کربلا! بنما مهیا خود را بهـر عزیز زهرا، کن میزبانی (2)
بنگـر ز آل طـاهـا، میهمــان رسیـده
زهرا از این مصیبت خونبار ز دیده (2)
کربلا! گهوارۀ اصغری قربانگاه اکبری، کن میزبانی (2)
ششماهۀ جـانبازی، چشم کس ندیده
زهرا از این مصیبت خونبار ز دیده (2)
واویلا! زینب شود سیه پوش با غم شود هم آغوش، کن میزبانی (2)
از بـار هجـر یــاران، قــامتش خمیده
زهرا از این مصیبت خونبار ز دیده (2)
فانوسهای اشک 3 - مصطفی نظری
اشک خون می‌چکد از چشم مرتضی
قـافـلــۀ حسین، آمـــده کـــربـلا
دنبــال قـافلـه، مـادرش فاطمه
ذکر «اَمّن یُجیب» می‌کند زمزمه
واویلا واویلا واویلا واویلا (2)
اطراف محملِ زیـنبِ خون‌جگر
جمع بنی‌هاشم، گردیده نوحه‌گر
ســاقیِ عاشقان، زانوان بنهاده
ناموس کبـریـا، تا شـود پیاده
واویلا واویلا واویلا واویلا (2)
روی دوش رباب، رفته اصغر به خواب
می‌خنـدد گـوییا، می‌بیند خـوابِ آب
حیف از سوز عطش، غنچه پرپر شود
از تیـر سـه‌شعبـه، پـاره حنجـر شود
واویلا واویلا واویلا واویلا (2)
کــــربلا مهبـطِ نـورِ یـزدان تویی
مقتــل خــونین نــوجوانان تویی
حجله‌گاه قاسم، قربانگاه اکبر
قتلگـاه عبـاس، گهوارۀ اصغر
واویلا واویلا واویلا واویلا (2)
کـربلا می‌چکد بر رخم اشک خون
می‌شوی از خونِ عاشقان لاله‌گون
شـرمی از مـادرش، فاطمه، کـربلا
بهر جامی شود، دست ساقی جدا
واویلا واویلا واویلا واویلا (2)
فانوسهای اشک 3 – مصطفی نظری
نمی‌دانم لحظه لحظه چرا نای سینۀ من پرنوا باشد؟
بگـو بـا من ای امیـد دلم! این زمین بلا کربلا باشد؟
برادرجان، زین سراچه چرا، بر مشام دلم بوی خون آید؟
چرا هر دم، پیش دیـدۀ من، پاره پاره تنِ لاله‌گون آید؟
مبادا از تو جدا گردم به هجرانت مبتلا گردم
آه و واویلا (2)
بیـا خواهر تا به قلب پریش، از غریبی خویش، گفتگو سازم
فلک سنگی می‌زند به سرم، من ز خـونِ سرخود، وضو سازم
پی غــارت معجَـر تـو عـدو، می‌بــرَد ز جفـا، مـی‌بُـرَد دَستَـم
در آن ساعت تو به فکر منی، من به یاد تو ای دل غمین هستم
مبادا از تو جدا گردم به هجرانت مبتلا گردم
آه و واویلا (2)
برادرجان هر نَفَس که زنم، آتش دل من، می‌شود افزون
غم هجـران، گفتـه‌ای تو ولی، یاد تو نرود، از سرم بیرون
منم زینب، کوه صبر و وفا، یاد رفتن تو، بی‌شکیبم کرد
غـم دل را بـا که گـویم دستِ فلک، آخر بی‌حبیبم کرد
مبادا از تو جدا گردم به هجرانت مبتلا گردم
آه و واویلا (2)
فانوسهای اشک 3 – مصطفی نظری
هـلال محـرم شـد پیـدا
خونچکد از دو چشم زهرا
واویلا
محرم گشت و دلها خون است
دوباره باغ دل گلگون است (2)
واویلا
سکینه اشک خـون می‌بارد
که دل داغ جدائی دارد (2)
واویلا
رخ زینب ز خـون تر گردد
که ترسد بی‌برادر گردد (2)
واویلا
که بیند به عصر عاشورا
حسین در خون زند دست و پا (2)
واویلا
فانوسهای اشک 3 – مصطفی نظری
شمسۀ سامان عشق، رشک شمس و کوکبم (2)
زینت ذات علی، مالک عرش ربم (2)
زینبم من زینبم (3)
فُلک غـم را از ازل، نـاخدایی کرده‌ام (2)
یا ز شادی تا ابد، من جدایی کرده‌ام (2)
صبر را من مـادرم، بـر شکیبایی، اَبَم (2)
زینبم من زینبم (3)
جسم یارم بر زمین بی‌کفن افتاده است (2)
پاره پاره پیکرش پیش من افتاده است (2)
ساربان خنجر به کف من به یارب یاربم (2)
زینبم من زینبم (3)
این نوای نی بوَد یا فغان زینب است (2)
شعلـه‌ور یا فاطمه آشیان زینب است (2)
این غم روز من است وای بر حال شبم (2)
زینبم من زینبم (3)
در عـزای کشتگان آسمان خـون گـریه کرد (2)
بر عزیزان حسین دشت و هامون گریه کرد (2)
بوسۀ خار اسـت و نار من که در تاب و تبم (2)
زینبم من زینبم (3)
فانوسهای اشک 3 – مصطفی نظری
می‌زند به سـر خواهر حسین
گشته نوحه‌گر خواهر حسین
بـام دیده‌اش پـر ستاره شد
دشت سینه‌اش پاره پاره شد
لطمه زن به رخ، در نظاره شد
خم شدش کمر خواهر حسین
غرق بحر خون، شاه عاشقان
منخسف شـو ای ماه آسمان
تا کـه گـم شـود راه سـاربان
می‌کند نظر خواهر حسین
دشت کـربلا بـاغ لاله شد
لاله‌گون عذار سه ساله شد
نای سینه‌اش پر ز ناله شد
گشته خون جگر خواهر حسین
هدیـۀ خصمان تـازیـانه بود
جای نیزه بر کتف و شانه بود
بـر لب فلـک، این تـرانه بود
شد شکسته پر خواهر حسین
می‌زند به سـر خواهر حسین
گشته نوحه‌گر خواهر حسین
فانوسهای اشک 3 – مصطفی نظری
دل زینب کبری، یـمِ خـون شـده یا رب
به اطفال جگر خون، تسلی دهد امشب
ز کف رفته توانش ببین قد کمانش (2)
غریبان همه جمعند در این شام غریبان
چنان گیسوی زینب، دل جملـه پریشان
همه همدم آهند که بی‌یار و پناهند (2)
سر طفل یتیمی فتاده به روی خاک
پر از اشک غریبی شده دامن افلاک
چو نی گشته نواگر ز هجران برادر (2)
دو دردانه ز زینب خدا گم شده امشب
نشانی ز که جویم که جان آمده بر لب
کجا؟ رو به که آرم؟ دگر چاره ندارم (2)
اگر کـوه صبـورم دگـــر حـوصلـه‌ام نیست
کِشم هرچه ز یار است ز دشمن گله‌ام نیست
خدایا به که گویم؟ که بشکسته سبویم؟ (2)
چرا زینـب دلخون سـوی قتلگه آید؟
کند مویه چه دیده چرا نوحه سراید؟
که یا رب شده پرپر دوگل‌های برادر (2)
چـرا دست تـأسف زنـد بـر سر زانـو؟
چه دیده که پریشان کند سنبل گیسو؟
دو خنجر به دو پهلو دو نیزه به دو بازو (2)
فانوسهای اشک 3 – مصطفی نظری
بیا مادر، دشت کرب و بلا، شد ز جور خزان، لاله‌گون امشب
ببین مـادر زیـر بار محـن، گشته همچو کمان، قامت زینب
اگر مـادر خم شده کمـرم، خون شده جگرم، می‌زنم بـر سر
از آن تـرسم ساربـان بـرسد، از جفـا ببـرد دست و انگشتر
فلک گشته، دیده گریانم غریب شام غریبانم
مادر ای مادر، مادر ای مادر (2)
گُلت بـودم ای شفـای دلـم، آسیـاب فلک، چـون گلابم کرد
ببین مادر لخته لخته دلم، سوز داغ حسین، چون کبابم کرد
بیـا مــادر بــا شکستـه دلـی، همنـوایِ دلِ زارِ زینـب شو
دو طفـل از ما گـم شده، تو بیا، جستجو بنما، یار زینب شو
پرستار این یتیمانم غریب شام غریبانم
مادر ای مادر، مادر ای مادر (2)
بیـا لختـی سـاربـان بشنـو، از بــرای خــدا، آه زهـرا را
مکش خنجر، بهر خاتم او، تا به خون نکشی، ماه زهرا را
برو بیـرون ساربان بـه خدا چون به گوش دلم زمزمه آید
نمی‌‌بینی سوی قتلگه‌اش بــا دو دیــدۀ تـر، فاطمه آید
مزن آتش بر دل و جانم غریب شام غریبانم
مادر ای مادر، مادر ای مادر (2)
فانوسهای اشک 3 – مصطفی نظری
ای غریبان! لاله‌های عشق را پیدا کنید
یـاری این ماندۀ غمـدیدۀ شیـدا کنید
وای زینب حسین وای زینب
تنها امید برادر داغ تو دیدم برادر دیدی خمیدم برادر
یک طرف دود است و آتش وای زینب چون کند
بهــر دیــدارت شنــا بــایـد میـان خـون کـند
وای زینب حسین وای زینب
از پا نشستم برادر در هم شکستم برادر از هم گسستم برادر
ای خدا آتش ز بیمارم پرستاری کند
غیر آتش نیست ز بیمارم یاری کند
وای زینب حسین وای زینب
با آه زهرا چه سازم؟ با خار صحرا چه سازم؟ با آتش و پا چه سازم؟
کودکانم گمشده، مادر مرا امداد کن
روز یاری آمده، از دختر خود یاد کن
وای زینب حسین وای زینب
مادر کجایی؟ غریبم شد وقت یاری، غریبم کن سوگواری، غریبم
فانوسهای اشک 3 – مصطفی نظری
موکب شاهی ناله سر کرده خبـر قتـلِ راکـب آورده
ذوالجناح آمد، یکه و تنها
آه و واویلا آه و واویلا
ذوالجناح از چه اشک خون باری؟ خبـر از قتـل بـاب مـا داری
از چه گردیدی، دیده خون‌پالا
آه و واویلا آه و واویلا
لالۀ خونین، قلب کلثوم است غوطه‌ور درخون، شاه مظلوم است
وای اگـر بیند دیـدۀ زهـرا
آه و واویلا آه و واویلا
دیدۀ زینب، مات قاتل شد تل خاکی از اشک او گل شد
لبهای خنجر بوسد حنجر را
آه و واویلا آه و واویلا
شاه مظلومان، از نفس افتاد پیش چشمانِ خواهرش جان داد
چکمۀ پـا و سینـۀ مـولا
آه و واویلا آه و واویلا
فانوسهای اشک 3 – مصطفی نظری
گرچه ای زینبم بی‌تو جان بر لبم
لیک بوَد عهد خدایی (2)
رسیده موسم جدایی (2)
مهربان خواهرم بیاور از کرم
تو یادگار مادر من (2)
پیرهن کهنه بَرِ من (2)
زینب ای مه‌لقا! گر ببینی مرا
تنم به زیـر سمِّ اسبان (2)
پاره ز غم مکن گریبان (2)
فانوسهای اشک 3 – مصطفی نظری
این وداع آخرین است، یا شب هجران زینب
شد کمـانی قـامتم بـا رفتنت ای جـان زینب
الوداع ای نور دیده موسم هجران رسیده
شد خـزانی نو بهـارم، ای گل گلـزار هستی
رفتی و با رفتن خود، قلب زینب را شکستی
الوداع ای نور دیده موسم هجران رسیده
این لب خشکیده خواهد بوسه ز آن خنجر بگیرد
یــا کــه نیــروی بــریـدن از دم خنجــر بگیرد
الوداع ای نور دیده موسم هجران رسیده
با غریبان من چه سازم در شب شام غریبان
می‌زند آتـش بـه جـانـم شعلـۀ آه یتیمـان
الوداع ای نور دیده موسم هجران رسیده
فانوسهای اشک 3 – مصطفی نظری
از عطش، اصغر، کباب است گرم لالایی، رباب است
گریه کمتر کن مزن با گریه‌ات آتش به جانم
اصغر شیرین زبانم (2)
غنچۀ نشکفته اصغر از عطش گردیده پرپر
کودکم می‌میرد، ای یاران به پیش دیدگانم
اصغر شیرین زبانم (2)
من‌که در سوز و گدازم بی‌علی‌اصغر چه سازم
رفت از دستم اهلم، هستی‌ام، روح و روانم
اصغر شیرین زبانم (2)
تیر کین خوابش نموده؛ یا که سیرابش نموده
پر کشد سوی جنان این طایرِ قدس‌آشیانم
اصغر شیرین زبانم (2)
چون کنم مادر نظاره؟ بر گلوی پاره پاره
دیده‌ام دید و نمی‌خواهم دگر زنده بمانم
اصغر شیرین زبانم (2)
فانوسهای اشک 3 – مصطفی نظری
ای اصغـرِ شیـرین‌زبان ای غـنچــۀ خنـدان من
ناخن مـزن بـر سینه‌ام خشکیده این پستان من
لای‌لای علی لای‌لای علی
لای‌لای علی لای‌لای علی
بیگانه با خوابی مگر؟ در پیچ و در تابی مگر؟
لـب‌تشنۀ آبـی مگر؟ آتش زدی بر جان من
لای‌لای علی لای‌لای علی
لای‌لای علی لای‌لای علی
بـر حـرف مــادر گوش کن اشک دو چشمم نوش کن
ایـن نالـه را خـامـوش کن ای مونس و ای جان مـن
لای‌لای علی لای‌لای علی
لای‌لای علی لای‌لای علی
این گریه، مادر! بهـر چیست؟ در خیمـه دیگـر آب نیست
چشمم به دست دیگری‌است بـر سـاقــی طفـلان مــن
لای‌لای علی لای‌لای علی
لای‌لای علی لای‌لای علی
فانوسهای اشک 3 – مصطفی نظری
ای کودک شیرین زبانم! از چه بی‌تابی؟
از چهـره‌ات گشتـه عیـان، تشنـۀ آبی
ای گل پرپرم اصغرم (2)
آتش گرفته جان من، از نگاه تو
خاکسترم کـرده دگـر برق آه تو
ای گل پرپرم اصغرم (2)
تـابوت تو، گهـواره شـد لای‌لای اصغر
دیدی که حلقت پاره شد لای‌لای اصغر
ای گل پرپرم اصغرم (2)
از داغ تو سوزد دلم، بی‌تو چون سازم
مـادر بـه مـرگم مایلم، سـوزم و سازم
ای گل پرپرم اصغرم (2)
بوسد لب نیزه سرت، آه و واویلا
یا سُمِّ مرکب پیکرت، آه و واویلا
ای گل پرپرم اصغرم (2)
فانوسهای اشک 3 – مصطفی نظری
ای کودک جانبازم، شیرین زبانم اصغر
ای آخـرین سربـازم، آرام جـانم اصغر
ای غنچۀ نشکفته پرپر گشتی فدای عشق حیدر (2)
خون ریزد از لبانت، ای نور دیدگانم
لبخند دلنشینت، آتش زده به جانم
ای غنچۀ نشکفته پرپر گشتی فدای عشق حیدر (2)
شد پاره پاره از کین، بابا چـرا گلویت
از خون حنجر تو، گلگونه گشته رویت
ای غنچۀ نشکفته پرپر گشتی فدای عشق حیدر (2)
دفنت اگـر نمـایم، بـا سینۀ پرآذر
شاید جدا نگردد، بابا سرت ز پیکر
ای غنچۀ نشکفته پرپر گشتی فدای عشق حیدر (2)
فانوسهای اشک 3 – مصطفی نظری
گفـت: ای تازه جـوان اکبــر مه پیکر من نـوجوان اکبـر من (2)
از غم مــرگ تـو شد خـاک عزا بر سر من نـوجوان اکبـر من (2)
زنـدگانی به خدا بـی‌تـو حـرام است مـرا انـــدر ایــن دار فـنـا
زودتـر کـاش ببّــرند، ســـر از پیکـر من نـوجوان اکبـر من (2)
هست لیلا بـه حرم منتظـر و چشم به راه بـا دو صـد نــاله و آه
بی‌خبـر ز آنکه شدی کشته، تو اندر بر من نـوجوان اکبـر من (2)
بـا قـد خم شده و سوز دل و چشم پر آب گو چه گـویم به جواب
گر بپـرسند ز مـن حـال تو را خـواهر من نـوجوان اکبـر من (2)
هست «ذاکر» ز غم مرگ تو ای تازه جوان روز و شب، اشک‌فشان
که صـف حشـر به او اجـر دهـد داور من نـوجوان اکبـر من (2)
فانوسهای اشک 3 – مصطفی نظری
ماه لیلا، در یم خون غوطه‌ور بود
قلب بابا در کنـارش شعله‌ور بود
وامصیبت (3)
شه بـه روی اکبرش صـورت نهاده
درج لعل خون چکانش بوسه داده
وامصیبت (3)
از لب و روی حسین، خون گشته جاری
نـــالــه دارد او ز داغ جــان سپــاری
وامصیبت (3)
ضرب شمشیر آن چنان جسمش دریده
گــویـی انــدر قتـلگـه، لالــه دمیـده
وامصیبت (3)
زینب اندر قلزم خون شد شناور
تا شود از جان و دل یار و برادر
وامصیبت (3)
روی دست او پریشان سنبل موست
«وا اَخا» و «ابنَ اُخیّا» بر لب اوست
وامصیبت (3)
رشتـۀ امیـد لیـلا رفتـه از دسـت
تا سر اکبر ز سنگ خصم بشکست
وامصیبت (3)
فانوسهای اشک 3 – مصطفی نظری
مه لقا اکبرم، ای غزال حرم
کـن حذر از سپـاه گرگان
یوسف من مرو به میدان
می‌سپارم تو را علی‌جان بر خدا
حق همه‌جا یار تو باشد
یـار و مـددکار تـو باشد
بعدت ای نوجوان، زنده مانم چسان
قــوتِ دل و قُــوّت جانی
چون دل من بخون نشانی
فانوسهای اشک 3 – مصطفی نظری
در میان خیمه دور از چشم بابا
سـرمه از دود جگـر کردم مهیا
غریبانه می‌زنم شانه تار گیسوی اکبرم را
نرگس خوابیدۀ مخمور اگر وا کند
تیـر جگردوز رها در دل شیدا کند
وای لیلا اگــر کشته گردد، اگـر کشته گردد
در یم خون گر آغشته گردد، گر آغشته گردد
ای خدا شود جان سپارم تاب داغ اکبر ندارم (2)
می‌رود تاب و تـوان از پیکر من
سوی قربانگه روان شد اکبر من
نگار من، غمگسار من، همدم با وفای لیلا
تلخ کند کـام مرا فکر جدایی تو
تیغ اجل کاش کند مرا فدایی تو
جان مـادر، مــرو از بــَرِ مـن، مـرو از بَـرِ من
خاک هجران، مکن بر سر من، مکن بر سرِ من
ای خدا شود جان سپارم تاب داغ اکبر ندارم (2)
رَعدِ تیر و اَبرِ تیـغ و بَـرقِ خنجر
سیل خون پاشیده بر رخسار اکبر
گل نازم، زخمۀ سازم، بی‌صدا در خون دست و پا زد
باد خزان سنگ شد و غنچۀ لب، وا نمود
بـاز مگـو از چـه علی قهـر ز بـابـا نمـود
شـد خزانی گـل آشنایی
ای زمانه چقدر بی‌وفایی
ای خدا شود جان سپارم تاب داغ اکبر ندارم (2)
فانوسهای اشک 3 - مصطفی نظری
یا مجتبـی! هنگامۀ عـزا شد
دامـادی قـاسم بـه کربلا شد
از باغ جنت بین شور و غوغا
خون سرم بر چهره ام حنا شد
گشته عروسی ام عزا بابا بیا برس به دادم
شد حجله گاه عشقم عرصۀ جنگ
نقل سرم شد چوب و نیزه و سنگ
از زندگی خویش سیــرم ای کاش
جانم بـرون گـردد از این دل تنگ
بنگر به حالم از وفا بابا بیا (2) برس به دادم (2)
خون شد دلم ای روح پیکر من
شد غرقۀ خون از جفـا، سر من
زیــر سم اسبـم، بــده نجـاتم
شکسته استخـوان پیـکـر من
در بحر خون کردم شنا بابا بیا (2) برس به دادم (2)
فانوسهای اشک 3 - مصطفی نظری
سبط زهرای بتولم ای عمو بنما قبولم
عاشق دلدادۀ جام شهادت، در منایم
من یتیم مجتبایم
تا به راهت جان سپارم سر به پایت می‌گذارم
ای عمو رحمی به آه و ناله و شور و نوایم
من یتیم مجتبایم
عیش دامادت عزا شد خون به دستانش حنا شد
ای عمو کن جستجو، بنگر که غلطان در کجایم
من یتیم مجتبایم
نیزه بر قلبم نشسته سنگ کین، فرقم شکسته
لاله‌سان گردیده از خون سرم، سر تا به پایم
من یتیم مجتبایم
از جنان زهرای اطهر آمده با دیدۀ تر
گفتم ای مادر ببین من هم شهید کربلایم
من یتیم مجتبایم
فانوسهای اشک 3 – مصطفی نظری
آسمـان خیمــه‌هـا را دود آه غـم گرفت
مـاه رخسـار صغیـران، هالۀ ماتم گرفت
العطش از تشنه‌کامان، صحنۀ عالم گرفت
ساقی تشنه‌کامان عمو جان
ما بی‌پناهیم عمو جان در سوز و آهیم عمو جان
آب از تو خواهیم عمو جان
ای عمو آتش فشان قلب ما خاموش کن
آب آب تشنه کـامـان حـرم را گـوش کن
مشک خشک از آب را آویـزۀ آغـوش کن
ساقی تشنه‌کامان عمو جان
سالار زینب عمو جان با ذکر یا رب عمو جان
می‌سوزم از تب عمو جان
گـر ببینی حـال طفـلان را تـو لـرزان می‌شوی
گر ببوسی لعل عطشان را تو عطشان می‌شوی
گـردن کـج را اگـر بینـی پــریشـان می‌شوی
ساقی تشنه‌کامان عمو جان
کودک ششماهه من از عطش پر می‌زند
نــالــۀ بـی‌آه او بــر سینـه، آذر می‌زند
چنـگ هـر سـو از برای شیر مادر می‌زند
ساقی تشنه‌کامان عمو جان
ای هست و بودم عموجان لعل کبودم عمو جان
باشد شهودم عمو جان
فانوسهای اشک 3 – مصطفی نظری
ای سکینه تشنگـان را از نـوا خـاموش کن
بانگ «بوفاضل کجایی» را ز زهرا گوش کن
وای زینب خدا وای زینب
سالار خواهر اباالفضل سردار بی‌سر ابالفضل غمخوار اصغر اباالفضل
در کنـار علقمـه جـــام دل ســاقی شکست
تشنه‌کامان جای مشکِ آب، آوردم دو دست
وای زینب خدا وای زینب
میر سپاهم ابالفضل تنها پناهم ابالفضل در سوز و آهم ابالفضل
چشم ساقی گرچه پر خون است و زهرا را ندید
آن ادب آمــــوز از مــادر، خجــالت می‌کشید
وای زینب خدا وای زینب
عشقم برادر را اباالفضل بر پای مادر ابالفضل افتاده بی‌سر اباالفضل
فانوسهای اشک 3 – مصطفی نظری
نالۀ جانسوزی از علقمه می‌آید
گوییا زمــزمـۀ فـاطمه می‌آید
آتش زده بر جان‌ها نالۀ خیرالنسا (2)
نغمــۀ «بُـنَـیَّ» بـــر لـب اوست
یا بانگ عباسم عباس زینب اوست
آتش زده بر جان‌ها نالۀ خیرالنسا (2)
بر صورت نهـاده، دو دستـانِ بریده
بر گل رخسارش، خون پسَر چکیده
آتش زده بر جان‌ها نالۀ خیرالنسا (2)
یک طرف در میدان، حسین کند جستجو
یک طرف شد بلند، بـانگ الغوث ای عمو
آتش زده بر جان‌ها نالۀ خیرالنسا (2)
افتاده بر زمین، یک سو مشک خشکیده
از دو چشــم حسین، خون جگر چکیده
آتش زده بر جان‌ها نالۀ خیرالنسا (2)
فانوسهای اشک 3 – مصطفی نظری
