بـرو ای چشـم و چـراغ دل من
ای همه هست من و حاصل من
تَپَش دل بشنو گوید آهسته برو
ای امید دل من همۀ حاصل من
گفتی از نالـه تـو دوری کن، چشم
هر چه دیدی تو صبوری کن، چشم
دستی از لطف برآر روی قلبم بگذار
ای امید دل من همۀ حاصل من
این صدای تپش قلبم نیست
در حسینیۀ دل سینه‌زنـی‌ست
نوحه از تیغ و سُنین همه در وای حسین
ای امید دل من همۀ حاصل من
فانوسهای اشک 1 - علی انسانی
بین کار عشق و عاشقی بالا گرفته
در خیمه طفلی دامن بـابـا گرفته
گوید که کن احسان مرا بر دامنت بنشان مرا
مظلوم بابا مظلوم بابا
بـابـا علمدارت چه شـد اکبـر کجا رفت؟
قاسم چه آمد بر سرش جعفر کجا رفت؟
بـابـا چـرا تنـهــا شـدی؟ بیکس در این صحرا شدی؟
مظلوم بابا مظلوم بابا
بابا ببین بر اشک گرم و آه سردم
بابا بده اذنم که من دورت بگردم
بابا کجا شد لشگرت کو قاسم و کو اکبرت
مظلوم بابا مظلوم بابا
یک گل نـدارد بـاغ مـا پرپر نگشته
هرکس به میدان رفته دیگر برنگشته
اکبر چه شد قاسم چه شد ماه بنی هاشم چه شد
مظلوم بابا مظلوم بابا
فانوسهای اشک 1 - علی انسانی
شه سوی میدان، بی‌امان می‌رفت
نوگُـلان تشنـه، بـاغبـان می‌رفت
یا اَبَ المظلوم
دختری آمد، راه میدان بست
آیــه‌ای راهِ، روح قـرآن بست
یا اَبَ المظلوم
مـن گُلی هستم، از گلستانت
غنچه را بنشـان، روی دامانت
یا اَبَ المظلوم
لشگرت از هم، از چـه پاشیده؟
هـر کسـی رفتـه، بـر نگردیده
یا اَبَ المظلوم
از وداعـی کـه، در حـرم کردی
شد به من ثابت، بر نمی‌گردی
یا اَبَ المظلوم
تـو مُجَسّـم کن، روی نیلی را
بوسه باران کن، جای سیلی را
یا اَبَ المظلوم
فانوسهای اشک 1 - علی انسانی
ماه شب بیدار است
عاشقـان را امشـب شب وصل یار است
آخرین دیـدار است
کـربـلا گشتـه معـطّـر ز گُــلان زهــرا
دفتر عشق و شهادت شده امشب امضاء
آه و صد واویلا شد شب عاشورا
عطر تسبیح و دعا
همه یاران حسین پر شد امشب به فضا
مســت از جـام بـلا
همه جا زمزمۀ ساغر و پیمانه بود
سوزش شمع وفـا و پر پروانه بود
آه و صد واویلا شد شب عاشورا
چشم لیلا و رباب
در تـلاطم دلِ او نرود امشب خـواب
قلب این شد بی‌تاب
این بـود محو تماشای قد اکبر خویش
لایی‌لایی به لب او به بر اصغر خویش
آه و صد واویلا شد شب عاشورا
فانوسهای اشک 1- علی انسانی
حلقه شده دستی، بر پای مرکب
بر آسمـان دین، ره بسته کوکب
دختـر کـه بـا گـریه بگیـرد راه بابا، دارد تماشا
آه و واویلا واویلا آه و واویلا آه و واویلا «تکرار»
من نو گل سرخم، بین رنگ زردم
ای بـاغبان بنشین، دورت بگردم
وقتی که گردد باغبان بی باغ و تنها، دارد تماشا
آه و واویلا واویلا آه و واویلا آه و واویلا «تکرار»
خواهی چرا زینب، ماتم بگیرد؟
بـابـا دعـا کن تـا، عمـه نمیرد
احوال عمه ام در این سوزنده صحرا، دارد تماشا
آه و واویلا واویلا آه و واویلا آه و واویلا «تکرار»
یک دم- علی انسانی
شه سوی میدان، بی اَمان می رفت
نُـوگـلان تشنـه، بـاغبـان می رفت
یا اَبَ المظلوم «تکرار»
دختری آمد، راه میدان بست
آیـه ای راهِ، روح قـرآن بست
یا اَبَ المظلوم «تکرار»
من گلی هستم، از گلستانت
غنچه را بنشان، روی دامانت
یا اَبَ المظلوم «تکرار»
لشگرت از هم، از چه پاشیده؟
هـر کسـی رفتـه، بـر نگردیده
یا اَبَ المظلوم «تکرار»
از وداعـی کـه، در حـرم کردی
شد به من ثابت، بر نمی گردی
یا اَبَ المظلوم «تکرار»
تو مُجسَّـم کـن، روی نیلـی را
بوسه یی بِنشان، جای سیلی را
یا اَبَ المظلوم «تکرار»
یک دم- علی انسانی
عـــاشـق دیـــدارم
عــازم سـوی یــارم
هم تو هم خیل حرم
بـه خــدا بسپــارم
دختـرم گـو کـه چرا
بستــه ای راه مــرا
واویلا واویلا «تکرار»
ای گـل بی خــارم
دختـر و غمخـوارم
رو، کـه در قتلگهـم
انتــظـــارت دارم
دختـرم گـو که چرا
بستـه ای راه مــرا
واویلا واویلا «تکرار»
یک دم- علی انسانی
شد وقت وصال من، عازم به سوی یارم
زینب به حـرم برگرد، جـان تو و بیمارم
احیـاگر عـاشورای منی
امروز من و فردای منی
پیمان ز ازل بستیم، همسنگر هم هستیم «تکرار»
دیدی که چه سان چیده، گلچین همه گل هایم
صحـرا شـده پُـر دشمـن، مـن یکـه و تنهـایم
تو باغ من و گلخانۀ من
تو شمع من و پروانۀ من
پیمان ز ازل بستیم، همسنگر هم هستیم «تکرار»
در پاسخ
ای سعی و صفای من، من نیت حج کردم
ای کعبۀ مـن صبـری، تـا دور تو من گردم
چون کرده وصیت مادر تو
بـوسم دَم آخــر حنجر تو
پیمان ز ازل بستیم، همسنگر هم هستیم «تکرار»
یک دم- علی انسانی
بــرو ای چشـم و چـراغ دیـده
کی چو من داغ بـه عـالم دیده؟
تپش دل بشنو، گوید آهسته برو
ای امید دل من، همه ی حاصل من «تکرار»
ایـــن صــدای تَپِــش قـلبــم نیسـت
در حسیـنـیــۀ دل سیـنــه زنــی سـت
گریه از تیغ و سُنین، گوید ای وای حسین
ای امید دل من، همه ی حاصل من «تکرار»
گفتی از نـاله تـو دوری کـن، چشم
هر چه دیدی تو صبوری کن، چشم
دستی از لطف بـرآر، روی قلبم بگذار
ای امید دل من، همه ی حاصل من «تکرار»
یک دم- علی انسانی
می رود تنهـا، یـوسـف زهـرا
یک بیابان گرگ، در دل صحرا
من و در بـه دری بـه بیـابـان
من و جمـع زنــان پـریشـان
خدا خدا خدا خدا حسینم رفت «تکرار»
آورم یـــــادش، مـــــادر او را
مـی زنـم بــوسـه، حنـجـر او را
گـل ســر سبــد چمنــم اوست
همه هستی و جان به تنم اوست
خدا خدا خدا خدا حسینم رفت «تکرار»
در عطش باغ و، باغبان تشنه
کـودکان تشنه، مـادران تشنه
همـه در غـم و مــاتـم اصغر
همـه در غــم غنـچـۀ پـرپـر
خدا خدا خدا خدا حسینم رفت «تکرار»
یک دم - علی انسانی
ای تـو آیینـۀ مـن، مـاه دیـرینۀ مـن
دست خود را بگذار، به روی سینۀ من
شکر حـق گـریۀ مـن راهِ تماشا بسته
چه کس این آینۀ فـاطمه را بشکسته
خواهرت را دریاب «تکرار»
ای امید دل من، بسته شد محمل من
رفتـه بـر بـاد فنـا، همـۀ حـاصـل من
چه کنم این همه اطفال به صحرا زده را
چهره خـونین شـده و آبلـه بر پا زده را
خواهرت را دریاب «تکرار»
در پاسخ به زینب (س)
قــافـلــه ســـالاری، بــر همـه غمـخـواری
تــو رَه دور و دراز، پـیـــش رویــــت داری
زینـبـم، جــان تــو و بــاغ گـل پـرپـر مـن
چون تو هم خواهر من هستی و هم مادر من
صبر کن خواهر من «تکرار»
بر سـر نـی سـر من، پـای نِی دختر من
کودکان سینه زنان، نوحه خوان مادر من
بانگ ای وای ز لب هـای یکـایک بشنو
واحسینـا ز لــب خیـل مـلایـک بشنو
صبر کن خواهر من «تکرار»
یک دم- علی انسانی
تـو ای یـوسف زهـرا، مَـرو جـانب صحـرا
که صحرا همه گرگ است، تویی یکِّه و تنها
بگـو که بـاغ خـود را، به دست کـه سِپاری
واویلا واویلا، واویلا واویلا «تکرار»
اگـر نیست مُیسَّـر، بـه گُـل آب رسانی
چـرا غنـچۀ خـود را، بـه دامن ننشانی
بگو که باغ خود را، به دست که سِپاری
واویلا واویلا، واویلا واویلا «تکرار»
نشسته اشک سُـرخم، به رخسارۀ زردم
به جـای همه خواهم، به دور تو بگردم
بگو که باغ خود، را به دست که سپاری
واویلا واویلا، واویلا واویلا «تکرار»
اگـر یکّـه و تنهـا، شـدی در دل صحرا
روی سـاعت دیگـر، بـه مهمـانی زهرا
بگو که باغ خود، را به دست که سپاری
واویلا واویلا، واویلا واویلا «تکرار»
در پاسخ به دختر
برو به سوی خیمه، مشو تو سدّ راهم
بـرای دیـدن مـن، بیـا بـه قتلگـاهم
بــرو کنـار عمـه، مکـن تـو آه و زاری
واویلا واویلا، واویلا واویلا «تکرار»
ز بعـد من بـرایم، نگیری تـو بهانه
که پاسخ تو دشمن، دهد به تازیانه
برو کنـار عمـه، مکن تـو آه و زاری
واویلا واویلا، واویلا واویلا «تکرار»
یک دم- علی انسانی
رها کن دست مرکب را، ز دست دخترم زینب
بیـا بنمـا جـدا از شـاخ، گـل نیلـوفرم، زینب
خداحافظ، خداحافظ «تکرار»
ببر در خیمه ها او را، که باشد سدّ راه من
بگو خواهی مـرا بینی، بیـا در قتلگاه من
خداحافظ، خداحافظ «تکرار»
تو که خورشید تابان هم، ندیده ماه روی تو
مبـادا بشنـود بـانگ، فغـان تـو عـدوی تو
خداحافظ، خداحافظ «تکرار»
بیا زینب ببین سیرم دگر ترک وصالم کن
مرا دیگر نمی بینی، حلالم کن حلالم کن
خداحافظ، خداحافظ «تکرار»
پس از مرگ من ای خواهر صبوری کن صبوری کن
بـه پیـش دشمنــان دون ز آه و نــالـه دوری کن
خداحافظ، خداحافظ «تکرار»
در پاسخ
برادر گفته هایت را به گوش جان پذیرم من
بـرو ای عمـر من امـا دعـا کن تـا نمیرم من
خداحافظ، خداحافظ «تکرار»
یک دم- علی انسانی
ای یوسف من، مَرو به میدان
دارد بیـابـان، گـرگ فــراوان
پاره پاره کنند از کین تـن تو
می بَرند از تنت پیـراهـن تو
مظلوم حسین جان
تنهــا امیــد، زینـب تــو هستی
بـر قلـب خـواهـر، بگـذار دستـی
لحظه ای رو به سوی خیمه ها کن
لـب گشــا و بـرای مـن دعـا کن
مظلوم حسین جان
یک گـل نمـانده، پرپر نگشته
ز آنها که رفتند، کس برنگشته
بـرادر کن نظـر بـه آه سـردم
اجـازه بـده تـا دورت بگـردم
مظلوم حسین جان
یک دم- علی انسانی
بین کار عشق و عاشقی بالا گرفته
در خیمه طفـلی دامـن بابا گرفته
گوید که کن احسان مرا بر دامَنَت بنشان مرا
مظلوم بابا «تکرار»
بابا علمدارت چه شد، لشگر کجا رفت؟
اصغر چه آمد بر سرش، اکبر کجا رفت؟
بابا چرا تنها شدی؟ بی کس در این صحرا شدی؟
مظلوم بابا «تکرار»
بابا نگر بر اشک گـرم و آه سردم
بابا بِده اِذنم که من دورت بگردم
بابا کجا شد لشکرت کو قاسم و کو اکبرت
مظلوم بابا «تکرار»
یک گـل نـدارد بـاغ مـا پرپر نگشته
هر کس به میدان رفته دیگر برنگشته
اکبر چه شد قاسم چه شد ماه بنی هاشم چه شد
مظلوم بابا «تکرار»
یک دم- علی انسانی
چـرا بـی یـاری و بهــرت دگــر یــاور نمی آیـد
بـه دُنبـالت کسـی جُـز اشک هر دختر نمی آیـد
ازین راهـی کـه داری پیش رو لَـرزد دلـم، دیدم
که هر کس می رَود در خیمه هـا دیگـر نمی آید
علمـدار تـو کـو، اکبر چه شد، قـاسم کجـا رفته؟
هـزاران لشکر آن سـو بهــر تـو لشکـر نمی آید
به جـان کـی قسم دادی که عمّه در حرم برگشت
به دنبـال بـرادر از چــه آن خـواهــر نمـی آیـد
تــو روی دختــر مسلـم ببـوسیدی و، من دیدم
مــرو دختـر نبـوسیــده مـــرا بــــاور نمی آید
ز ضعف و تشنگی حرفی به لب دارم، ولی افسوس
لبـانـم می خــورد بــر هـم، صـدایـم در نمی آمد
یک دم- علی انسانی
