بلند است از خیمه‌ها آتش در غروب غمگین عاشورا
غم هجران بر ندارد دست از گریبانم
ای حسین جانم
خودم دیدم یک چمن گل در دست تاراج باد پاییزی
ز اشکم بر گلشن زهرا گل می‌افشانم
ای حسین جانم
اگر چه بال و پرم رنگین شد ز خون سرخ شقایق‌ها
پرستارِ این پرستوهای پریشانم
ای حسین جانم
گل خورشیدم بیا تا در سایه‌ی محمل با تو بنشینم
شرار غم را مگر در این سینه بنشانم
ای حسین جانم
فانوسهای اشک 1- محمدجواد غفورزاده (شفق)
آبـی زدم بــر قـلبِ کبـــابش
بر روی دستِ من برده خوابش
در راه دین تـا پـای جـان کوشیده‌ای تو
قنداقه است این، یا کفن پوشیده‌ای تو؟
سوزِ تبِ تو
گهواره‌ی تو از تـاب عشق است
محراب عشق است
از تشنگی خشکیده برگ و ساقۀ تو
گلگون شـد از تیـر ستـم قنداقۀ تو
ای چشـم مادر
آتش به جان زد غرق نگاهت
برق نگاهت
وقـت شهـادت بـررخ من خنـده کردی
زان خنده هم کُشتی مرا،هم زنده کردی
آتش گــرفتـم
شد بسته با تیر از خندۀ تو
پـروندۀ تو
ای از ازل نوشیده از پستانِ غم، شیر
قبر تو را کَندم، ولی بـا نوکِ شمشیر
ای چهره‌ی تو
جـای تو باشد آییـنـۀ من
بر سینۀ من
ای شـاهدِ مظلومیِ من، خـون پاکت
با دست خود پنهان کنم در زیر خاکت
تـا این بـدن را
این نیمه‌جان را زینـب نبیند
بر لب نبیند
فانوسهای اشک 1- محمّدجواد غفورزاده (شفق)
کمتر بزن سر بر سینه‌ای دل من با حسینم منزل به منزل
پیوسته بودم چون موج و ساحل
«وقتی بریدم من از حسین دل» «کامد به میدان شمر سیه دل»
شد شامِ تاریک صبح سپیدم شـور قیـامت بی‌پرده دیدم
ناگه صدایِ پایی شنیدم
«او می‌دوید و من می‌دویدم» «او رو به مقتل من رو به قاتل»
من خانه بر دوش من دل به دستم بار سفـر چون از خیمه بستم
بغض گلو را آنجا شکستم
«او می‌نشست و من می‌نشستم» «او روی سیـنـه من در مقــابل»
وقتی من ازاشک صدحجله چیدم درخاک و خون بود عشق و امیدم
خون گریه کردم از آنچه دیدم
«او مـی‌کشید و من مـی‌کشیدم» «او خنجـر از کین من ناله از دل»
من کـز صبـوری شور آفـریدم جـام بـلا را بـا جان خـریدم
پیراهن صبر بر تن دریدم
«او می‌بریــد و مـن مــی‌بریدم» «او از حسین سر من از حسین دل»
فانوسهای اشک 1 - محمدجواد غفور زاده (شفق)
ای ز رُخت پیدا حُسنِ مصطفی
تو معنی عشقی مظهر وفا
علی ! عَلَی الدُّنیا بَعدَکَ العَفی
به حُسن و زیبایی مثل احمدی
تو نور چشم من یا«محمّدی»؟
آینۀ غرقِ نور سرمدی
می‌شکنی امّا از تیغ جفا
علی ! عَلَی الدُّنیا بَعدَکَ العَفی
ای گل زیبا در گرداب عطش
ای لب لعل تو در قاب عطش
اگرچه خشکیده از تاب عطش
لبت مسیحا را می‌دهد شفا
علی ! عَلَی الدُّنیا بَعدَکَ العَفی
ای پسر یاسین ای نورِ جَلی
مهرِ سپهرِ دل ماهِ منجلی
برو که می‌خوانم من «نادِ علی»
برو ولی بنگر گاهی به قفا
علی ! عَلَی الدُّنیا بَعدَکَ العَفی
فانوسهای اشک 1 - محمدجواد غفور زاده (شفق)
بـر من و زمـزمه‌ی - وا وَلَدا
دل جدا گریه کند دیده جدا
پیش آیینه‌ی مصباحِ هُدی
دلــم آرام نگیـرد بـه خـدا
هست مطلوب دلم مطلب او
بگـذاریــد ببــوسـم لـب او
زینبـم! ایـن دل مـا، دلبـر ماست
رویــش آیینـه‌ی پیغمبـر ماست
این به خون خفته گُلِ پرپر ماست
ایـن جگــرگوشۀ مـا اکبـر ماست
اکبرم خیمه به صحرا زده است
دست در دامـن زهرا زده است
غمش آمد به سراغم چه کنم؟
با غم چشم و چراغم چه کنم؟
سوختـه لاله ز داغم چه کنم؟
آتش افتاده به باغم چه کنم؟
پس از این حال من و گُل نِگَرید
شـور و شیــدایـی بلبـل نگـرید
فانوسهای اشک 1 - محمدجواد غفورزاده (شفق)
نـور چشمانم ای علی جانم
راحـت جـانم ای علی جانم
تــو هستـی آیینـۀ حُسـن
روی جـانـانم ای علی جانم
که بـر ایـن رخسـار نـورانی
محو و حیرانم ای علی جانم
تـو هستـی اول شهیــد مـا
از بنـی هـاشم روز عــاشـورا
تـو دادی رنـگ شهـادت بـر
عید قـربـانـم ای علی جـانم
شکستـی ای ســرونـاز مـن
بید مجنـون شد از غمت لیلا
خــزان آمـد بــا فــراق تـو
در گلستـانـم ای علـی جانم
تـــوان از زانــوی من رفـت و
دل به جان آمد جان به لب آمد
شــده انــــدوه و غــمِ عـالـم
بـی تـو مهمـانم ای علی جـانم
بــر ایـن بــاغ و بـاغبـان آن
هم زمین و هـم آسمـان گرید
گـل صــدبــرگ من افتــاده
پیش چشمـانم ای علی جانم
فانوسهای اشک 1- محمدجواد غفورزاده (شفق)
