـه‌اش روی حسین است دستش به پیش رو دعاگوی حسین است
بـا اشـک چشـم و نـالـه دل کرده تکـرار «هـــذا مقــام العـائذ بـک مـن النــار»
چشــم، آسمــان و رویِ نیلــی، ابرِ زیـن الله اکبــر بــــاز هـــم از صبــــرِ زینب
جـز او کـه بــا یــک کربلا غــم می‌تواند مثــل حسین خـود نمــاز شـب بخـواند
بالله، بـه خـون پاک ثارالله «میثم»
با صبر دخت مرتضی صبر آورد کم
دو دریا اشک 2 - غلامرضا سازگار
ای کـویـرِ خشـکِ از خـون لالـه گون
کــوه هــا و دره هــا و سنــگ هـا
این گـلان ســرخِ پـــرپــر کیستند؟
صحنـه صحنــه گـل به صحرا ریخته
نــالـه هــا چــون آتـش افـروخـته
تشنگــان را اشـک هــا آتـش شـده
سوخـتـه در زخِـــم دل هــا، تیـرها
ریختـه بـــاران اشـــکِ فـــاطـمـه
بلبـلان خـوابـیــده زیـــر خـــارهـا
گـوش هــا چــون قلـب ثارالله چاک
عــابــدیـن در آتــش تـب سـوخته
خفتـــه در خـــون، آفـتـاب علقمـه
پیــکر بـی دسـت سقـا، چـاک چاک
قــاتــلان در خیــمـه آب آورده انـد
شیــر در پسـتــان مـــادر سـوختـه
تیـرها از حنجـرش خـون خـورده اند
دختــــرانِ داغـــــدار فـــاطمـــه
خـوابگــاه غنــچـۀ پــرپـر کجاست؟
عقـــده را از قـلــب مـــادر وا کنیـد
دم به دم از صخـره ها خیـزد خـروش
روز و شب جـاری است از چشـم همه
مرغ شـب! آرام، یـک دم گـوش شـو
بشنو آن مظلـومـه گـوید بـا حسیـن
مصحـفِ در خــاک و خـون آمیختـه
ای دلـت لبـــریـــزِ داغ لالــه هـــا
طایـرِ در مــوج خــون پـــرپــر زده
کـی زده نیــزه بــه قلبــت از جفـا؟
ای چـراغ مهــر و مــه در مشت تـو
شاخــۀ یــاست کجـا افتـاده است؟
غم مخـور صــاحـبﹾ لـوای تـو منـم
یـوسف از چنـگ گـرگان، چنگ چنگ
آفـتـابی کــه دو جـا بخشیـده نــور
ای شـب تـاریـک، ای صحـرای خـون
شــاهــد پیـکــار نــام و ننـگ هــا
این بــدن هــای مطـهـــر کیـستند؟
روی هـر گــل اشـک زهــرا ریخــتـه
خیمه ها چـون سینــه هـای سـوخته
آب هــا در مشــک هــا آتـش شـده
شـرمـگیـن از فـاطمـه، شمشـیـرهــا
در مسـیـــر قتلـگـــاه و عـلــقـمــه
داده جـان از تـرس دشمـن بـــارهــا
اشک ها از چهـره هـا خون کرده پـاک
در کـنــارش جــان زینــب سـوختــه
زائــر او هــم عـلــی، هــم فــاطمــه
مشـک و دست و پرچم، افتاده به خاک
شعـلـه بــر قلــب ربــــاب آورده انـد
آب بــر لـب هــای اصغــر ســوختـه
مهـد نـازش را بــه غــارت بـــرده اند
داغ روی داغ بـــر قـــلــب هــمــه
پشت خیمه تـربت اصـغـر کجـاست؟
قـبــر اصـغــر را بـــر او پیــدا کنیـد
لحظه ای این خون نمی افتد به جوش
خـــون ثـــارالله و اشــک فــاطـمـه
بــا نــوای فــاطمه خــامــوش شـو
واحســینــا واحســیـنــا واحـسیـن
سـوره ســوره آیــه هـایــت ریخـتـه
ای به قطــره قَطـره خـونـت، نـاله ها
زخم هــایـت خنــده بـــر مــادر زده
کـی جـدا کــرده ســرت را از قــفــا؟
گو چـه شـد انگشتـر و انگـشـت تـو؟
دسـت عبّـاسـت کجـا افتــاده است؟
پـــاســدار خیمــه هــای تــو منــم
لالـه بـاران گشتـه از شمشیــر و سنگ
هــم بـه مقتـل، هـم بـه دامـانِ تنـور
سوز تو در بیت بیتِ میثم است
عالم ار سوزد به پای آن کم است
یک ماه خون گرفته 1- غلامرضا سازگار
