اصغــر ای کـودک مــه پــارۀ نیـکـوسیَرم علی اصغـر پسرم
داغ مـرگ تــو زده آتـش غـم بــر جگـرم علی اصغـر پسرم
گـل نشکفتـۀ مـــن غنچــۀ لب را بگشـا به رُخم خنده نما
تـا ببــوسم لب شیــرین تـو با چشـم ترم علی اصغـر پسرم
ز عطش پـرپر و پــژمرده شدی ای گل من ای امیـد دل من
تشنه جان دادی و داغت زده بر جان شررم علی اصغـر پسرم
گــل نشکفتـه شکفتـی ز دم تیـــغ جفــا در گلستــان بـلا
بلبـل آسـا زِ خــزان‌گشتــنِ تـو نـوحه‌گرم علی اصغـر پسرم
بعد از این با غم هجر تو علی جان چه کنم؟ منِ نالان چه کنم؟
تو شتدی کشته و از داغ تـو خم شد کمرم علی اصغـر پسرم
مـن به قـربان تو قربانـی شش ماهه شوم کـودک بـی گنهم
که بــه یـاری پـــدر رفتـی ایـا تـو ثمـرم علی اصغـر پسرم
«کربلائی» شنـود گـوش و دلش شور و نوا ز سـوی کــرببـلا
مــادری غمــزده بــا ناله بگـویـد پسـرم علی اصغـر پسرم
فانوسهای اشک 2 – نادعلی کربلایی
